ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 462

บทที่ 462 หลี่หรงผู้เชื่อฟัง

บทที่ 462 หลี่หรงผู้เชื่อฟัง

หลิวว่านฉิงยื่นตุ๊กตาให้อวี้ฮ่าวหรานโดยไม่ลังเล

เนื่องจากอีกฝ่ายให้ความช่วยเหลือมากเกินไป เธอจึงทำได้เพียงตอบแทนเขาบางส่วนเท่านั้น

“โอเค ถวนถวนต้องชอบมันมากแน่เลยครับ นอกจากเปียโนแล้ว ถ้าคุณสอนเรื่องอื่น ๆ ให้เธอได้ก็คงจะดีไม่น้อย

“ค่ะ”

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ หลังจากอวี้ฮ่าวหรานจัดการธุระต่าง ๆ เสร็จสิ้น เขาจึงขอตัวกลับไปพร้อมกับตุ๊กตาสองสามตัว

…

เวลาสี่โมงเย็น แสงอาทิตย์อัสดงสาดส่องไปตามถนนทางเข้าโรงเรียนอนุบาล

“พ่อจ๋า!”

เด็กหญิงตัวน้อยตะโกนอย่างมีความสุขทันทีที่เดินออกจากประตูโรงเรียน

ก๊าซพิษที่เข้าสู่ร่างกายหนูน้อยเมื่อวานไม่ได้ส่งผลเสียมากมายเท่าไร ซึ่งต้องยกความดีความชอบให้กับพลังลึกลับที่อยู่ในตัวถวนถวน

อวี้ฮ่าวหรานศึกษาเรื่องนี้มาเป็นเวลานาน แต่ไม่มีวิธีใดเลยที่สามารถเจาะแก่นพลังจิตวิญญาณได้โดยไม่ทำร้ายลูกสาว

เขาจึงต้องยอมแพ้…

“วันนี้ถวนถวนฉลาดมากเลยค่ะ เพื่อน ๆ ในชั้นเรียนทุกคนต่างออกปากชมเป็นเสียงเดียวกัน หลังจากปิดเทอมฤดูร้อน ถวนถวนดูโตขึ้นมากเลยค่ะ”

สวีรุ่ยทักทายพลางถอนหายใจ

“ฮ่า ๆ ลูกสาวพ่อเก่งจริง ๆ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าพร้อมฉีกยิ้มกว้าง จากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะนึกเรื่องบางอย่างได้

“เอ่อ จางเส้าไม่ได้มารบกวนคุณอีกใช่ไหมครับ?”

“เขาไม่มายุ่งวุ่นวายแล้วค่ะ…”

สวีรุ่ยมีท่าทีลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“เมื่อคืนมีชายแก่คนหนึ่งพาเขามาขอโทษฉัน แถมยังให้ของมีค่ามากมายแทนคำขอโทษ แต่ฉันรับมันไว้ไม่ได้น่ะค่ะ”

“ถ้าพวกเขาส่งมา คุณรับไว้เถอะครับ ผมว่าพวกมันคงไม่กล้าก่อเรื่องอีกแล้ว”

“เขาสั่งให้จางเส้าคุกเข่าอยู่หน้าประตูบ้านฉันนานสองนาน แต่สุดท้ายฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากรับคำขอโทษแล้วบอกให้พวกเขากลับไป”

“อืม ดีแล้วล่ะที่พวกมันมาขอโทษ แต่ถ้าวันไหนมีคนมายุ่มย่ามกับคุณอีก คุณต้องบอกผมทันทีนะครับ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า

ทั้งสองคนพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนอีกสองสามประโยคก่อนร่ำลา

ภายในรถ

“ว้าว! พ่อจ๋า จิ้งจอกน้อยน่ารักจังเลยค่ะ!”

ทันทีที่ขึ้นไปบนรถ ถวนถวนก็เห็นตุ๊กตาจิ้งจอกน้อยที่วางอยู่บนคอนโซลรถ

“อ้อ…จริงสิ พ่อเกือบลืมไปเลย”

อวี้ฮ่าวหรานมองพวงกุญแจจิ้งจอกน้อยของหลิวว่านฉิงแล้วจำได้ว่ายังมีตุ๊กตาอีกตัวหนึ่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง

“เอาล่ะ ถวนถวนลองหันไปดูข้างหลังสิ”

“หือ? พ่อมีอะไรเหรอคะ?”

เจ้าตัวน้อยหันมองเบาะหลังด้วยความงุนงง ทันใดนั้นดวงตากลมโตประกายวิบวับก็เบิกกว้างจนแทบถนนออกมา

“พ่อจ๋า! นี่ของหนูทั้งหมดเลยเหรอ?”

เธออุทานด้วยความประหลาดใจ

“อืม ของหนูหมดเลย”

“เย้! หนูจะไปนั่งข้างหลัง! พ่อ หนูอยากไปนั่งข้างหลังค่ะ!”

ถวนถวนตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

“โอเค ๆ ถ้างั้นนั่งข้างหลังก็ได้”

อวี้ฮ่าวหรานเปิดประตูรถแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยไปนั่งที่เบาะหลัง

“ฮิฮิ! แพนด้าน้อยน่ารักมาก! สวยจังเลย!”

หลังจากนั่งบนเบาะหลัง ถวนถวนก็มีความสุขอย่างมาก

เธอหันมองซ้ายทีขวาที ตุ๊กตามากมายเกินไป ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็น่ารักทั้งนั้น

“พ่อจ๋า ถวนถวนรักพ่อที่สุดเลย!”

“อืม ระหว่างพ่อกับน้า ถวนถวนรักใครมากกว่ากัน?”

“หนูรักพ่อมากกว่า!”