ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 428

บทที่ 428 สายโทรเข้ากลางดึก

บทที่ 428 สายโทรเข้ากลางดึก

“ใช่แล้ว! ตอนที่ผมเดินอยู่หน้าประตูสำนักเมื่อสองปีที่แล้ว ผมเจอผู้หญิงสองคนที่คล้ายกับคำบอกเล่าของคุณมาก!”

คนคนนั้นคือผู้อาวุโสหลิน

“ตอนนั้นผมไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่ แถมยังลืมไปนานแล้วจนได้ยินคุณเล่าในวันนี้นี่แหละ”

เขาอธิบายเสริมทันที

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมจ้องมองอีกฝ่าย หัวใจเต้นรัวด้วยความดีใจ

เขาสังเกตการกระทำของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ!

ชายหนุ่มใช้ชีวิตในโลกเทวะมากว่าสามร้อยปีในโลกเทวะจึงสามารถรับรู้เจตนาของผู้อื่นอย่างทะลุปรุโปร่ง ไม่มีใครหน้าไหนโกหกเขาได้หรอก!

ขณะนั้นเอง ผู้เฒ่าหลินรู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกมองอย่างทะลุปรุโปร่ง ทันใดนั้นแผ่นหลังของเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

โชคดีที่เขาเคยเจอสองคนนั้นจริง ๆ!

อวี้ฮ่าวหรานตัดสินอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“อืม แกไม่ได้โกหกจริง ๆ”

อวี้ฮ่าวหรานสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ชายหนุ่มจึงดีใจอย่างมาก!

เนื่องจากมีคนพบเห็นหลี่เม่ยที่บริเวณนี้เมื่อสองปีก่อน นั่นหมายความว่าเขากำลังมาถูกทางแล้ว!

แต่ประเทศจีนกว้างขวางมาก หนทางข้างหน้าจึงไม่ง่ายเลย…

“ดีมาก!”

ถึงอย่างนั้นเรื่องนี้ก็นับว่าเป็นข่าวดีที่สุด เขาจึงอุทานออกมาด้วยความดีใจ

ทันทีที่เขาอุทานทั้งสองคำออกมา ทุกคนในห้องโถงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สุดท้ายก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง!

กว่าการประชุมจะจบลง ตะวันก็ลับขอบฟ้าแล้ว

“ตอนนี้ดึกแล้ว ถ้าน้องชายไม่รังเกียจ ทำไมไม่พักที่นี่สักหนึ่งคืนล่ะ?”

เจ้าสำนักฉินเชิญอีกฝ่ายให้พักที่สำนักเมฆาเขียว

เมื่อคิดให้ดีแล้ว อีกฝ่ายไม่ได้ฆ่าลูกศิษย์เขา แถมตอนนี้ทั้งสองก็ไม่ได้มีความแค้นต่อกันแล้ว มันจึงเป็นโอกาสดีที่จะผูกมิตรกันไว้

“อืม”

อวี้ฮ่าวหรานเงยหน้ามองท้องฟ้าและเห็นว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว ชายหนุ่มจึงไม่ปฏิเสธ

หลังจากได้รับเบาะแส เขาจะออกเดินทางกลับพรุ่งนี้เช้าทันที

สถานการณ์ในเมืองฮ่วยอันยังคงซับซ้อน ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่สามารถค้างแรมที่อื่นนานเกินไป

เวลาหนึ่งทุ่ม งานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นในสำนักเมฆาเขียว

“ฮ่า ๆ! ดี! ในเมื่อน้องเล็กตัดสินใจค้างแรมอยู่ที่นี่ นายก็ถือว่าเป็นแขกของสำนักเมฆาเขียวของเรา พวกเรายินดีมาก!”

เจ้าสำนักฉินหัวเราะเสียงดัง

เขาไม่คาดหวังว่าตัวเองและอีกฝ่ายไม่เพียงปรองดองกันเท่านั้น แต่ยังรับประทานอาหารร่วมโต๊ะกันอีกด้วย

อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจอีกฝ่าย เขาพยักหน้าแล้วคีบอาหารเข้าปากอย่างเงียบ ๆ

จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง ก่อนวางตะเกียบลง

“ครั้งนี้ฉันเป็นหนี้บุญคุณสำนักเมฆาเขียว ถ้ามีเรื่องให้ช่วยเหลือก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ”

เนื่องจากข้อมูลที่ได้จากอีกฝ่ายมีประโยชน์มาก อวี้ฮ่าวหรานจึงไม่อยากติดหนี้บุญคุณอีกฝ่าย

“งั้นก็…ดีมาก!”

ผู้อาวุโสหลินที่ที่นั่งอยู่ถัดจากเขามีความสุขมากเมื่อได้ยินอย่างนั้น ความเมตตาของชายผู้บรรลุขอบเขตก่อรากฐานขั้นสูงสุดมีประโยชน์ต่อสำนักเมฆาเขียวของพวกเขา

เจ้าสำนักเมฆาเขียวมีความสุขมากกว่าใคร ถึงพวกเขาจะเป็นพันธมิตรกับสำนักที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็ตาม แต่ในเวลาปกติ พวกเขามักจะพึ่งพาตนเองมากกว่าขอความช่วยเหลือจากสำนักอื่น

“ขอบคุณ! ขอบคุณน้องชายมาก! ฉันฉินชางจะรักษาความสัมพันธ์อันดีงามของเราไว้แน่นอน!”

…

หลังจากรับประทานอาหารและสุราจนอิ่มแปล้ ไม่ช้าทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ

อวี้ฮ่าวหรานถูกจัดให้พักในห้องนอนรับรองขนาดใหญ่

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ลมเย็นพัดโชยมา อวี้ฮ่าวหรานทอดสายตามองทิวทัศน์ข้างนอกหน้าต่าง

บ้านเรือนต่าง ๆ ถูกสร้างขึ้นตามสองข้างทาง ภายใต้ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่มีดวงดาวนับพัน รอบข้างมีแต่ภูเขาสูงตระหง่านในตอนค่ำคืน

ที่นี่ไม่มีอาคารสูงเทียมฟ้าเหมือนในเมืองอันวุ่นวายเลย

ภาพตรงหน้าทำให้อวี้ฮ่าวหรานตกอยู่ในภวังค์ ราวกับเขาได้หวนคืนสู่โลกเทวะอีกครั้ง

“ที่นี่สวยเหมือนกันนะเนี่ย”