ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 489

บทที่ 489 หมดสัญญา

บทที่ 489 หมดสัญญา

ภาพที่เห็นทำให้คนที่อยู่ละแวกนั้นตกตะลึงอย่างมาก

การที่นายน้อยฟ่านนำบอดี้การ์ดนับสิบคนมาที่นี่นับว่าเป็นเรื่องตื่นตาตื่นใจแล้ว แต่เมื่อเทียบกับภาพตรงหน้ามันกลับดูตลกอย่างมาก

รถเบนซ์รุ่นที่ดีที่สุดกว่ายี่สิบคัน บอดี้การ์ดนับสามสิบคน ซึ่งล้วนเป็นกลุ่มที่ฝีมือดีทั้งนั้น

“นี่…นี่มันอะไรกัน?”

นายน้อยฟ่านมองกลุ่มคนที่อยู่ข้างนอกร้านด้วยความตกตะลึง

คนเหล่านี้ดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

ขณะที่อีกฝ่ายพากลุ่มบอดี้การ์ดเข้ามาในร้าน เขาก็นึกขึ้นได้ว่าชายคนนั้นคือผู้จัดการทั่วไปของบริษัทเครือฮ่าวหรานที่กำลังโด่งดังในตอนนี้!

หวังจุน!

เขาเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่มีอายุเพียงสามสิบต้น ๆ เท่านั้น แต่กลับมีความสามารถชนิดที่หาตัวจับยาก

ความสามารถและความฉลาดของเขาทำให้ผู้คนที่ร่วมงานด้วยต่างชื่นชมจากใจจริง

ยังไงก็ตามเหตุผลที่นายน้อยฟ่านรู้จักผู้ชายคนนี้คือพ่อของเขาเพิ่งเจรจาธุรกิจกับอีกฝ่ายเมื่อไม่กี่วันก่อนไงล่ะ

เป็นเพราะการร่วมมือครั้งนี้ทำให้หุ้นของบริษัทพุ่งสูงขึ้นในชั่วข้ามคืน!

“คุณมาก็ดีแล้ว!”

เมื่อเห็นอีกฝ่าย นายน้อยฟ่านก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

ด้วยกลัวว่าลูกน้องไม่สามารถจัดการกับไอ้หน้าจืดตัวเหม็นได้ เขาจึงอยากให้บอดี้การ์ดของอีกฝ่ายลงมือแทน

ไอ้หน้าจืดตัวเหม็นหัวเดียวกระเทียมลีบจะสู้พวกเขาได้ยังไง?

ถึงอย่างนั้นเขายังคงสงสัยว่าทำไมคนระดับนั้นมาที่ร้านอาหารริมทางแห่งนี้?

“เฮ้ ผู้จัดการหวังคุณมาที่นี่ทำไมเหรอครับ คุณจำผมได้ไหม?”

เมื่อคิดอย่างนั้น นายน้อยฟ่านจึงก้าวไปข้างหน้าพร้อมทักทาย หวังจุนสังเกตเห็นท่านประธานแล้ว แต่ขณะที่กำลังจะเดินไปหาอีกฝ่าย จู่ ๆ ชายคนหนึ่งก็หยุดเขาไว้

ริ้วรอยไม่พอใจปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขาทันที

เขาเหลือบมองลูกชายเศรษฐีตรงหน้าแล้วจำได้ว่าตัวเองเพิ่งพบกับนายน้อยอ้วนคนนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน

“คุณเป็นคนของบริษัทเครื่องยนต์หยวนหลงที่เพิ่งเจอกันไม่กี่วันก่อนใช่ไหม มีธุระอะไรเหรอครับ?”

หวังจุนมีความจำที่แม่นยำเสมอ ต่อให้บริษัทของอีกฝ่ายจะเป็นบริษัทขนาดเล็ก แต่เขาก็ยังจำได้อยู่ดี

“ฮ่า ๆ ดีจริง ๆ ที่ผู้จัดการหวังจำผมได้! วันนี้ผมมีเรื่องบางอย่างอยากให้คุณช่วยน่ะครับ”

นายน้อยฟ่านดีใจมากที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะเขาไม่คิดว่าชายวัยกลางคนจะจำตัวเองได้ในทันที

หวังจุนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่สามารถปล่อยให้ประธานอวี้รอนานกว่านี้ได้แล้ว

“มีอะไรครับ?”

“คุณเห็นไอ้หน้าจืดตัวเห็นคนนั้นไหม? มันทำร้ายลูกน้องผมจนหมดสภาพ!”

นายน้อยฟ่านยกมือขึ้นชี้ไปที่โต๊ะของอวี้ฮ่าวหราน

“ผมอยากยืมบอดี้การ์ดของคุณสั่งสอนบทเรียนดี ๆ ให้มันสักหน่อยน่ะครับ!”

เขาพูดด้วยสีหน้าภูมิใจ

บอดี้การ์ดของอวี้ฮ่าวหรานล้วนเป็นกลุ่มฝีมือดีและขึ้นชื่อเรื่องฝีมือที่ไม่เป็นรองใคร ว่ากันว่าพวกเขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ในพริบตา

เพียงแค่นี้เขาก็สามารถจัดการกับไอ้หน้าจืดตัวเหม็นคนนั้นได้อย่างง่ายดาย

แต่หวังจุนรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขามองตามที่อีกฝ่ายชี้ แต่ไม่เจอไอ้หน้าจืดตัวเหม็นเลยสักคน

เห็นได้ชัดว่าที่ตรงนั้นมีแต่ประธานอวี้ยืนอยู่?

จู่ ๆ เขาก็มีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

“คุณ…หมายถึงคนที่อยู่ตรงนั้นเหรอ?”

เขายกมือขึ้นชี้ประธานบริษัทพร้อมถาม

“ใช่! คุณหวังฉลาดมากครับที่รู้ว่าไอ้หน้าจืดตัวเหม็นคือใคร!”

นายน้อยฟ่านตอบอย่างรวดเร็ว แต่หวังจุนตกใจอย่างมาก!

เขาก้าวถอยหลังสองก้าวด้วยความตกใจ!

“เชี่ย! คุณทำอะไรลงไป!”

ตอนนี้ชายหนุ่มผู้สง่างามสบถคำหยาบด้วยความตื่นตระหนก

เขาตกใจอย่างมากจนคนอื่นคาดไม่ถึงเลยล่ะ พวกบอดี้การ์ดมือฉมังที่อยู่ข้างหลังเขามีสีหน้าตกใจเช่นกัน!