ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 387

บทที่ 387 ข่าวดี

บทที่ 387 ข่าวดี

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเล็กน้อย

“โอเค แต่แกห้ามโผล่หน้ามาที่เมืองฮ่วยอันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแกเอง!”

ในเมื่อกงซุนซายอมยกทรัพย์สมบัติทุกอย่างให้ เขาจึงตัดสินใจไว้ชีวิตอีกฝ่าย

พอพูดจบ เขามองชายแก่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันมองชายฉกรรจ์สองคนที่มีสีหน้าตกตะลึงที่ยังคงจับตัวของเฉิงชิวอวี้ไว้

“พวกแกล่ะ? อยากตายด้วยไหม?”

หลังจากพูดจบ จิตสังหารพลันแผ่ออกมาทันที!

“ตึง!”

ทันใดนั้นชายฉกรรจ์สองคนก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ!

“ล…ลูกพี่…พวกเราผิดไปแล้ว…พวกเราแค่ทำตามคำสั่ง อย่าฆ่าเราเลย…ไว้ชีวิตเราเถอะ”

“พี่ใหญ่…ผมต้องดูแลพ่อแม่และเด็ก ๆ ผมยังตายไม่ได้… ขอร้องล่ะ…”

ทั้งสองคนร้องไห้ขอความเมตตา

พวกเขากลัวจนตัวสั่น แม้แต่ปรมาจารย์มือฉมังอย่างหลิ่วอวี้จิงก็ยังถูกจัดการในพริบตาเดียว…แล้วใครจะกล้าสู้กับปีศาจตัวนั้น!

“กลับบ้านไปดูแลลูกซะ”

อวี้ฮ่าวหรานขี้เกียจเดินกว่าจะสนใจพวกลูกสมุน จากนั้นเขาจึงเดินไปปลดเชือกให้เฉิงชิวอวี้

“ฮือ ๆ ไอ้กุ๊ยข้างถนน พวกแกดียังไงถึงทำร้ายฉัน!”

ทันทีที่หลุดจากพันธนาการ เธอก็ดึงผ้าขนสัตว์ที่อุดปากออกอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเดินไปเตะหน้าอกของชายทั้งสองอย่างเต็มแรง

“ถุย! ไอ้สวะ!”

เฉิงชิวอวี้ถ่มน้ำลายใส่อีกฝ่าย ก่อนจะใช้รองเท้าส้นสูงเตะพวกเขาอย่างเต็มรัก ในขณะที่ชายทั้งสองไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงโอดโอย

อวี้ฮ่าวหรานอดหัวเราะในใจไม่ได้

สมกับเป็นคุณหนูเฉิงผู้คร่ำหวอดในวงการธุรกิจ ดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้ดีจึงไม่ตื่นตระหนกสักนิด

“ฮ่า ๆ มันจบแล้วครับ”

“ฮึ่ม… โชคดีที่คุณมาทันเวลา!”

เฉิงชิวอวี้ยืนนิ่งเพื่อระงับอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่าน ก่อนหันหน้ากลับมาแล้วถอนหายใจ

“ฮ่าวหราน ช่วงนี้ฉันดวงตกสุด ๆ! ภายในหนึ่งเดือน ฉันถูกจับตัวไปสองครั้งแล้ว!”

เธอพูดไม่ออก ขณะที่กำลังพักผ่อนอย่างสบายใจอยู่ในบ้าน จู่ ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาและมัดเธอไว้โดยไม่พูดอะไรสักคำ!

พวกมันเป็นใคร?

“แค่ก ๆ ฉันไม่ไหวแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกกระดากอายเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เพราะเขาเป็นต้นเหตุยังไงล่ะ

“ไม่ได้! ฉันจะยกโทษให้ง่าย ๆ ไม่ได้เด็ดขาด! คุณต้องพาฉันไปดูหนัง!”

เฉิงชิวอวี้พูดอย่างไม่เต็มใจ เมื่อคิดดี ๆ แล้ว เธอจึงรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

แต่เธอไม่ถือสาหรอก

เธออยากให้ผู้ชายดี ๆ อย่างนี้ติดหนี้บุญคุณตัวเองให้มากที่สุด

“ช่างเถอะ…ฉันจะโทรหาคุณพ่อให้มาเก็บกวาดที่นี่ หวังว่าจะไม่มีเรื่องเลวร้ายอีกแล้วนะ”

ขณะที่กำลังจะเดินออกไป เธอก็พบว่าในห้องนั้นเต็มไปด้วยพวกอันธพาลที่นอนหมดสติอยู่ เธอจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“อย่าเลยครับ ให้ผมจัดการเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานต่อสายตรงถึงโจวเฟยหู่ให้มาเก็บกวาดกงซุนซาและลูกน้อง ซึ่งอีกฝ่ายก็ยินดีที่ได้ยินแบบนั้นไม่น้อย

…

ขณะเดียวกัน

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“หวังเหยียน เราจะขอให้พี่อวี้ช่วยไปถึงเมื่อไหร่? หลิ่วอวี้จิงทำร้ายคนในแก๊งเราไปสองคนแล้ว!”

โจวเฟยหู่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

หลังจากพักฟื้นเป็นเวลานาน ร่างกายของหวังเหยียนก็ฟื้นตัวขึ้นจนเกือบหายเป็นปกติ แต่ตอนนี้เขายังไม่สามารถทำเรื่องโลดโผนได้

“ฉันแนะนำว่าถ้าไม่จำเป็น อย่าไปรบกวนเขาจะดีกว่า”

เมื่อนึกถึงชายหนุ่ม เขาก็อดออกปากชมไม่ได้