ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 490

บทที่ 490 อดีตของหวังเหยียน

บทที่ 490 อดีตของหวังเหยียน

เมื่อเห็นว่านายน้อยฟ่านก้มลงเก็บเศษกระดาษด้วยความตกใจ อวี้ฮ่าวหรานจึงเดินจากไปทันที

เขาไม่สนใจพูดเรื่องไร้สาระกับพวกแมลงหวี่แมลงวันอยู่แล้ว!

พอเห็นอย่างนั้น หวังจุนที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้ว่าสัญญาถูกยกเลิกแล้ว จึงโทรหาใครบางคนทันที

ทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย เขาแจ้งข่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและตรงไปตรงมา

“สัญญาถูกยกเลิกแล้วครับ ท่านประธานไม่เห็นด้วยกับการร่วมมือครั้งนี้”

ปลายสายอุทานด้วยความประหลาดใจก่อนถามบางอย่าง แต่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นไม่ได้ยินชัดสักเท่าไหร่

“คุณไม่จำเป็นต้องทำงานนี้แล้วครับ ต่อให้คุณสามารถทำกำไรได้มากมายก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะว่า…”

ขณะพูด หวังจุนเหลือบมองนายน้อยฟ่านที่นั่งอยู่บนพื้น

“คุณถามเหตุผลจากลูกชายคุณเถอะครับ”

เขาวางสายอย่างรวดเร็ว ทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

แต่นายน้อยฟ่านกลับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างหนาวเหน็บจนร่างกายสั่นสะท้าน

หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น!

เมื่อกดรับสาย ปลายสายก็ตวาดด้วยความโกรธทันที!

“ฟ่านจินฮวา! แกเคยเห็นหัวพ่อบ้างไหม! แกทำอะไรลงไป? อยากตายเหรอ?!”

“ผม…ผม…”

นายน้อยฟ่านตัวสั่นงันงก เพราะตั้งแต่ที่จำความได้พ่อไม่เคยโมโหใส่เขาขนาดนี้มาก่อน

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำให้คนระดับประธานบริษัทขุ่นเคืองใจ!

ดูเหมือนว่าสาวงามคนนั้นจะมีฐานะไม่ธรรมดาเหมือนกัน

ยังไงก็ตามอวี้ฮ่าวหรานไม่ต้องการเห็นใบหน้าขยะแขยงของเศษสวะพวกนั้น

“พาคนพวกนี้ออกไปให้พ้นสายตาฉันซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกมันอีก”

เขาสั่งด้วยความรำคาญ หวังจุนพยักหน้าทันทีที่ได้ยิน จากนั้นมองบอดี้การ์ดรอบตัวเขา

“ต้องให้ฉันพูดอีกไหม?”

เหล่าบอดี้การ์ดมองหน้ากันและกันแล้วเดินออกจากร้านไป

ล้อเล่นน่า! เจ้านายพวกเขาโดนดูถูกขนาดนั้น ถ้าไม่จัดการคนพวกนี้ วันหน้าเขาอาจเป็นฝ่ายที่ต้องตกงานก็ได้…

จากนั้นไม่นาน หวังจุนก็พานายน้อยฟ่านและพวกออกไป ร้านอาหารจึงกลับมาสงบอีกครั้ง

แต่ท่ามกลางความเงียบสงบ ลูกค้าในร้านส่วนใหญ่มักแอบมองทั้งสองคนเป็นครั้งคราว

“ฉันขอโทษนะคะ…ฉันรบกวนคุณมากเกินไปแล้ว…”

ซูหว่านเอ๋อกัดริมฝีปากพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจขอโทษอีกฝ่าย

อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้คิดจริงจัง เขาแค่ตอบปัดอีกฝ่ายอย่างสบาย ๆ

“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวข้างนอกบ้านสักเท่าไหร่ ผมเลยอยากเตือนว่าครั้งหน้าอย่ามาในสถานที่แบบนี้คนเดียวเด็ดขาด”

แน่นอนว่าห้างสรรพสินค้าและร้านอาหารในโรงแรมไม่ใช่ปัญหา แต่ร้านอาหารริมทางต้องมีปัญหาเรื่องวัยรุ่นมั่วสุมอย่างแน่นอน

อวี้ฮ่าวหรานจำได้เลือนรางว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัย เขามักเห็นกลุ่มวัยรุ่นทะเลาะในร้านอาหารริมทางอยู่บ่อย ๆ

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังเข้าไปมีส่วนร่วมเป็นครั้งคราว หลังจากรับประทานอาหาร อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถไปส่งอีกฝ่ายที่บ้าน

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ ฉันไม่เคยไปที่แบบนั้นมาก่อนเลย”

หลังลงจากรถ ซูหว่านเอ๋อค้อมตัวลงแล้วขอบคุณอีกฝ่าย อวี้ฮ่าวหรานโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

“ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะครับ”

รถสปอร์ตสีเหลืองสดใสเคลื่อนตัวออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลซูอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่วินาที

ซูหว่านเอ๋อตกตะลึงเล็กน้อย ต้องใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะได้สติกลับมา

“ถ้า…ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดเวลาต้องมีความสุขแน่เลย”