ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 40

บทที่ 40 หวั่นไหว

เฉิงกัวอันรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมากในครั้งนี้ และในเวลาเดียวกันเขาชมตัวเองในใจไม่หยุดที่ตัดสินใจได้ถูกต้องเรื่องการผูกสัมพันธ์กับอวี้ฮ่าวหราน ไม่เช่นนั้นป่านนี้ทั้งตัวเขาเองและลูกสาวจะเป็นยังไงบ้างแล้วก็ไม่รู้

“ความสัมพันธ์ของคุณกับไอ้ประธานถงอะไรนั่นมันยังไงกันแน่? ทำไมฝั่งตรงข้ามถึงจองล้างจองผลาญคุณขนาดนี้ ผมไม่เชื่อว่าการแข่งขันระหว่างบริษัทเพียงอย่างเดียวมันจะทำให้พวกคุณขัดแย้งกันถึงจุดนี้ได้” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย เขาแน่ใจว่าสาเหตุเบื้องหลังเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาอย่างที่ตาเห็น

ในทางกลับกัน เฉิงกัวอันเมื่อได้ยินคำถามนี้เขากลับไม่ตอบอะไรกลับไป เขาเอาแต่ก้มหน้าลงและถอนหายใจราวกับว่าสาเหตุของเรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ทั้งนั้น

อวี้ฮ่าวหรานเมื่อเห็นเช่นนี้เขาจึงไม่อยากจะรู้อะไรอีก ตอนนี้เมื่อเห็นแล้วว่าเฉิงชิวอวี้ไม่มีปัญหาอะไรเขาจึงขอตัวกลับทันที

ช่วงบ่าย…

อวี้ฮ่าวหรานมารอที่หน้าโรงเรียนของถวนถวนเหมือนเดิม ตามเวลาเดิมที่ลูกสาวของเขาเลิกเรียน

“พ่อจ๋า!”

เสียงเพียงเสียงเดียวที่ทำให้คนอย่างอวี้ฮ่าวหรานหัวใจละลายดังขึ้น

“พ่อจ๋า วันนี้ครูสวีชมถวนถวนด้วยแหละว่าถวนถวนเก่ง!”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเสียงดัง จากนั้นเขาเดินไปอุ้มเทพธิดาน้อยของเขาขึ้นมากอดและหอมฟอดใหญ่

จากนั้นทั้งคู่ก็กลับมาถึงบ้านอย่างราบรื่นไม่มีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้น

แต่แล้วเมื่อทั้งคู่กลับไปถึงห้อง อวี้ฮ่าวหรานก็สังเกตเห็นว่าหลี่หรงกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก เขาส่งตัวถวนถวนให้พี่เลี้ยงหนิงไปดูแล ก่อนที่จะเดินเข้าไปถามหลี่หรง

“เกิดอะไรขึ้น?”

อวี้ฮ่าวหรานเดินไปหยิบน้ำอัดลมกระป๋องในตู้เย็นมาก่อนที่จะยื่นให้กับหลี่หรงและนั่งลงข้าง ๆ

“เฮ้อ ตระกูลอู๋อีกแล้วน่ะสิ…” หลี่หรงถอนหายใจ จากนั้นเธอดื่มน้ำอัดลมไปอึกใหญ่

“หลังจากคราวก่อนที่บริษัทชงซานของพ่อรอดไปได้ มาตอนนี้อู๋เส้าฮัวก็ยังไม่เลิกลา เขาเที่ยวไปปล่อยข่าวลือว่าสถานะทางการเงินบริษัทของพ่อไม่ได้ดีเหมือนเดิม จนไม่มีคู่ค้าใหม่ ๆ มาติดต่อกับเราเลย แถมวันนี้เขาก็ยังพากลุ่มคนไปที่หน้าบริษัทชงซาน ไปสร้างความวุ่นวายให้กับที่นั่นจนพนักงานต้องทำงานกันลำบากมากขึ้น”

หลี่หรงแสดงสีหน้าเหนื่อยใจเมื่อเล่าจบ เธอรู้สึกอ่อนล้ามาก ๆ เมื่อเจอกับปัญหาจากตระกูลอู๋แบบนี้

“ทำไมเธอไม่โทรมาบอกพี่?”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินว่าอู๋เส้าฮัวมาสร้างปัญหาอีกแล้วเขาก็รู้สึกโมโหอยู่ในใจ

“ฉันไม่อยากให้พี่ต้องลำบากอะไรมากมายกับเรื่องธุรกิจของตระกูลฉัน และอีกอย่างทุกวันนี้พี่เองก็ยุ่งอยู่แล้วกับการติดต่อกับเฉิงกัวอัน แถมพี่ยังต้องไปรับถวนถวนทุกเย็นอีก…”

เมื่อพูดถึงประโยคนี้ หลี่หรงคิดยังไงไม่รู้หันหน้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานที่กำลังนั่งอยู่ข้างเธอบนโซฟาตัวเดียวกัน แต่ด้วยจังหวะที่อวี้ฮ่าวหรานก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน มันจึงทำให้หน้าของทั้งคู่แทบจะชิดติดกัน!

ริมฝีปากของพวกเขาตอนนี้ห่างกันแค่เพียง 2 เซนติเมตรเท่านั้น!

หลี่หรงอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก และเมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของพี่เขยสุดสมบูรณ์แบบของเธอในระยะใกล้ ๆ แบบนี้หัวใจของเธอก็เต้นดังโครมคราม หน้าของเธอแดงราวกับผลแอปเปิ้ล

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานก็รู้สึกสับสนไม่แตกต่างกัน เขาไม่นึกเลยว่าจู่ ๆ ฝั่งตรงข้ามจะหันหน้ามาแบบนี้

แต่แล้วในขณะที่บรรยากาศกำลังกระอักกระอ่วน อวี้ฮ่าวหรานก็ได้สติและเบนหน้าหนีไปในทันทีด้วยใจระทึก