ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 420

บทที่ 420 ถูกไล่ออก

บทที่ 420 ถูกไล่ออก

ภายในห้องประชุม ผู้บริหารระดับสูงและผู้ที่เกี่ยวข้องกับบริษัทจื่อจินเตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว

อวี้ฮ่าวหรานและคนอื่น ๆ เดินเข้าไปในห้อง

เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่ทันใดนั้นก็สายตาก็สะดุดกับใบหน้าที่คุ้นเคย เขาจึงประหลาดใจเล็กน้อย

เสิ่นเฉียง คนที่เขาเคยต่อสู้ด้วยไม่นานมานี้ยืนอยู่ท่ามกลางผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์จื่อจิน!

ตอนที่ชายหนุ่มพบกับอีกฝ่ายครั้งแรก ผู้ชายคนนั้นก็อวดเบ่งสถานะทางบ้านด้วยท่าทางหยิ่งยโส

ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทอสังหาริมทรัพย์จื่อจินสินะ

ตอนนี้ทุกคนในห้องประชุมต่างมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานเป็นสายตาเดียวกัน เสิ่นเฉียงยังคงยืนอยู่ท่ามกลางคนของอีกฝ่าย แต่เขามีท่าทางตกตะลึงเหมือนเห็นผี!

“แกกล้าดียังไงถึงบุกมาหาฉันถึงบริษัท?”

เขาคิดหาทางแก้แค้นอีกฝ่ายมาตลอด เมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานปรากฏตัว เขาจึงตะโกนออกมาด้วยความโมโหโดยไม่รู้ตัว

นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรพูดสักนิด!

“เสียมารยาท! หุบปาก!”

ให้ตายสิ! ใบหน้าของเสิ่นฉางหนิงผู้เป็นบิดาถึงกับซีดเผือดเมื่อได้ยินอย่างนั้น

เขาจึงรีบตะโกนปรามลูกชายด้วยความโกรธจัด ทั้งโกรธทั้งตกใจกับท่าทางและคำพูดของลูกชาย!

เขาไม่เคยตำหนิที่ลูกชายทำตัวเหลวแหลก แต่เด็กคนนี้เอาความกล้ามาจากไหนถึงได้ทำตัวหยาบคายในสถานการณ์อย่างนี้?

ในเวลานี้ยังต้องถามอีกเหรอว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาเป็นใคร?

เพียะ!

เสียงตบที่ดังชัดเจนทำให้ทุกคนในห้องประชุมตกตะลึง

“แกอยากฆ่าพ่อเหรอ?”

ยิ่งเสิ่นฉางหนิงคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกอับอาย เขาจึงรีบตบหน้าลูกชายผู้ไร้ประโยชน์ทันที

เพราะเสิ่นฉางหนิงโมโหลูกชายที่ไม่รู้จักรักษามารยาทต่อชายหนุ่มคนนั้น!

เขาคือประธานบริษัทเครือฮ่าวหราน!

คนคนนั้นคือว่าที่เจ้านายของเขา!

“พ่อ…”

เสิ่นเฉียงกุมแก้มที่บวมเป่งพร้อมอุทานอย่างตื่นตะลึง เขาไม่คิดว่าพ่อบังเกิดเกล้าจะกล้าทำแบบนี้

“หุบปาก!”

เสิ่นฉางหนิงตะโกนด้วยความโมโหอีกครั้ง!

อวี้ฮ่าวหรานมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ด้วยความสนใจอย่างมาก

ความประทับใจที่เขามีต่อเสิ่นเฉียงถึงขั้นติดลบ!

คราวที่แล้วในโรงพยาบาลถ้าไม่ใช่เพราะมีคนมุงดูอยู่มากมาย เขาคงฆ่าชายหนุ่มคนนี้ตายไปนานแล้ว

คราวนี้บังเอิญพบกันอีกครั้ง ซึ่งมันแตกต่างออกไป เพราะเขาเห็นพ่อสั่งสอนลูกที่ทำตัวเกเรด้วยตาตัวเอง

หลังจากอบรมลูกชาย เสิ่นฉางหนิงก็หันมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูทันที

“อวี้…ประธานอวี้ครับ ผมไม่รู้ว่าลูกชายผมทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองใจ ผมขอโทษแทนเขาด้วยใจจริงครับ”

เขาก้มศีรษะและพูดขอโทษอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางเจียมตัว

หลังจากเสิ่นเฉียงที่ยังตกตะลึงได้ยินอย่างนั้น เขาก็เข้าใจสถานการณ์ทันที

ชายหนุ่มที่เขาทะเลาะวิวาทด้วยสองครั้งสองคราคือประธานของเครือฮ่าวหราน!

เมื่อคิดอย่างนั้น เขาจึงอดประหลาดใจไม่ได้

หลิวว่านฉิงเป็นแค่หญิงสาวธรรมดา ทำไมถึงรู้จักผู้ชายที่มีหน้าที่การงานใหญ่โตอย่างเขาได้?

“ผ…ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ…”

เขาพูดขอโทษด้วยจิตใจและร่างกายที่สั่นสะท้าน

แววตาของอวี้ฮ่าวหรานเจือแววสมเพชเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบอีกฝ่าย แต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหัวโต๊ะในห้องประชุมที่สงวนให้เขาโดยเฉพาะ

กลุ่มผู้บริหารอาวุโสของเครือฮ่าวหรานก็นั่งลงเช่นกัน

ตอนนั้นเอง ผู้จัดการหวังเป็นคนมีไหวพริบ เขาจึงเริ่มเกริ่นเรื่องส่งมอบบริษัททันที

ส่วนคนอื่นเกรงกลัวอวี้ฮ่าวหรานจนไม่กล้าส่งเสียงออกมา

จู่ ๆ ห้องประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบงัน จนกระทั่งความเงียบกลายเป็นความกดดัน จากนั้นอวี้ฮ่าวหรานจึงเริ่มพูด