ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 461

บทที่ 461 ตุ๊กตาทำมือ

บทที่ 461 ตุ๊กตาทำมือ

หลังจากโจวเฟยหู่พูดจบ สมาชิกแก๊งหลายร้อยคนก็เดินเข้าไปล้อมชายที่อยู่กลางลานทันที!

พี่หู่มีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด

“ยกโทษให้ฉันเถอะ…ฉันผิดไปแล้ว!”

“ขอโทษ อย่า…อย่า…อ๊าก!”

ก่อนที่อีกฝ่ายจะกรีดร้องโหยหวน อวี้ฮ่าวหรานก็เดินออกจากฝูงชนไปแล้ว

เขาเดินกลับเข้าไปในห้องของหลิวว่านฉิงเพื่อเก็บของใช้ส่วนตัวไปให้เธอ

“อืม…เอาอันนี้ไปด้วยดีกว่า”

เมื่อกำลังจะออกจากห้อง เขาเหลือบไปเห็นตุ๊กตาขนปุกปุยที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรู้สึกอ่อนไหวเล็กน้อย

ถวนถวนชอบตุ๊กตาขนปุกปุยพวกนี้เหมือนกัน!

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็วางตุ๊กตาสี่ห้าตัวในมือลงบนโต๊ะเหมือนเดิม

เขาล็อกประตูห้องแล้วกลับลงมาที่ชั้นล่างแล้วชายที่ถูกเรียกว่าพี่หู่ถูกพาตัวกลับไปแล้ว

ฝูงชนที่คอยมุงดูและวิพากษ์วิจารณ์สถานการณ์ที่เกิดขึ้นก็สลายตัวไปแล้วเช่นกัน

ดังนั้นจึงมีเพียงหญิงวัยกลางคนที่นอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ในลานกว้าง

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือเจ้าของหอพักแห่งนี้ เขาจึงเดินเข้าไปใกล้เธอ

“ผมจะซื้อตึกนี้ ราคาเท่าไร คุณสบายใจได้ ผมไม่โกงแน่นอน”

“นาย…จะ…ซื้อ…”

ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนบวมเป่ง ฟันครึ่งหนึ่งร่วงหล่นอยู่บนพื้น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถสื่อสารได้ตามปกติ

“โอเค ผมจะทำตามที่คุณบอก”

อวี้ฮ่าวหรานลุกยืนขึ้นแล้วหยิบแบล็กการ์ดออกมาจากกระเป๋าเงิน

“บัตรใบนี้มีวงเงินหนึ่งล้านมีรหัสหกตัว ถ้าคุณรับบัตรไป อาคารหลังนี้จะตกเป็นของผมทันที”

พูดจบ เขาก็เดินจากไปโดยไม่เหลียวกลับไปมอง

สำหรับเขาแล้ว เงินหนึ่งล้านหยวนเป็นแค่เงินจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น ซึ่งมันคุ้มค่าที่จะรักษาครอบครัวเล็ก ๆ ของหลิวว่านฉิงเอาไว้

หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่ เขาก็กลับมาถึงโรงพยาบาล

“เฮ้! ลูกพี่อวี้มาถึงแล้วเหรอครับ”

ตอนนี้หวังเหยียนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เขายืนเฝ้าอยู่ข้างนอกห้องของหลิวว่านฉิงตามลำพัง

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าให้อีกฝ่าย เขาเชื่อใจผู้ชายสองคนจากพยัคฆ์เวหาอย่างมาก

“อืม ฉันเพิ่งทำธุระเสร็จน่ะ”

เขามองอีกฝ่ายขณะคิดบางอย่างในใจ

อาจถึงเวลาที่แก๊งพยัคฆ์เวหาจะเติบโตแล้ว…

ถ้ามีกองกำลังที่สามารถช่วยเหลือเขาได้ มันคงจะดีไม่น้อย

เช่นเดียวกลับตอนที่อาศัยอยู่ในโลกเทวะ เมื่อมีกองกำลังมากมายติดสอยห้อยตาม เขาก็สามารถจัดการปัญหาต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดาย

ถ้ามีปัญหาหรือมีศัตรูเข้าโจมตี เหล่าลูกน้องของเขาก็จะสามารถจัดการได้ทันท่วงที

ทุกอย่างจะง่ายขึ้นทันตา…

เมื่อคิดอย่างนั้น ท่าทีของชายหนุ่มก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

“ฉันไม่ได้เรียกนายมาที่นี่เพื่อเฝ้ายามสักหน่อย เข้ามาสิ ฉันอยากให้นายช่วยดูแลเธอสักระยะหนึ่ง”

อวี้ฮ่าวหรานทักทายด้วยท่าทีสบาย ๆ

“อยากให้…ผมดูแลเธอ?”

หวังเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ลูกพี่อวี้…ผมเป็นผู้ชาย นี่คง…ไม่สะดวกมั้งครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก นอกจากนายแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะไว้ใจใครอีก”

อวี้ฮ่าวหรานโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ หลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายมากมาย เขาถือว่าหลิวว่านฉิงคือหนึ่งในครอบครัว

เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะได้รับบาดเจ็บเพราะตัวเองอีก

แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกกับหญิงสาวในแง่ชู้สาว ถ้าให้พูดถึง เขารู้สึกเหมือนกับกำลังดูแลน้องสาวซะมากกว่า

ดังนั้นจึงมีเพียงหวังเหยียนผู้ซื่อสัตย์ที่เขาไว้ใจให้ดูแลเธอ

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย

“คุณกลับมาแล้ว จ่ายค่าเช่าหรือยังคะ? เจ้าของหอพักอาจจะรับมือยากสักหน่อย”