ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 374

บทที่ 374 เป็นไข้

บทที่ 374 เป็นไข้

อวี้ฮ่าวหรานหันหน้ามองสาวสวยที่ขดตัวนอนอยู่ข้างเขา ชายหนุ่มอดสะดุ้งไม่ได้ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานมาตามหาปิ่นหยกที่นี่

“แล้วเผลอมานอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”

เขานิ่งงันไป

ไม่ใช่เรื่องเล็ก…เขานอนร่วมห้องกับผู้หญิง ทั้งยังใกล้ชิดกันมากเสียด้วย แม้แต่คราวก่อนกับสวีรุ่ยก็ยังไม่ใกล้ชิดกันขนาดนี้

ครั้งนั้นเป็นเพราะอารมณ์พาไป เขาไม่ได้คิดเป็นอื่น หากแต่ครั้งนี้ต่างออกไป

ร่างอรชรอยู่ห่างจากเขาแค่คืบเดียว เอื้อมมือไปเพียงนิดก็สัมผัสกายเธอได้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ระวังตัวแม้แต่น้อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น แม้อวี้ฮ่าวหรานจะมีสติครบถ้วน หากแต่ร่างกายยังคงตอบสนอง ช่วงเช้าร่างกายบางส่วนของผู้ชายทั้งหลายย่อมตื่นตัว มันทำให้เขา…รู้สึกร้อนรุ่มร่างกายช่วงล่าง

ยิ่งไปกว่านั้นสัญชาตญาณของเขายังรุนแรงกว่าคนทั่วไปอีกด้วย! หากแต่หลังจากพยายามสงบจิตใจ เขาทำสำเร็จในท้ายที่สุด

“หือ? ดูแปลก ๆ อยู่นะ” เมื่อได้สติ เขาสังเกตร่างบางซึ่งนอนอยู่ใกล้มือ

บัดนี้แก้มของเธอแดงเรื่อเล็กน้อย

เมื่อครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ เขาจึงรีบวางมือบนหน้าผากเธอ

“โอ๊ะ!”

ชายหนุ่มถึงกับนิ่งงัน

“ตัวร้อนจี๋เลย!”

ชายหนุ่มรู้ว่าเธอไม่สบายทันทีที่มือของเขาสัมผัสหน้าผากเธอ ซูหว่านเอ๋อตัวร้อนจี๋

เธอเป็นไข้…

เขาอดจะร้อนใจไม่ได้ ไข้ของเธอขึ้นสูงมากทีเดียว!

แต่เดิมหญิงสาวก็ร่างกายไม่แข็งแรงอยู่แล้ว ลำพังแค่กิจกรรมเมื่อวานเธอเองก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหว

“ไม่…ไม่แต่งงานกับหลี่จิงเทียน…ฉันจะแต่ง…ฉันจะแต่งกับอวี้ฮ่าวหราน…”

เธอคงรู้สึกว่ามีคนแตะหน้าผากตนเองอยู่ ถึงได้พูดเพ้อออกมาโดยไม่รู้ตัว

นี่มัน…

เขามองหน้าเธอ เธอคงยังไม่ได้สติแน่นอน ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของเธอแล้ว ตลอดชีวิตนี้คำพูดทำนองนี้คงไม่มีทางได้หลุดออกมาจากปากเธอ

เขาไม่รอช้า เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน เขารีบลุกจากเตียงและอุ้มเธอขึ้นมา

ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นในใจเมื่อสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากร่างกายเธอ อีกทั้งเธอยังไม่ปริปากบ่นสักคำ

หากแต่ชายหนุ่มรู้ดี อย่างน้อยเธอก็ไม่ควรถูกดึงเข้าโลกมายาอีกต่อไป

เธออดทนมาตลอดทั้งคืนโดยไม่ทักท้วงแต่อย่างใด ชวนให้ใจเขาสั่นไหวไม่น้อย

หลังจ่ายเงินค่าที่พัก เขาก็รีบอุ้มเธอขึ้นรถทันที รถสปอร์ตสีเหลืองสดแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว!

แถวนี้เป็นย่านชานเมือง ไม่มีโรงพยาบาลตั้งอยู่ทั้งสองข้างทาง

อวี้ฮ่าวหรานเร่งเครื่องเต็มที่ ใช้เวลากลับมาถึงเมืองฮ่วยอันราวสองชั่วโมง แน่นอนว่าระหว่างทางเขาไม่ลืมที่จะใช้พลังวิญญาณของตนขับความร้อนในกายของเธอออกไป

ด้วยอาการของเธอตอนนี้ ยากที่จะใช้พลังวิญญาณในการรักษาได้หายสนิท หากแต่อย่างน้อยเขาก็พยายามอย่างเต็มที่

ครึ่งชั่งโมงต่อมา ณ โรงพยาบาล

“นี่! เธอตัวร้อนขนาดนี้ ทำไมเพิ่งพามาโรงพยาบาลคะ?”

หมอต่อว่าเขาเล็กน้อย

“ขอโทษครับ พอดีเรามาจากนอกเมืองน่ะครับ…”

เมื่อถูกหมอตำหนิ อวี้ฮ่าวหรานก็เลือกจะอธิบายและยอมรับความผิดของตน

“เอาล่ะ คุณไม่ต้องขอโทษฉันหรอก น่าจะไม่เป็นอะไรมาก แค่เธอร่างกายไม่แข็งแรง ถ้าเป็นคนทั่วไป กินยาและนอนพักสักหน่อยก็น่าจะหายดีแล้วละค่ะ”

แม้คุณหมอสาวจะไม่สบอารมณ์นัก แต่ยังพูดจารื่นหูกับเขา

“แล้วเธอล่ะครับ?”

“สำหรับเธอ ฉันว่าน่าจะต้องให้น้ำเกลือสักพัก ตอนนี้เธอร่างกายอ่อนเพลียมาก จะจ่ายยาแรงให้กินไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะอาการทรุดลงกว่าเดิม”