ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 429

บทที่ 429 ฝนตกหนัก

บทที่ 429 ฝนตกหนัก

หลังจากโทรหาหวังเหยียน อวี้ฮ่าวหรานก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนต่อสายตรงหาหลี่หรงอย่างรวดเร็ว

เขารอสายนานกว่าสิบวินาที จากนั้นเสียงงัวเงียของอีกฝ่ายก็ดังมาจากปลายสาย

“หือ…พี่เขย?”

เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งโทรปลุกอีกฝ่าย เพราะตอนนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงคืนแล้ว

“ฉันเอง เธอจำซูหว่านเอ๋อได้ไหม? บ้านของเธอเกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยน่ะ ช่วยเปิดประตูให้ซูหว่านเอ๋อที แล้วปล่อยให้เธอหลบอยู่ที่บ้านเราสักพัก”

พอเขาพูดจบ ปลายสายเงียบไปคู่นึ่ง ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายต้องใช้เวลาสักพักกว่าสติจะกลับมาครบถ้วน

“เอ่อ…โอเคพี่เขย ฉันจะเปิดประตูให้เธอเดี๋ยวนี้แหละ”

หลี่หรงไม่พูดอะไรมาก เพียงแค่ตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เมื่อได้ยินอย่างนั้น อวี้ฮ่าวหรานจึงวางสายด้วยความกังวล

เขารู้มาว่าซูหว่านเอ๋อเป็นคนที่มีเพื่อนน้อย ดังนั้นเธอจึงไม่มีใครให้พึ่งพาได้ในยามวิกาลอย่างนี้

เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้น เขาจึงบอกให้อีกฝ่ายไปซ่อนตัวที่บ้านของตัวเองทันที

“หวังว่าจะไม่เป็นไรนะ”

เขาอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้หวังเหยียนฟังอย่างครบถ้วนแล้ว ตอนนี้เขาจึงรีบมุ่งหน้ากลับเมืองฮ่วยอัน

สายลมกลางดึกส่งเสียงหวีดหวิว เมฆดำค่อย ๆ คืบคลานเข้าปกคลุมท้องฟ้า

เวลาเที่ยงคืน สายฝนโปรยปรายในเมืองฮ่วยอัน

เพียงแค่ลมพัดโชยมาก็ทำให้ผู้คนหนาวเหน็บจนถึงกระดูกแล้ว

ซูหว่านเอ๋อกึ่งวิ่งกึ่งเดินอย่างตื่นกลัวอยู่บนถนนเพียงลำพัง เธอมองตรงไปข้างหน้าราวกับต้องการถึงที่หมายให้เร็วที่สุด

เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ไม่อาจต้านทานความหนาวเหน็บได้สักนิด

ขณะหลบหนีออกมาเธอสวมเพียงเสื้อตัวบางและกระโปรงสั้นสีเบจเท่านั้น แขนและเรียวขาที่โผล่พ้นชายเสื้อและกระโปรงเริ่มสั่นเทาเล็กน้อย

“ตอนนี้…ฉันอยู่ที่ไหนแล้ว?”

เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความสิ้นหวัง

สายฝนที่โปรยปรายกอปรกับลมเย็นที่พัดมาเป็นระยะทำให้เธอไม่สามารถหลบหนีต่อไปได้

ซูหว่านเอ๋อจำทางไปบ้านของอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะเธอไปที่นั่นแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

“ทำไมฉันไม่โทรหาเขาล่ะ”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซูหว่านเอ๋อก็ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา

“ไม่…ตอนนี้ดึกแล้ว ฉันจะโทรไปรบกวนเขาอีกไม่ได้…”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาอีกฝ่าย แต่ก็ต้องรู้สึกผิดหวังเมื่อพบว่าแบตเตอรี่หมด

“ซูหว่านเอ๋อนะซูหว่านเอ๋อ ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนี้…”

เธอกัดริมฝีปากด้วยความโมโห

ขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

หลี่หรงลุกออกจากเตียงอย่างระมัดระวังที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนถวนถวนที่นอนอยู่ข้าง ๆ

หลังจากแต่งตัวและเปิดไฟในห้องนั่งเล่น เธอก็นั่งรอซูหว่านเอ๋อบนโซฟาอย่างเงียบ ๆ

“คืนนี้อากาศหนาวมากเลย”

ถึงจะอยู่ในบ้าน แต่เธอยังสัมผัสได้ถึงอากาศหนาวเย็นข้างนอกบ้าน เมื่อห่มผ้าห่มเพิ่มความอบอุ่น เธอจึงกดเปิดทีวี

ถึงอย่างนั้นหลังจากเลื่อนหาช่องทีวีอยู่นาน หลี่หรงก็ไม่เจอสิ่งที่น่าสนใจแม้แต่น้อย เธอจึงตัดสินใจปิดทีวีอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย

เมื่อมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

สายฝนโปรยปรายข้างนอกหน้าต่างเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“ถ้าข้างนอกอากาศแบบนี้…”

หลี่หรงมองสายฝนข้างนอกหน้าต่างด้วยความกังวล

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ซูหว่านเอ๋อที่พี่เขยบอกก็ยังมาไม่ถึงเลย

ทันใดนั้นเสียงเบรกรถกะทันหันก็ดังมาจากชั้นล่าง

ในคืนฝนตกหนักอย่างนี้ เสียงนั้นจึงดังกว่าปกติเล็กน้อย เซนเซอร์หลอดไฟตรงทางเดินสว่างขึ้นทันที

ไม่นานเสียงเคาะประตูบ้านของอวี้ฮ่าวหรานก็ดังขึ้น

หลี่หรงเดินไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง แต่ยังคงไม่เปิดประตูให้อีกฝ่าย

“คุณเป็นใคร?”

ด้านนอกประตูคือหวังเหยียนที่เดินทางมาที่นี่อย่างรีบร้อน