ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 280

ในห้องขังนั้นไม่มีการประจบประแจง ไม่มีการประนีประนอม ไม่มีความสุขสบายแบบที่หลี่จิงเทียนเคยเจอมาในชีวิต ที่นี่มีแต่ความรุนแรง!

ในวันแรกที่เข้ามาที่นี่ เขาถูกอัดจนไม่กล้ามองหน้าใครตรง ๆ ซึ่งตามปกติเขามักจะมองคนอื่นอย่างจองหองเสมอ

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าวันต่อ ๆ มา เขาจะพยายามทำตัวสงบเสงี่ยมไม่พูดคุยกับใคร ก็ยังตกเป็นเป้าโดนรังแกและเยาะเย้ยอยู่ดี

ในตอนนี้ หลี่จิงเทียนรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง เขาเป็นที่ปรึกษาของเครือฮ่าวหรานดี ๆ อยู่แล้ว ทำไมกลับโง่เขลาทำให้ตัวเองต้องมาอยู่ในสถานที่เลวร้ายแบบนี้ด้วย!

สำหรับพี่เขยของเขาเอง เขาไม่กล้าโทษว่าความผิดนี้ของเขามันเกิดขึ้นจากอีกฝ่าย เพราะอีกฝ่ายได้สร้างความกลัวจนมันฝังเข้าสมองของเขาไปเรียบร้อยจนหลี่จิงเทียนสาบานกับตัวเองว่านับจากนี้ หากเขาออกไปจากที่นี่ได้ เขาจะไม่มีวันทำเรื่องโง่ ๆ ต่ออวี้ฮ่าวหรานอีกแน่นอน

ในขณะเดียวกันนี้ จู่ ๆ ผู้คุมห้องขังก็เข้ามาตะโกนที่หน้าห้องขังผ่านลูกกรง

“หลี่จิงเทียน! ใครชื่อหลี่จิงเทียน เดินออกมานี่ มีใครบางคนมาเยี่ยมนาย!”

“ผ..ผม!!”

หลี่จิงเทียนรีบลุกขึ้นยกมือทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของเขาเอง หลายวันที่ผ่านมานี้เขาอยากเห็นหน้าพ่อของเขามาก ๆ

เขารู้สึกว่าคนที่มาเยี่ยมเขาจะต้องไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพ่อของเขาเอง!

อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้คุมเห็นหน้าของหลี่จิงเทียน สีหน้าของผู้คุมก็อ่อนลงไปเล็กน้อย

“ฮ่า ๆ กลายเป็นว่านายคือหลี่จิงเทียน ลูกหลานของตระกูลหลี่จริง ๆ เอาเป็นว่าหลายวันที่ผ่านมาฉันเข้มงวดกับนายมากไปหน่อย ฉันขอโทษด้วยก็แล้วกัน!”

“ห๊ะ?”

หลายวันที่ผ่านมานี้ พวกผู้คุมชอบเข้ามาเยาะเย้ยเขาเช่นกัน ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดขอโทษของผู้คุม สมองของเขาจึงประมวลผลไม่ทัน

“เอาล่ะ น้องชาย! วันนี้มีคนมาหานาย แต่ก่อนที่จะออกไปนายควรอาบน้ำสักหน่อย อ้อ ถ้าออกไปแล้วก็อย่าถือสาเรื่องที่ผ่านมาของเราก็แล้วกันนะ คิดซะว่าอโหสิฯ กันไป”

หลังจากเปิดประตูห้องขัง ผู้คุมก็ตบไหล่หลี่จิงเทียนเบา ๆ เป็นการประนีประนอม

สิ่งนี้ยิ่งทำให้หลี่จิงเทียนงุนงงมากกว่าเดิม แต่คนที่ตกตะลึงมากที่สุดของพวกคนที่ยังอยู่ในห้องขัง!

นี่ฉันหูฝาดไปใช่ไหม?

ไอ้ผู้คุมคนนี้มันใช่เหยียนหวังเย่จอมโหดจริง ๆ งั้นเหรอ?

มันขอโทษคนอื่นแบบสุภาพเป็นด้วยเหรอวะนั่น!?

หลังจากหลี่จิงเทียนและผู้คุมห้องขังจากไป ในห้องขังก็มีเสียงคุยกันดังสนั่น

“แม่งเอ๊ย! นี่ฉันได้ยินถูกแล้วใช่ไหม! ไอ้จอมโหดเหยียน มันเรียกไอ้ละอ่อนนั่นว่าน้องชายจริง ๆ ใช่ไหม!”

“ชิบหายแล้วไง! ถ้าไอ้ละอ่อนนั่นเป็นลูกหลานคนรวยจริง ๆ งั้นฉันซวยแน่! ฉันเคยสั่งให้มันนอนกอดโถส้วมทั้งคืน!”

“…”

อีกด้านหนึ่ง หลี่จิงเทียนที่อาบน้ำเสร็จแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ห้องเยี่ยมผู้ต้องขังด้วยใจระทึก

มันเป็นห้องขนาดใหญ่คล้ายกับโรงอาหารซึ่งตามปกติแล้วห้องนี้จะค่อนข้างเงียบ แต่ในวันนี้มันกลับมีเสียงคนคุยดังเป็นพิเศษ

“ฮ่า ๆ พี่เฉิง เป็นพี่จริง ๆ ด้วย โธ่ ถ้าพี่จะมาพี่น่าจะบอกผมก่อนผมจะได้เตรียมต้อนรับพี่ตั้งแต่เนิ่น ๆ”

ชายวัยกลางที่อยู่ในชุดเจ้าหน้าที่หัวเราะขึ้นเสียงดัง

ที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะคืออวี้ฮ่าวหรานและเฉิงกัวอัน

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่มาเจอใครบางคนแค่เดี๋ยวเดียว แล้วฉันก็กลับแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนนาย”

“ไม่ได้หรอกพี่ พี่เป็นผู้มีพระคุณของผมเชียวนะ!”

เฉิงกัวอันหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดที่เป็นมิตรของอีกฝ่าย จากนั้นเขาแนะนำตัวของอวี้ฮ่าวหราน

“นี่คือน้องชายของฉันเอง อวี้ฮ่าวหราน เขาเป็นประธานของเครือฮ่าวหราน ฉันคิดว่านายคงเคยได้ยินชื่อของเครือฮ่าวหรานมาบ้างแล้วใช่ไหม?”

“ฮ่า ๆ แน่นอน ๆ ผมเคยได้ยินมาแน่นอน เมื่อไม่นานมานี้ก็เพิ่งเป็นประเด็นข่าวใหญ่โตเลยนี่นา”

ชายวัยกลางคนตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและเป็นกันเอง

“แต่ฉันคาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าประธานบริษัทที่ใหญ่โตจะเป็นคนหนุ่มขนาดนี้ เล่นเอาซะคนที่เกิดก่อนอย่างฉันอายไปเลย!”

ในขณะเดียวกันนี้ จอมโหดเหยียนก็เดินเข้ามากระซิบกับชายวัยกลางคน

“ท่านครับ ตอนนี้หลี่จิงเทียนพร้อมแล้ว ให้ผมนำตัวเขาเข้ามาที่นี่เลยไหม?”