ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 459

บทที่ 459 พี่หู่

บทที่ 459 พี่หู่

เมื่อเจ้าของเสียงโวยวายปรากฏตัวขึ้น ผู้อาศัยหลายคนก็มีหน้าตาตื่น

ถึงอย่างไรก็เป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลใต้ดินในย่านนี้ พวกเขาจึงเคยได้ยินกิตติศัพท์ของคนเหล่านี้มาแล้ว

พวกมันไม่ใช่คนใจดี

ไม่กี่วินาทีต่อมา ชายร่างโตเจ็ดแปดคนก็กรูกันเข้ามาด้านในห้อง

ยังมีอีกเป็นสิบคนเฝ้าอยู่ด้านนอก!

บรรยากาศน่ากลัวไม่น้อย

“ใคร? ใครหน้าไหนมันกล้ามามีแตะต้องผู้หญิงของฉัน?”

คนพูดคือชายวัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตดำ หน้าอกเต็มไปรอยสัก

“พี่หู่ ไม่ใช่คนพวกนี้ แต่เป็นไอ้เวรในห้องนี้ต่างหาก!”

“ฮ่า ๆ พี่รู้ว่าไอ้ขี้ขลาดพวกนี้ไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก”

ชายที่ถูกเรียกว่าพี่หู่กวาดสายตามองไปโดยรอบพลางยกยิ้มเย้ยขึ้น

แม้ผู้อาศัยจะต้องการชมเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ หากแต่ด้วยกลัวโดนลูกหลง พวกเขาต่างหลบเข้าห้องของตนเองไป

อวี้ฮ่าวหรานยังคงอยู่ในห้อง เขายื่นมือออกไปหยิบตุ๊กตาบนโต๊ะ เมื่อมองไปยังฝ่ายตรงข้ามทีละคน แววชื่นชมเผยผ่านหว่างคิ้วเล็กน้อย

ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจคนและเหตุการณ์ภายนอกห้องเลย

ถึงได้เข้ามาถึงตัวเขาได้ขนาดนี้

“ไอ้เวรนี่! อวดดีไปเถอะ เดี๋ยวพ่อจะเล่นงานให้ขาหักเลย!”

พี่หู่ก้าวอาด ๆ มาหน้าประตู เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ในห้อง

อีกฝ่ายดูไม่แยแสเขาแต่อย่างใด อวี้ฮ่าวหรานมองหน้าเขา

“ตามใจ แต่ฉันไม่อยากทำที่นี่ ทำไมเราไม่ลงไปด้านล่างล่ะ?”

เขาไม่ต้องการมีเรื่องที่นี่…

หากแต่ไม่มีใครในโลกจะพูดเช่นนั้น เมื่อประโยคเรียบเฉยนี้หลุดออกมา อวี้ฮ่าวหรานจึงแอบรวมพลังวิญญาณเอาไว้ที่ฝ่ามือ

“พี่หู่ พามันลงไปฆ่าข้างล่างเถอะ! อย่าทำในห้องฉันเลย มันไม่เป็นมงคล”

หญิงสาวโพล่งบอกขึ้น

เธอยังนึกถึงว่าตนเองยังต้องปล่อยเช่าห้องนี้ต่อ หากทำให้คนย้ายหนีไปหมดจะไม่คุ้มกับการขาดทุน

“ได้! ฉันเองก็อยากจะรู้ว่ามันจะเล่นแง่อะไรอีก”

พี่หู่ซึ่งตั้งท่าจะลงมือ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาผละมือและชะงักไปชั่วครู่

เมื่อเห็นแบบนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็หันหลังเดินตามไป

เขาไม่ต้องการมีเรื่องที่นี่หากไม่จำเป็นจริง ๆ อีกทั้งสิ่งของในห้องนี้ เขาคิดว่ามันมีคุณค่าที่ต้องเก็บรักษาเอาไว้

ทั้งหมดลงมาชั้นล่าง เดิมทีมีเพียงผู้อาศัยที่มุงดู เมื่อลงมาชั้นล่าง จึงยิ่งมีผู้คนห้อมล้อมภายในไม่กี่นาที

“พี่หู่จะลงมืออีกแล้ว! พ่อหนุ่มคนนั้นแย่แน่”

“น่าสงสารจริง ๆ ไม่รู้ว่าไปมีเรื่องกับพี่หู่ได้ยังไง ชีวิตเขาจบเห่แน่”

“ได้ยินว่าจะหักแขนขา ดูสภาพผู้หญิงของพี่หู่สิ หน้าบวมไปหมด ไม่แปลกที่พี่หู่จะยกพวกมาที่นี่วันนี้”

“…”

กลุ่มคนที่มุงดูพูดคุยจอแจ บ้างเห็นใจ บ้างก็เยาะเย้ย แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนี้

เป็นธรรมดาที่ผู้คนจะชินชา พี่หู่เป็นผู้มีอิทธิพลในย่านนี้

“ไอ้เวร! บอกมา จะให้ฉันหักขาข้างไหนก่อน? หรือจะให้ฉันหักมือแกก่อนดี?”

พี่หู่ยกกระบอกเหล็กในมือพลางส่งสีหน้าเหี้ยมโหด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้น พร้อมท่าทียียวน

“ข้างนี้ แต่ก็เอาที่ขาด้วย ยากเกินไปไหม?”

“เหอะ ได้ จ่ายให้ผู้หญิงของฉันสิบล้านแล้วจะปล่อยแกไป! ไม่อย่างนั้นจะไม่เหลือมือเท้าเอาไว้ให้!”

พี่หู่หัวเราะร่า ก่อนจะเก็บสีหน้าหลังว่าจบ

“พี่หู่! อย่ามัวเล่นลิ้นกับมันเลย รีบจัดการมันสิ! ฉันอยากให้มันคลานต่อหน้าฉันเหมือนแมลง! ดูสิว่าต่อไปจะมีใครกล้ามาแตะต้องฉันอีก!”

หญิงสาวปากแหลมแก้มตอบเป็นลิงโพล่งขึ้นเมื่อเห็น