ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 457

บทที่ 457 อยู่ที่โรงพยาบาลตามลำพัง

บทที่ 457 อยู่ที่โรงพยาบาลตามลำพัง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เฉิงอยากอยู่ดูแลฉัน แต่ฉันเกรงใจเลยให้เธอกลับไปก่อน พยาบาลที่นี่ใจดีมากเลยนะคะ พวกเขาช่วยเหลือฉันทุกอย่าง”

หลิวว่านฉิงเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นกังวล เธอจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ครับ”

โรงพยาบาลแห่งนี้มีค่ารักษาแพงที่สุดในเมืองฮ่วยอัน แน่นอนว่าพยาบาลจะต้องดูแลคนได้อย่างดีเช่นกัน

แต่ก็ไม่ดีเท่ามีคนใกล้ชิดคอยดูแล

“คุณมี…ญาติคนอื่นอีกไหมครับ?”

อวี้ฮ่าวหรานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่สามารถคิดหาคนที่เหมาะสมที่จะดูแลอีกฝ่ายได้จึงถามออกมา

“ไม่มีแล้วค่ะ”

หลังจากตอบอย่างนั้น สีหน้าของหลิวว่านฉิงก็เศร้าลง

“พวกเราสองแม่ลูกอาศัยอยู่ที่ฮ่วยอันกว่าสิบปีแล้ว ตั้งแต่พ่อฉันตายไป พวกเราก็ไม่ได้ติดต่อญาติที่บ้านเกิดอีกเลย แถมแม่ของฉันเพิ่งจะได้ผ่าตัด”

“เข้าใจแล้วครับ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าก่อนตัดสินใจ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งผู้ชายคนเมื่อวานมาดูแลคุณ เขา…เขาเป็นคนดีมากครับ”

“อืม…ค่ะ”

ผู้ป่วยกระดูกหักไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้มากนัก หลิวว่านฉิงลังเลชั่วครู่ก่อนตอบตกลง

เขาใจดีเกินไปแล้ว

เธอมองชายหนุ่มตรงหน้า ขณะรู้สึกว่าความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายเปรียบเสมือนให้ถ่านกลางหิมะ*[1]

นอกจากชื่นชมแล้วเธอก็ไม่กล้าคิดมากเกินกว่านั้น

ผู้ชายคนนี้สูงส่งเกินไป

ผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนดวงอาทิตย์สว่างไสวบนท้องฟ้า แม้จะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น แต่หลิวว่านฉิงรู้ดีว่าเขาอยู่ห่างไกลกับตัวเองมากแค่ไหน

เธอรู้สถานะของตัวเองเสมอ…

“ขอบคุณมากนะคะ ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี”

“ฮ่า ๆ ผมเป็นต้นเหตุเรื่องนี้ แล้วอีกอย่างผมต้องเป็นฝ่ายขอบคุณต่างหากครับ”

อวี้ฮ่าวหรานปอกเปลือกส้มแล้วยื่นให้อีกฝ่าย

“ในเมื่อคุณปกป้องถวนถวนอย่างสุดความสามารถ ผมถือว่าคุณเป็นผู้มีพระคุณของผม ดังนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ แต่ในอนาคตถ้าคุณมีเรื่องลำบากใจก็โทรหาผมได้เสมอ”

พูดจบ เขาก็หยิบหนังสือออกจากมือของอีกฝ่าย

“หืม…เจน แอร์? ผมเคยอ่านเรื่องนี้ตอนเรียนมัธยม แต่…ผมลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว”

เขาพลิกหน้ากระดาษสองสามหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้นึกถึงความทรงจำที่เลือนรางมาก…

“มันนานมาแล้วสินะ”

เขาอดถอนหายใจไม่ได้หลังนึกถึงวัยหนุ่มเมื่อหลายร้อยปีก่อน

“เอ่อ…”

หลิวว่านฉิงกินส้มไปหนึ่งผลก่อนพูดออกมา

“มีอะไรเหรอ? บอกมาเถอะครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ต้องยอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่นซะบ้าง

เธออยู่ในความมืดตามลำพังมานานพอแล้ว

“ฉันรีบมาโรงพยาบาลเลยไม่ได้เอาของใช้ส่วนตัวมาด้วย คุณช่วยกลับไปเอามาให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”

อวี้ฮ่าวหรานตอบตกลงโดยไม่ลังเล หลังจากถามที่อยู่และรับกุญแจบ้านมาแล้ว เขาจึงเตรียมตัวกลับ

“เดี๋ยวก่อนค่ะ ยังมีอีกอย่างหนึ่ง…”

ขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะเดินออกจากห้อง หลิวว่านฉิงก็นึกบางอย่างได้

“เมื่อวานเป็นวันครบกำหนดจ่ายค่าเช่าบ้าน แล้วฉันต้องจ่ายเย็นวันนี้ คุณช่วยจ่ายให้หน่อยได้ไหมคะ? ขอบคุณมากค่ะ”

พูดจบ เธอก็หยิบธนบัตรหลายร้อยหยวนออกมาจากผ้าห่ม

“ทั้งหมดสี่ร้อยหยวน ถ้ารวมค่าน้ำและค่าไฟฟ้าแล้วก็ประมาณ…ห้าร้อยหยวน”