ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 486

บทที่ 486 ร้านอาหารริมทาง

บทที่ 486 ร้านอาหารริมทาง

เมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหราน นายน้อยชุ่ยจึงทักทายเขาทันที

“ฮ่า ๆ ผมชื่อชุ่ยเหวินเทา พวกเราทำความรู้จักกันไว้ดีไหมครับ?ประธานอวี้?”

“ไม่ล่ะ!”

อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองอีกฝ่ายและสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความชั่วร้ายภายใต้รอยยิ้มทันที

จากนั้นชายหนุ่มก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากงานประมูล

หลังจากที่อีกฝ่ายเดินออกไปไม่กี่ก้าว รอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

“ฮึ! ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร! คอยดูเถอะ!”

เขาแค่นเสียงอย่างเย็นชา ขณะที่ใบหน้ามืดมนลงเรื่อย ๆ

ตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานมาถึงที่รถแล้ว

“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านแล้วพรุ่งนี้เช้า ผมจะส่งดาบโบราณไปให้คุณ”

เขาบอกอีกฝ่ายทันทีที่ขึ้นรถ

“ฉัน…ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน…”

ซูหว่านเอ๋อกัดริมฝีปากพร้อมพูดอย่างกล้าหาญ

“ช่วงนี้… ถ้าไม่อยู่ที่โรงพยาบาลก็ต้องอยู่แต่ในบ้าน พ่อห้ามไม่ให้ฉันไปที่อื่นน่ะค่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น ความจริงแล้วใบหน้าของอีกฝ่ายยังซีดเซียว เพื่อรักษาอาการป่วยให้หายขาด การอยู่แต่ที่บ้านคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่ยังไงก็ตามอีกฝ่ายมีความคิดเป็นของตัวเองเสมอ

แน่นอนว่าหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็พยายามเสนอความคิดเท่าที่ตัวเองจะคิดออก

“ฉันอยาก…ไปกินข้าวกับคุณได้ไหมคะ?”

หลังจากพูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย บนพวงแก้มของเธอก็ปรากฏรอยเลือดฝาด

ดวงตาสีดำขลับมองชายหนุ่มข้าง ๆ ด้วยสายตาคาดหวัง

“งั้นไปกันเถอะ คุณอยากกินอะไรบอกมาได้เลยนะครับ”

อวี้ฮ่าวหรานตอบตกลง เพราะตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว

เมื่อเห็นประกายระยิบระยับในดวงตาคู่สวยจากหางตา เขาก็อดอมยิ้มไม่ได้

“คุณคงไม่คุ้นเคยกับละแวกนี้สินะ ผมจะเป็นคนพาคุณไปเปิดหูเปิดตาเอง คุณอยากกินร้านไหน บอกผมได้เลย”

วินาทีต่อมา รถสปอร์ตสีเหลืองสดใสก็ส่งเสียงคำราม

ไม่นานก็มาถึงตัวเมือง

“ร้านนี้ก็ไม่เลวนะ ผมเคยมาแล้วหนึ่งครั้ง ถึงบรรยากาศจะไม่ค่อยดี แต่รสชาติอาหารใช้ได้เลย”

อวี้ฮ่าวหรานแนะนำร้านอาหารเป็นครั้งคราว

ซูหว่านเอ๋อกลับมองออกไปข้างนอกหน้าต่างด้วยความมึนงง แต่ไม่ได้พูดอะไร

จนกระทั่งรถสปอร์ตแล่นผ่านบริเวณสี่แยก

“จอดตรงนี้เถอะค่ะ ฉันอยากกินอาหารร้านนั้น”

เธอพูดพร้อมชี้ไปที่ข้างถนน อวี้ฮ่าวหรานมองตามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“นี่มันแผงร้านอาหารริมทางนี่ครับ เอ่อ… มันจะไม่ดีต่อสุขภาพคุณนะครับ”

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่จินตนาการไม่ออกว่าร้านอาหารริมทางจะเหมาะสมกับลูกสาวมหาเศรษฐีผู้บอบบางได้ยังไง?

“แต่…ฉันอยากลองกินสักครั้ง…พ่อและบอดี้การ์ดไม่ยอมปล่อยให้ฉันลองกินเลยค่ะ”

ซูหว่านเอ๋อยังคงยืนกรานอย่างไม่ลดละ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีโอกาสรับประทานอาหารที่ร้านอาหารริมทางเมื่อตอนยังเรียนอยู่ แต่อีกฝ่ายคงไม่มีโอกาสสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นจริง ๆ

“โอเค เราลงไปกันเถอะ”

เมื่อคิดอย่างนั้น เขาจึงจอดรถไว้ข้างทางแล้วดับเครื่องยนต์ ก่อนลงจากรถ

พอเดินเข้าไปใกล้ร้านอาหาร ทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าว

ตอนนี้เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง ร้านอาหารจึงเต็มไปด้วยผู้คน

“เถ้าแก่! หมูเส้นผัดเปรี้ยวหวานหนึ่งจาน!”

“แม่งเอ๊ย ปลาย่างของฉันอยู่ไหน? เร็วสิ! แล้วฉันต้องทำอะไรก่อนเนี่ย?”

“ผมบอกเถ้าแก่แล้วให้รับลูกค้าน้อยกว่าเดิม แล้วเป็นยังไงล่ะ?”

“…”

เสียงสบถดังไม่หยุด ซึ่งบรรยากาศโดยรวมแตกต่างจากร้านอาหารหรูอย่างสิ้นเชิง

“เป็นยังไงบ้างครับ?”