ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 404

บทที่ 404 การแก้แค้นของเสิ่นเฉียง

บทที่ 404 การแก้แค้นของเสิ่นเฉียง

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ก่อนถึงชั้นที่หลิวว่านฉิงอยู่ อวี้ฮ่าวหรานก็ได้ยินเสียงคำราม!

“เวรเอ๊ย! กล้าดียังไงมากัดฉัน? นังสารเลว คิดว่าฉันไม่กล้าโยนแกออกไปเหรอ?”

เขามองเห็นผู้คนมากมายยืนมุงดูอยู่ข้างนอก

“คุณครับ ใจเย็น ๆ ก่อน พวกเรากำลังโทรตามตำรวจ!”

ดูเหมือนว่ามีพลเมืองดีกำลังเข้าไปเกลี้ยกล่อม แต่พวกเขาก็ถูกการ์ดลากออกมาอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังแทรกตัวเข้าไปในวงล้อม เสียงซุบซิบนินทายังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ

“พวกเธอทำให้ผู้มีอำนาจคนไหนไม่พอใจเหรอ? ทำไมคนคนนั้นถึงโผล่มากลางดึกแบบนี้?”

“ตายแล้ว ฉันเดาว่าเรื่องนี้คงไม่จบง่าย ๆ”

“มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ดูคนพวกนั้นสิ โหดเหี้ยมขนาดไหน”

“…”

เสียงวิจารณ์ยังคงลอยดังไปถึงหูของอวี้ฮ่าวหราน

คนเหล่านี้ชะเง้อคอมองเข้าไปข้างในห้อง แต่หน้าต่างห้องพักผู้ป่วยบานเล็กเกินไป พวกเขาจึงเห็นไม่ชัด

ไม่นาน อวี้ฮ่าวหรานก็มาถึงหน้าห้องด้วยความช่วยเหลือจากพลังวิญญาณ

แพทย์ที่อยู่ข้างนอกมองเข้าไปในห้องด้วยความเป็นกังวลและอยากเปิดประตูเข้าไปเต็มที

แต่เพราะประตูห้องถูกล็อกจากด้านใน จึงไม่สามารถเปิดออกได้

“หลบไป!”

อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจจะพูดคุยกับคนเหล่านี้ เขาจึงตะโกนขอทางพวกเขา!

แพทย์หลายคนสะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะหันไปทางต้นเสียง พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงผลักเบา ๆ

“หือ? เกิดอะไรขึ้น?”

ราวกับมีพลังที่มองไม่เห็นผลักพวกเขาจนเซไปด้านข้าง พวกเขารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานยกเท้าขึ้นถีบประตูห้องพักผู้ป่วย

“ตึง!”

เสียงดังสนั่น ประตูห้องตรงข้ามถูกถีบจนพังไม่มีชิ้นดี!

เศษซากประตูปลิวว่อนทั่วบริเวณ ทำให้คนที่อยู่แถวนั้นตกใจอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? ทำไมมีพลังมหาศาลขนาดนี้?!

เห็นได้ว่าคนที่อยู่ในห้องไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น พวกเขาจึงหันมองหน้ากันด้วยความตื่นตกใจ

หลังจากควันจางลง พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ฮึ่ม! นั่นไอ้เวรที่มาช่วยแกนี่! ฉันกลัวว่ามันจะหาแกไม่เจอซะแล้ว!”

เมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามา ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องพักก็แค่นเสียงเย็นชา

“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย ฉันจะเป็นคนสงเคราะห์ให้เอง!”

ชายหนุ่มคนนั้นคือเสิ่นเฉียง คนที่มาก่อกวนหลิวว่านฉิงหน้าโรงเรียนสอนเปียโนเมื่อไม่นานมานี้ อีกทั้งข้าง ๆ เขายังมีชายฉกรรจ์เจ็ดถึงแปดคน ซึ่งดูน่าเกรงขามอย่างมาก

“อวี้ฮ่าวหราน คุณ…คุณมาแค่คนเดียวเหรอ! พวกมันมีกันตั้งหลายคน”

หลิวว่านฉิงตะโกนเสียงดังท่ามกลางสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน ตอนนี้เธอถูกอันธพาลสองคนจับตัวเอาไว้ จึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ปิดปากมันซะ!”

ใบหน้าของเสิ่นเฉียงมืดมนลง ก่อนย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ

ขณะนี้แพทย์หลายคนยังคงยืนอยู่ข้างหน้าห้อง

“คุณอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะครับ พวกเราแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว!”

แพทย์จะตะโกนปราม เห็นได้ชัดว่าเขามีสีหน้าขี้ขลาดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้ที่แข็งแกร่งกว่า

“เฮอะ! ตลกชะมัด! แกคิดว่าฉันกลัวเหรอ? กว่าพวกมันจะมาถึง ฉันก็พาตัวนังนี่ออกไปแล้ว!”

เสิ่นเฉียงไม่ใส่ใจ เขารู้ดีว่าสถานีตำรวจอยู่ไกลจากที่นี่มาก พอได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของพวกแพทย์ก็ซีดเผือดทันที

เขาไม่มีเรื่องที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้ ดังนั้นจึงวางแผนไปที่อื่น

“พวกแกยังไปไม่ได้!”

ทันใดนั้นน้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น!