ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 460

บทที่ 460 ผู้มีอิทธิพล

บทที่ 460 ผู้มีอิทธิพล

“ลุยเลย!”

สิ้นคำสั่ง คนนับสิบกรูเข้าไปอย่างฮึกเหิม! คนโดยรอบหลับตาปี๋ เห็นได้ชัดว่าในสายตาของพวกเขา ผลลัพธ์เป็นที่ชัดเจนอยู่แล้ว

ทว่าในจังหวะนี้…

เอี๊ยด!

ทันใดนั้นเกิดสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด เสียงดังสนั่นดังลั่นขึ้น! ไม่ทันที่ทุกคนจะได้ลืมตามอง เสียงเบรกก็ดังขึ้นรอบกายพวกเขา!

“อะไร…อะไรกัน?”

ฝุ่นควันตลบอบอวล ทำให้หันไปมองด้านหลังด้วยความตื่นตกใจ ต่อให้ไม่หันกลับมอง แต่ทุกคนก็ยังสัมผัสได้ถึงความน่าหวาดหวั่น!

พวกเขาทั้งหมดถูกรายล้อมด้วยรถยนต์สีดำหลายคัน! นับดูแล้วอย่างน้อยน่าจะสามสี่สิบคัน!

อีกทั้งยังเป็นรถหรูราคาแพง!

“เอี๊ยด!”

รถเบนซ์คันนำหน้าจอดนิ่ง ชายวัยกลางคนก้าวลงมา เสียงปิดประตูดังก้องในใจทุกคน ชวนให้ต่างหวาดหวั่น

“นี่…เป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลจากไหนกัน? ดู…น่ากลัวสุด ๆ เลย!”

“ชู่…เงียบ ๆ สิ คนพวกนี้อาจจะฆ่าคนได้จริง ๆ นะ!”

“ฉันไม่น่ามาดูเลย”

“…”

ทุกคนพากันกระซิบกระซาบกัน สายตาเต็มไปด้วยความกลัวผิดกับก่อนเมื่อครู่

ด้วยคนเหล่านี้ต่างจากลูกน้องที่พี่หู่ยกพวกมา

พวกเขาทั้งเรียบเฉยและเย็นชา ร่างกายกำยำ เพียงแค่คนเดียวก็อาจจัดการคนธรรมดาได้นับสิบ!

พรรคพวกของพี่หู่ซึ่งตั้งท่าจะรุมทำร้ายหยุดการกระทำทันที พวกเขาหันมองรถสีดำที่รายล้อมตนเองอยู่

คงอดรู้สึกตื่นตะลึงไม่ได้ เหตุการณ์ใหญ่โตขนาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่กลุ่มเล็ก ๆ อย่างพวกเขาจะทำได้

ทันใดนั้นโจวเฟยหู่ก็ลงมือ!

เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้คนที่มุงดูรีบหลบทันที การเคลื่อนไหวของเขารุนแรง ทำให้รู้ด้วยสัญชาตญาณว่าไม่อาจรับมือกับอีกฝ่ายได้

“น้องอวี้! เป็นอะไรหรือเปล่า?!”

ทันทีที่โจวเฟยหู่พาคนมาถึงที่เกิดเหตุ เขาก็โพล่งถามทันที

อวี้ฮ่าวหรานซึ่งกำลังจะลงมือ เมื่อเงยหน้าเห็นผู้มาเยือน เขาจึงถอนพลังวิญญาณในมือ

ดูเหมือนกลุ่มเล็กจะหวาดวิตกเมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มที่ใหญ่กว่า ดังนั้นการปล่อยให้อีกฝ่ายจัดการคงเป็นการดีที่สุด

พี่หู่ที่นอนกองบนพื้นซึ่งก่อนหน้านี้เผยท่าทีย่ามใจกลับกลายเคร่งเครียดทันที!

เขารู้สึกเสียวสันหลังไปทั่ว!

คนอื่นไม่รู้จักคนตรงหน้า หากแต่เขารู้จัก!

คนตรงหน้าคือผู้มีอิทธิพลที่น่าหวั่นเกรงที่สุดในเมืองฮ่วยอัน!

โจวเฟยหู่!

เขาเป็นที่รู้จักในวงกว้าง กำลังในการควบคุมของเขาคือหลักฐานชั้นดี!

“หัวหน้าโจว ทำ…ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้?”

เขาหวาดกลัวจนริมฝีปากสั่นเทาไปหมด เมื่อนึกถึงชื่อของอีกฝ่าย ทำเอาเขาใจเสียขึ้นมาทันที

“ฮ่า ๆ เดาสิว่าฉันมาที่นี่ทำไม?”

สายตาโจวเฟยหู่ฉายแววเหี้ยมเกรียม ก่อนแค่นเสียงถามกลับ

เขาเหลือบมองและเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

รนหาที่ตายจริง ๆ!

เป็นใครกันถึงได้กล้ามาหาเรื่องน้องชายเขา?

สวะพวกนี้ช่างกล้านัก!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก้าวอาด ๆ ไปหา คว้าตัวพี่หู่ซึ่งอยู่บนพื้นขึ้นมา!

“เหอะ ฉันจำพวกแกได้อยู่นะ แกเรียกตัวเองว่าพยัคฆ์มังกรใช่ไหม?”