ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 430

บทที่ 430 มาทันเวลา

บทที่ 430 มาทันเวลา

หลังจากตัดสินใจ หวังเหยียนจึงลงมาที่ชั้นล่างทันที

ฝนยังคงตกหนักโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ประกอบกับลมเย็นที่พัดมา ทำให้ยิ่งรู้สึกหนาวกว่าเดิม

แม้จะสวมเสื้อโค้ตถึงสองตัว แต่ก็ยังรู้สึกหนาวอยู่ดี

หลี่หรงกอดถวนถวนไว้ในอ้อมแขนแน่น โชคดีที่เจ้าตัวน้อยใส่เสื้อกันหนาวหลายตัวจึงไม่รู้สึกหนาวเท่าไหร่

พวกเขาขับรถยนต์ออกตามหาอีกฝ่าย ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเรื่องสภาพอากาศ

หลังจากขึ้นไปบนรถ ไฟสีเหลืองอบอุ่นในรถก็เข้ามาแทนที่สายฝนที่ตกกระหน่ำ

บริเวณโดยรอบเงียบลงทันที

“ไปตามหาที่ตลาดก่อนเถอะค่ะ ฉันจำได้ว่าคราวที่แล้วเธอกลับไปทางนั้น”

“ครับ”

รถยนต์สีดำเคลื่อนตัวออกไปยังทิศทางที่หลี่หรงแนะนำอย่างช้า ๆ ขณะเดียวกันรถเมอร์เซเดสเบนซ์คันอื่น ๆ ก็เคลื่อนตัวออกไปเช่นกัน

…

ค่ำคืนอันมืดมิด สายลมพัดผ่านส่งเสียงหวีดหวิวขณะที่ฝนตกหนักจนไม่สามารถมองเห็นทางข้างหน้าได้

ซูหว่านเอ๋อเดินไปตามทางถนนทอดยาวเพียงลำพัง เธอรู้สึกหนาวจนร่างกายบอบบางไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

เธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมองเป็นครั้งคราวด้วยความรู้สึกเสียใจที่ไม่โทรหาอวี้ฮ่าวหรานให้เร็วกว่านี้

เพราะตอนนี้แบตเตอรี่โทรศัพท์หมดเกลี้ยง แถมเธอยังไม่มีแรงเดินอีกต่อไป

“พักก่อนเถอะ”

ซูหว่านเอ๋อพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ใบหน้าซีดเผือดไม่มีสีเลือดฝาดแม้แต่น้อย

โชคดีที่ยังมีชายคาริมถนนที่สามารถหลบฝนได้

ตอนนี้ฝนยังคงตกกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทันใดนั้นรถวิบากสีดำหลายคันก็ส่งเสียงคำรามทั่วบริเวณ!

แสงสว่างทำให้ซูหว่านเอ๋อต้องยกมือขึ้นบังแสงไฟที่แยงตา พายุฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง

ดูเหมือนว่ารถวิบากเหล่านั้นจะหาเป้าหมายเจอแล้ว ดังนั้นรถสองสามคันจึงแล่นมาจอดใกล้ ๆ กับเธอ

“ฮ่า ๆ! ไอ้พวกตระกูลซู! ซูหว่านเอ๋อ! ในที่สุดฉันก็หาเธอเจอ!”

ทันทีที่รถจอดสนิท ชายหัวล้านก็ลงมาจากรถพร้อมพูดเยาะเย้ย

เขาอดแสยะยิ้มไม่ได้ขณะมองดูหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าอยู่ริมถนน

“ฮึ่ม! ยังไงซะเธอก็เป็นผู้หญิง ต่อให้ฉันปล่อยเธอหนีไปก่อนสักสองชั่วโมง ฉันก็ตามหาเธอเจออยู่ดี!”

ขณะนี้ชายฉกรรจ์สองสามคนก้าวลงมาจากรถคันข้าง ๆ เช่นกัน พวกเขาทุกคนต่างมีสีหน้าโหดเหี้ยมน่ากลัว

“จุ๊ ๆ น่าสงสาร ลูกเจี๊ยบตัวน้อยคงตกใจแย่เลย”

“น่าสมเพชไอ้ซูกว่างไห่ เล่นกับใครไม่เล่น ดันมาเล่นกับลูกพี่เล่ยเสี่ยว!”

“ฮ่า ๆ สมควรแล้วล่ะ!”

“…”

ชายฉกรรจ์หลายคนเห็นอย่างนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้

เสียงพูดเยาะเย้ยยิ่งทำให้ซูหว่านเอ๋อเสียวสันหลังมากกว่าเดิม เธอมองชายหนุ่มเหล่านั้นด้วยสายตาหวาดกลัวอย่างมาก

เธอเห็นคนเหล่านี้บุกเข้ามาในบ้านกลางดึก แถมยังกำจัดบอดี้การ์ดกว่าสิบคนได้อย่างง่ายดาย

“ฮ่า ๆ กลัวเหรอ? ทำไมตอนที่พวกตระกูลซูมากวนใจลูกพี่เล่ยเสี่ยวถึงไม่คิดถึงผลที่ตามมาล่ะ?”

ชายหัวล้านที่ลงจากรถเป็นคนแรกอดหัวเราะเยาะไม่ได้เมื่อเห็นอย่างนั้น

“มากับพวกเราสิ จุ๊ ๆ เธอยังสาวยังสวยอยู่แท้ ๆ แต่ต้องมาตายอย่างน่าอนาถแบบนี้”

พูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วกระชากแขนอันบอบบางของหญิงสาวให้ลุกยืนขึ้น

แต่ขณะนั้นเองแสงไฟจากหน้ารถก็ส่องมาทางพวกเขา!

เสียงเบรกรถยนต์ดังขึ้นท่ามกลางค่ำคืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำ ซึ่งผู้ที่เพิ่งมาถึงคือหวังเหยียนนั่นเอง!

“นั่น…ผู้หญิงคนนั้นนี่!”

หลี่หรงมองออกไปข้างนอกกระจกรถเห็นหญิงสาวบอบบางนั่งอยู่ข้างทาง

เมื่อก่อนเธอเคยอิจฉาหญิงสาวคนนั้นอย่างมาก แต่หลังจากรับรู้สถานการณ์ของซูหว่านเอ๋อ เธอก็อดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้

ใบหน้าขาวซีดฉายแววตื่นตระหนก ดวงตาดำขลับเหมือนไข่มุกสีดำสั่นไหวด้วยกลัว