ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 407

บทที่ 407 คำถาม

บทที่ 407 คำถาม

“โอ๊ย… พี่เขยเบา ๆ หน่อยสิ…”

หลี่หรงรู้สึกว่าพี่เขยบีบเคล้นแรงเกินไปจึงอุทานออกมา

“เธออย่าพูดอะไรล่อแหลมอย่างนั้นสิ!”

อวี้ฮ่าวหรานพูดไม่ออก ถ้ามีใครได้ยินเข้า คนพวกนั้นคงคิดว่าพวกเขากำลังทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกันแน่ ๆ

ถึงอย่างนั้นเอวอ่อนนุ่มในมือก็ทำให้ร่างกายของชายหนุ่มร้อนรุ่มอย่างไม่รู้ตัว

แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานมีสมาธิที่มั่นคง จึงกำจัดความรู้สึกวาบหวามได้อย่างรวดเร็ว

แต่ดูเหมือนหลี่หรงจะไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ เธอจึงขยับร่างกายเข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

ทันใดนั้นกลิ่นหอมจากร่างกายของเธอก็ลอยเตะจมูกของอวี้ฮ่าวหรานอีกครั้ง

“พี่เขย วันนี้พี่สุดยอดมาก…”

หลี่หรงโพล่งขึ้นอีกครั้ง แต่ยังคงไม่ระวังคำพูดเหมือนเดิม จึงทำให้ประโยคเหล่านั้นฟังสองแง่สองง่ามอย่างมาก

“ถ้าไม่ได้พี่ ชื่อเสียงของตระกูลเราคงป่นปี้กว่านี้”

แน่นอนว่าเธอพูดถึงการแข่งขันก่อนหน้านี้

“ฉันไม่คิดเลยว่าพี่เขยจะขับรถเก่งขนาดนั้น พี่เห็นตอนที่มันมาเจอพี่ที่เส้นชัยไหม หน้ามันซีดอย่างกับเจอผี!”

“อืม พี่รู้ว่าเธอไม่อยากไปกับมันเลยรับปากลงแข่ง”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า ขณะเดียวกันเขาไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เมินเฉยกับเรื่องนั้นแล้วกลับบ้านไป…

ความรู้สึกนี้ แม้แต่มหาเทพก็ต้านทานไม่ไหว!

“ฮ่า ๆ พี่เขยเก่งที่สุดในโลกเลย”

หลี่หรงพึมพำกับตัวเอง ด้วยสัมผัสอบอุ่นบริเวณเอว เธอจึงรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองก็ตอบสนองเช่นกัน

ก่อนหน้านี้อย่าว่าแต่ใกล้ชิดกับผู้ชายเลย เธอยังพยายามจะหลีกเลี่ยงการจับมือทักทายด้วยซ้ำ

“แค่ก ๆ ใกล้เสร็จแล้ว อ้อ… ทำไมวันนี้ไม่ปล่อยให้ฉันกลับบ้านก่อนล่ะ?”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกว่าร่างกายตัวเองร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้เขาแทบขาดสติอยู่แล้ว

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาต้องห้ามใจไม่ไหวแน่!

“พอแล้ว!”

หลี่หรงหลุดออกจากห้วงความคิดทันที

เธอเอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อของพี่เขยที่กำลังจะลุกยืนขึ้น ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม

“พี่เขย ฉัน…ฉันมีเรื่องจะถาม ถ้าในอนาคตพี่หลี่เม่ยกลับมาแล้ว ฉันยังอยู่ที่นี่ต่อได้ไหม?”

สุดท้ายก็ได้ถามคำถามที่ตัวเองอยากถามและกังวลกับมันมากที่สุด

นับตั้งแต่ที่หลี่เม่ยตัวปลอมปรากฏตัว คำถามนี้ก็วนเวียนอยู่ในใจของเธอมานาน

“ถ้าหลี่เม่ยกลับมา?”

อวี้ฮ่าวหรานตะลึงงันทันที คำถามนี้…ถ้าให้พูดตามตรง เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย

ถึงอย่างนั้นการขอให้หลี่หรงย้ายออกไปอยู่ข้างนอก แถมยังพรากเธอออกจากถวนถวนถือเป็นเรื่องโหดร้ายมาก เพราะยังไงเธอก็อาศัยอยู่ที่นี่มากว่าสองปีแล้ว

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็อดหันไปมองน้องภรรยาไม่ได้

สิ่งที่เขาเห็นชัดเจนเป็นอันดับแรกคือความคาดหวังที่อยู่บนใบหน้าของเธอ

อวี้ฮ่าวหรานหลับตาและครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นจึงตัดสินใจ

“พวกเธอสองคนเป็นพี่น้องกัน เธอไม่จำเป็นต้องย้ายออกหรอก ฉันจะอธิบายให้หลี่เม่ยเข้าใจเอง”

ถ้าเธอถามอย่างนี้หลังจากที่เขากลับมาเพียงไม่กี่เดือน เขาคงตอบแบบไม่คิด

ย้ายออกหรือไม่นั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ตอนนี้เขามีความรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจ แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตัดสินใจทำสิ่งที่โหดเหี้ยม

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ดังนั้นชายหนุ่มจึงต้องอธิบายด้วยตัวเอง

“อืม! ขอบคุณพี่เขยมาก ๆ เลยนะ!”

คำตอบที่ได้รับทำให้หลี่หรงฉีกยิ้มกว้าง นี่คือข่าวดีที่สุดสำหรับเธอ