ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 487

บทที่ 487 น่าเบื่อหน่าย

บทที่ 487 น่าเบื่อหน่าย

ขณะที่ทุกคนต่างตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้น พวกเขาต่างหันมองไปทางต้นเสียงทันที

“นั่นมันไอ้หนุ่มอันธพาลแถวนี้นี่นา ในที่สุดก็ไปเหยียบหางคนอื่นเข้าจนได้!”

“ผู้ชายคนนั้นเคลื่อนที่เร็วมาก ฉันไม่ทันเห็นตอนเขาขยับตัวด้วยซ้ำ”

“…”

กลุ่มคนที่อยู่ใกล้ ๆ พากันพูดคุยเรื่องไร้สาระ ภาพแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยสักเท่าไหร่

ชายสามคนที่เหลือต่างถอยกลับด้วยความสยดสยอง ไม่ใช่เพราะเขากลัวอีกฝ่าย แต่เพราะพวกเขาไม่สามารถต่อสู้ได้ยังไงล่ะ!

ทั้งสี่คนล้วนตกตะลึงเมื่อเห็นการจู่โจมของอีกฝ่าย นี่มันอะไรวะเนี่ย!

“พี่ชาย…”

“พลัวะ!”

ทันทีที่หนึ่งในนั้นพูดขึ้น อวี้ฮ่าวหรานก็ชกหน้าเขาอย่างรวดเร็ว

โต๊ะสองตัวพังยับเยินทันที!

“ฉันไม่ยกโทษให้แกแน่!”

ชายหนุ่มสองคนตกใจอย่างมากก่อนคว้าเก้าอี้ไว้แน่น ซึ่งนั้นทำให้เขามั่นใจว่าสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้แน่นอน

“ให้ตายสิวะ! ในเมื่ออยากตาย! ฉันจะสงเคราะห์ให้!”

ตอนนั้นเอง หนึ่งในกลุ่มนั้นก็ยกเก้าอี้ขึ้นหมายจะฟาดไปที่ศีรษะของอีกฝ่าย!

ขณะนี้ดวงตาอวี้ฮ่าวหรานฉายแววอาฆาตจนทำให้จิตใจอีกฝ่ายเกิดความกลัวทันที!

ชายหนุ่มเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว!

โลกเปลี่ยนไปแล้ว รอยเลือดและเศษซากกระดูกมากมายกองอยู่รอบตัวเขา!

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นมหาเทพผู้ครอบครองสวรรค์และโลกมนุษย์กำลังต้องมองมาที่ตัวเอง!

เพียงเสี้ยววินาที วิญญาณของเขาแทบหลุดออกจากร่าง ร่างกายพลันแข็งทื่อขยับเขยื้อนไม่ได้!

“ตึง!”

เก้าอี้ในมือชายหนุ่มเสื้อลายดอกไม้หล่นลงบนพื้น เมื่อภาพลวงตาหายไป เขาก็ทรุดตัวลวงคุกเข่า ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

“ผมผิดไปแล้ว…ยกโทษให้ผมเถอะ ผมขอโทษ! ผมเป็นแค่มดแมลง…ไม่สิ! ผมเป็นแค่เหลือบไร…ยกโทษให้ผมด้วย…”

ดูเหมือนว่าตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานจะเปรียบเสมือนพระเจ้าในสายตาของอีกฝ่าย!

“หึ!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคุกเข่าลงกับพื้น อวี้ฮ่าวหรานจึงหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นมองชายหนุ่มอีกคนด้วยสายตาพึงพอใจ

“ถึงคราวแกแล้ว!”

“ฉัน…ฉัน…”

ชายหนุ่มมีท่าทีหวาดกลัวก่อนคุกเข่าลงร้องขอชีวิต

บ้าน่า ผู้ชายคนนี้เก่งกาจราวกับไม่ใช่มนุษย์ มีแต่คนเสียสติเท่านั้นแหละที่คิดจะสู้กับเขา!

ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึงเช่นเดียวกับชายหนุ่มทั้งสี่คน

ทำไมพวกเขาสองคนถึงยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้?

คุกเข่าร้องขอชีวิตเนี่ยนะ?

แต่คนเหล่านั้นไม่รู้ว่าอวี้ฮ่าวหรานแผ่จิตสังหารออกมาจนทำให้อันธพาลเหล่านั้นหวาดกลัวจนหัวหด!

“โอเค! แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง…”

หลังจากจัดการกับพวกไม่มีสมองเสร็จแล้ว เขาจึงกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิน

“พวกเขา…ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ…”

ซูหว่านเอ๋อมองชายหนุ่มสองคนที่กำลังกระอักเลือดอยู่บนพื้นพร้อมถามอย่างระมัดระวัง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนพวกนี้หนังเหนียวจะตายไป”

อวี้ฮ่าวหรานตอบอย่างไม่ใส่ใจ

คำพูดนี้ดังไปถึงหูของเหล่าชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่บนพื้นที่กำลังกระอักเลือดสองสามครั้ง

พวกเขาจะแกล้งกระอักเลือดไปเพื่ออะไร?

แต่ซูหว่านเอ๋อกลับเชื่ออย่างสนิทใจ

“ค่ะ”

เมื่อเห็นอย่างนั้น กลุ่มอันธพาลจึงตะลีตะลานออกจากร้านทันที ขณะอยู่ข้างนอกร้าน หนึ่งในนั้นก็สบถคำหยาบคายออกมา

“ไอ้หน้าอ่อน! ฝากไว้ก่อนเถอะ! พวกเรารู้จักนายน้อยฟ่าน! กล้าดียังไงมาทำร้ายเรา แกไม่ตายดีแน่!”

ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนในร้านก็เปลี่ยนไป