ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 406

บทที่ 406 ปวดหลัง

บทที่ 406 ปวดหลัง

“ผู้ชายคนนี้เป็นคนเริ่มก่อน! ทุกคนเป็นพยานได้ รีบจับเขาเร็วสิ!”

เสิ่นเฉียงเหลือบตาขึ้นมองพร้อมตวาดด้วยความโมโห

เสิ่นเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส ขอเพียงแค่ลากอีกฝ่ายไปสถานีตำรวจได้ จากนั้นด้วยฐานะทางการเงินของครอบครัว เขาก็สามารถส่งอีกฝ่ายเข้าคุกทันที

อวี้ฮ่าวหรานยังไม่ทันโต้แย้ง ผู้คนรอบ ๆ ต่างพูดเข้าข้างอวี้ฮ่าวหรานทีละคน

“โกหก! ผมยืนยันได้ว่าสุภาพบุรุษคนนี้เป็นคนดี! พวกคุณต่างหากที่เป็นคนเริ่มลงมือทำร้ายพวกเรา!”

“ถูกต้อง! เราเห็นทุกอย่าง ทีนี้คุณยังจะแก้ตัวอีกไหม?”

“…”

ผู้เห็นเหตุการณ์หลายคนต่างพูดยืนยัน ด้วยสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปแล้ว พวกเขาจึงไม่กลัวอีกฝ่ายต่อไป

ไม่ช้าเรื่องทุกอย่างก็คลี่คลาย

ผู้คนมากมายเต็มใจเป็นพยานให้อวี้ฮ่าวหราน เขาจึงสามารถปลีกตัวกลับได้อย่างรวดเร็ว

หลิวว่านฉิงเดินออกไปส่งอีกฝ่ายที่ข้างนอกห้องพักผู้ป่วย

“ขอโทษนะคะ…คืนนี้…ฉันไม่ควรโทรไปรบกวนคุณเลย”

หลิวว่านฉิงไม่คุ้นชินกับการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น ถ้าไม่ตกอยู่ในสถานการณ์คอขาดบาดตาย เธอจะไม่โทรหาอีกฝ่ายเด็ดขาด

แต่เนื่องจากอีกฝ่ายช่วยชีวิตเธอไว้หลายครั้ง หลิวว่านฉิงจึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณเขามากมาย

“ในอนาคต… ถ้าคุณมีเรื่องมีให้ช่วยเหลือ ฉันจะช่วยสุดความสามารถเลยค่ะ”

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนให้คำมั่น

ทันทีที่พูดจบ หลิวว่านฉิงก็อยากจะหัวเราะตัวเอง

ชายหนุ่มที่เพียบพร้อมอย่างเขาจะขอความช่วยเหลือจากเธอได้ยังไง?

“ครับ”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจมากนัก เขาตอบตกลงด้วยท่าทีผ่อนคลาย

ไม่นานทั้งสองคนก็เดินมาถึงประตูโรงพยาบาล ตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว อากาศข้างนอกจึงเย็นลงอย่างมาก

หลิวว่านฉิงลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิง จากนั้นแอบมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างอดไม่ได้ เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนแข็งแกร่งและสามารถพึ่งพาได้อย่างนี้มาก่อน

หลังจากเรียบจบ เธอต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินจำนวนมากมาใช้รักษาแม่ เธอจึงไม่มีโอกาสได้ติดต่อกับคนอื่น ๆ มากเท่าที่ควร

ในอดีตเธอต้องหาเงินมาจ่ายหนี้กู้ยืมเรียน และตอนนี้ต้องหาเงินมารักษาแม่

ช่วงครึ่งปีหลังจากจบการศึกษา ในแต่ละเดือนเธอต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้เงินหลายพันหยวน หลิวว่านฉิงจึงไม่ได้สุงสิงกับใครเลย

ตอนนี้ดูเหมือนว่าอวี้ฮ่าวหรานจะนึกอะไรบางอย่างได้

“จริงสิ ผมจำได้ว่าคุณเพิ่งเรียนจบใช่ไหมครับ?”

“คะ?”

หลิวว่านฉิงงุนงงเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ อีกฝ่ายถึงถามอย่างนี้

“ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งเรียนจบปีนี้”

ความจริงแล้วหลังจากจบการศึกษาหกเดือน เธอก็ทำงานเป็นครูสอนเปียโน ซึ่งเงินเดือนที่ได้รับไม่พอใช้ด้วยซ้ำ

ถ้าไม่ใช่เพราะถวนถวนชนะเลิศอันดับหนึ่ง เธอคงไม่มีเงินจ่ายค่าผ่าตัดแม่ที่ราคาสูงถึงเจ็ดพันหยวน

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นคุณอยากทำงานในบริษัทผมไหม?”ชายหนุ่มถามอย่างไม่คาดหวัง

“ผมจะปฏิบัติกับคุณอย่างยุติธรรมแน่นอนครับ”

แค่มองเพียงแวบเดียว เขารู้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้ต้องผ่านมรสุมชีวิตมาอย่างหนักหน่วงแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ในเวลาคับขัน เธอคงเสียรู้ให้เสิ่นเฉียงไปแล้ว

“หือ? เอ่อ…แต่ฉัน… ไม่มีประสบการณ์มากมายขนาดนั้นนะคะ”

หลิวว่านฉิงอดตกตะลึงไม่ได้ เมื่อพิจารณาจากคำร่ำลือที่ได้ยินมาก่อนหน้า บริษัทของเขาเป็นบริษัทขนาดใหญ่

แถมมหาวิทยาลัยที่เธอเลือกเรียนก็เป็นมหาวิทยาลัยขนาดเล็ก ไม่มีชื่อเสียงเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าพรุ่งนี้คุณอยากไปทำงานที่เครือฮ่าวหราน คุณสามารถโทรบอกผมได้ทุกเมื่อ”