ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 445

บทที่ 445 ไว้ชีวิต

บทที่ 445 ไว้ชีวิต

พวกเขาต่างตื่นกลัว เมื่อค้นพบว่าต่อหน้าผู้มีอำนาจ พวกเขาก็เป็นเพียงคนกระจอกเท่านั้น!

“น้องอวี้! จัดการยังไงกับคนพวกนี้ดีล่ะ?”

หลังเตะฝ่ายตรงข้ามล้มลง โจวเฟยหู่หันมองชายหนุ่มซึ่งยังยืนสงบนิ่งอยู่กลางวง

“แล้วแต่คุณเลย อย่ามาจัดการต่อหน้าผมก็พอครับ”

อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจเรื่องนี้ เขาเพียงไม่ต้องการให้ลูกสาวเห็นภาพรุนแรงเท่านั้น

“ได้! ถ้าอย่างนั้นก็มีเรื่องให้เล่นสนุกแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวเฟยหู่ก็ก้มมองคนที่คุกเข่าอยู่ข้างเขา อดจะพูดกวนไม่ได้

เวลานี้นายน้อยจางหวาดกลัวสุดขีดจนทั้งร่างสั่นเทาเป็นตะแกรง

“ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว! ฉันขอโทษ! ขอโทษจริง ๆ!”

แม้บาดเจ็บสาหัสที่ขา แต่เขายังฝืนทนกล่าวร้องขอความเมตตา

ด้วยรู้ดีว่าหากถูกนำตัวไป ชะตากรรมของเขาคงน่าหดหู่ใจไม่น้อย

“ฮ่า ๆ ตอนนี้รู้จักร้องขอความเมตตาแล้วเหรอ? แกหาเรื่องน้องอวี้ก็เท่ากับหาเรื่องฉัน โจวเฟยหู่! มีฉันอยู่ อย่าหวังจะรอดไปได้!”

โจวเฟยหู่ไม่คิดให้โอกาสฝ่ายตรงข้าม เขาเตรียมลากตัวอีกฝ่ายไป

“ฉันผิดไปแล้ว…ฉันยังมีลูก เพิ่งเข้าอนุบาลปีนี้เอง ฉันจะตายไม่ได้…”

นายน้อยจางเอ่ยเว้าวอนละล่ำละลัก สัมผัสได้ว่าชะตาของตนใกล้ขาดเต็มที

หากแต่คำขอร้องของเขาไม่ต่างกับเสียงนกเสียงกาสำหรับโจวเฟยหู่ จะมีใจคิดเมตตาได้อย่างไร

อวี้ฮ่าวหรานท้วงขึ้นในจังหวะนั้น

“เดี๋ยวก่อน!”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ร่างนายน้อยจางที่กำลังถูกลากออกไปหยุดลง

โจวเฟยหู่ละมือออก ในบรรดาหลายสิ่ง เขานับถือน้องอวี้คนตรงหน้ามากที่สุด

“คนอย่างแกมีลูกด้วยเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วและมองชายร่างไม่สมประกอบบนพื้น น้ำหูน้ำตาไหลนองหน้า

“ฉัน…ฉันมี ปีนี้เธออายุได้สามขวบกว่าเอง ฉัน…ฉันมาที่นี่วันนี้…ก็เพราะว่าอยากให้เธอเข้าเรียนที่นี่”

นายน้อยจางมีประกายความหวังเล็ก ๆ เขารีบตอบเมื่อได้ยินคำถาม

“น้องอวี้! อย่าทนฟังคนพรรค์นี้พูดไร้สาระ ในเมื่อมันมาหาเรื่องนายไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวฉันจะจัดการทุกอย่างให้นายเอง!”

โจวเฟยหู่ประกาศกร้าว

อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจ กลับมองจับผิดนายน้อยจาง

“ฮ่า ๆ”

ไม่นานเขาก็หันกลับไปพร้อมเสียงหัวเราะ

“ฉันผิดไปแล้ว! ฉันขอโทษ… อย่าให้พวกมันเอาตัวฉันไปเลยนะ… ขอร้อง…”

เสียงคร่ำครวญร้องขอความเมตตายังคงดังขึ้นจากด้านหลัง หากแต่เมื่อเดินไปได้สองก้าว เขาพลันพูดขึ้น

“ปล่อยเขาไป”

อวี้ฮ่าวหรานว่าเสียงเรียบ ก่อนจากไปโดยไม่อธิบายอะไร

“อะไรนะ?”

โจวเฟยหู่เผยท่าทีแปลกใจเมื่อได้ยิน เป็นเวลานานกว่าเขาจะรู้สึกตัว

“ฮ่า ๆ เพราะลูกแกแท้ ๆ! วันนี้แกถึงได้รอดตายไปได้! คราวหน้าจะหาเรื่องใครก็ดูตาม้าตาเรือก่อนด้วย!”

เขาแค่นเสียงเย้ย ปล่อยมือจากคอเสื้ออีกฝ่าย ก่อนปัดมือตนเองไปมา

“พวกเรากลับ! จัดการเรื่องของน้องอวี้เรียบร้อยแล้ว”

สองนาทีให้หลัง เหลือนายน้อยจางอยู่ข้างถนนเพียงลำพัง ส่วนลูกน้องของเขาหนีหายไปตั้งนานแล้ว

“ฉัน…ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”

ความเจ็บปวดที่ขาเทียบไม่ได้กับความตื่นกลัวในใจ เขานึกไม่ถึงว่าเมื่อครู่ตนเองจะโชคดีพอที่จะได้รับการไว้ชีวิต

เขารู้ตัวว่าคำพูดเรื่องลูกสาวได้ช่วยชีวิตของตนไว้

เจ้าตัวน้อยโพล่งบอกอย่างคาดหวัง

“อืม ขอครูคิดก่อนนะ”

หลิวว่านฉิงดูลังเลใจ เดิมทีเพลงนี้ไม่เหมาะสำหรับการเรียนของเด็ก ด้วยทำนองซับซ้อนเกินไป เธอเองกว่าจะเล่นได้ก็เข้าช่วงวัยรุ่นแล้ว

หากแต่มือของเด็กคนนี้ดูท่าจะพิเศษกว่าใคร ร่างกายมีพละกำลังไม่น้อย

ต่างจากเด็กทั่วไปในวัยเดียวกันลิบลับ

“ได้สิ เดี๋ยวครูสอนให้นะ”

เธอลูบศีรษะถวนถวน คิดว่าคงไม่น่ามีปัญหา

“เย้! ดีจังค่ะ! ถวนถวนจะได้เรียนเพลงใหม่แล้ว!”

เจ้าตัวเล็กชนะการแข่งขันเปียโนสองครั้งติดต่อกัน ทำให้เจ้าตัวยิ่งมีแรงกระตุ้นในการเรียน

“ฮ่า ๆ งั้นคุณสอนเธอเถอะครับ ไม่ต้องจริงจังเกินไปก็ได้ครับ”

เมื่อเห็นแบบนี้ อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะ แม้แต่คนเล่นไม่เป็นยังฟังออกถึงความยากของเพลงเมื่อครู่

“ค่ะ ฉันจะสอนถวนถวนให้เต็มที่เลยค่ะ!”

หลิวว่านฉิงพยักหน้ารับเมื่อได้ยินคำเขา

“ว่าแต่คุณทานข้าวหรือยังครับ? ถวนถวนกับผมแวะทานมาแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานซึ่งกำลังจะหันเดินออกไปนึกขึ้นได้จึงถามขึ้น

ตอนนี้ถึงเวลาพักเที่ยงของพนักงาน เขาจึงไม่ต้องการให้อีกฝ่ายกินข้าวช้า

“ฉันทานแล้วค่ะ ฉันห่อข้าวมาทานที่บริษัทเอง”

หลิวว่านฉิวพยักหน้า

“คุณห่อข้าวมาทานเองเหรอครับ? อาหารที่บริษัทเราไม่อร่อยหรือมีอะไรหรือเปล่าครับ?”

เมื่อได้ฟัง อวี้ฮ่าวหรานถามขึ้นอย่างแปลกใจ

ตั้งแต่เขาเปลี่ยนหัวหน้าแผนกและปรับปรุงรสชาติอาหารให้ได้มาตรฐาน โรงอาหารของบริษัทก็เทียบได้กับร้านอาหารข้างนอก