ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 405

บทที่ 405 เสียงปรบมือ

บทที่ 405 เสียงปรบมือ

“นี่! เป็นไปไม่ได้!”

เมื่อครู่เสิ่นเฉียงยังคงภาคภูมิใจอย่างมาก แต่ตอนนี้เขากลับมีสีหน้าหวาดหวั่น!

เขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ!

ผู้ชายสี่ห้าคนที่นอนกองอยู่กับพื้นล้วนมีมัดกล้ามเนื้อแข็งแกร่งทั้งนั้น! ถ้าคนธรรมดาได้รับลูกหลง เขาอาจนอนโคม่าไปหลายวันเลยทีเดียว

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขามีรูปร่างผอมบาง แต่สามารถโค่นการ์ดที่ถูกฝึกมาอย่างดีภายในหมัดเดียว!

ชายฉกรรจ์อีกคนเห็นอย่างนั้นจึงตื่นตระหนกอย่างมาก เขารีบผลักแม่ของหลิวว่านฉิงไปแนบกับหน้าต่างทันที!

“แก…อย่าเข้ามานะ! ฉันบอกแล้วไงว่าจะผลักมันลงไป!”

เขาไม่เคยเห็นชายหนุ่มคนไหนที่มีออร่าน่าขนลุกอย่างนี้มาก่อน ด้วยท่าทางตระหนกตกใจ เขาจึงผลักหญิงวัยกลางคนออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว!

“แม่!”

หลิวว่านฉิงอุทานด้วยความตกใจ

“เฮอะ! รนหาที่ตาย!”

อวี้ฮ่าวหรานมีสีหน้าไม่แยแส

ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนมากมายมุงดูอยู่ข้างนอก ชายหนุ่มคงฆ่าเศษสวะพวกนี้ด้วยมือข้างเดียวไปแล้ว!

วินาทีต่อมา ร่างของเขาหายวับไปกับตาราวกับสามารถหายตัวได้ เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ปรี่เข้าหาชายฉกรรจ์คนนั้นอย่างรวดเร็ว

“ไอ้โง่!”

อวี้ฮ่าวหรานปรากฏตัวตรงหน้าอีกฝ่ายราวกับผี ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์!

“อ๊าก!”

ชายร่างใหญ่ตกตะลึง เขารีบปล่อยมืออีกข้างแล้วปล่อยหมัดไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าทันที!

“สายไปแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานปัดป้องการโจมตีของอีกฝ่าย เขายกมือขึ้นแล้วกำหมัดของชายคนนั้นแน่น!

“อะไรวะ?!”

ชายฉกรรจ์ตกใจอย่างมากและดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมทันที แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิม เมื่อพบว่ามือของคู่ต่อสู้เหนียวหนึบเหมือนคีมหนีบ

กร๊อบ!

เสียงกระดูกหักดังทั่วบริเวณ อวี้ฮ่าวหรานหักกระดูกอีกฝ่ายด้วยมือเพียงข้างเดียว!

“อ๊าก!”

ชายฉกรรจ์ร้องโอดครวญ ก่อนทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

“มือฉัน! มือฉัน!”

อวี้ฮ่าวหรานปรายตามองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนพื้น ก่อนรีบเดินเข้าไปช่วยหญิงวัยกลางคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหน้าต่าง

อีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นอย่างนั้น เสิ่นเฉียงก็อดสบถด่าไม่ได้

“เวรเอ๊ย! พวกแกมันเป็นขยะไม่มีประโยชน์!”

เขาไม่คิดว่าลูกน้องจะด้อยฝีมือถึงขนาดรับมืออีกฝ่ายไม่ได้

ตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานวางหญิงวัยกลางคนลงบนเตียง ก่อนหันมองเขา!

“แกคิดว่าจะหนีรอดเหรอ?”

เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตารังเกียจ ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย อีกฝ่ายก็ถูกลิขิตให้ถึงจุดจบแล้ว!

“แกเป็นตัวอะไร…”

เสิ่นเฉียงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้และยังคงด่าทออวี้ฮ่าวหรานไม่หยุด จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างอยู่รอบ ๆ ร่างกาย!

มันคือพลังวิญญาณของอวี้ฮ่าวหราน!

“อะไร… เกิดอะไรขึ้น!”

ภายใต้แรงกดทับมหาศาล เสิ่นเฉียงรู้สึกราวกับถูกหินก้อนใหญ่น้ำหนักราวหนึ่งพันจินหล่นทับลงบนศีรษะ เขาทั้งโกรธปนตกใจ ไม่นานเข่าทั้งสองข้างก็ทรุดลงกับพื้น!

ชายฉกรรจ์สองสามคนที่อยู่ข้างหน้าก็มีอาการเช่นเดียวกัน เมื่ออยู่ภายใต้แรงกดทับของพลังวิญญาณ กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งของพวกเขาก็ไม่มีประโยชน์สักนิด!

“แกทำอะไรวะ?!”

เมื่อเห็นลูกน้องคุกเข่าลงเหมือนกัน เสิ่นเฉียงจึงมีสีหน้าไม่เชื่อ และในที่สุดเขาก็นึกบางอย่างได้

คืนนี้พวกเขาทำผิดมหันต์!

หลิวว่านฉิงยังคงมีอาการปกติต่างจากพวกเขาอย่างสิ้นเชิง เธอไม่รู้สึกถึงแรงกดทับเลย แถมยังสงสัยว่าทำไมคนรอบข้างถึงทรุดตัวนั่งลงคุกเข่ากับพื้น

อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าไปใกล้เสิ่นเฉียงอย่างช้า ๆ