บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน
บทที่ 499 บ่อน้ำร้อน
สองชั่วโมงต่อมา ทุกคนมาถึงยังสนามบินชิงฉวนอย่างราบรื่น
สนามบินเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจและชายวัยกลางคนถูกพาตัวไปทันทีที่ลงจากเครื่องบิน
อวี้ฮ่าวหรานจากไปพร้อมกับครอบครัวทันที เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นและเป็นเป้าสายตาของทุกคน
“พี่เขย มันเป็นเรื่องดีนี่… ทำไมพวกเราต้องรีบเดินนักล่ะ?”
ท่ามกลางสนามบินอันกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง หลี่หรงยังสับสนอยู่เล็กน้อย
“ปัญหา!”
อวี้ฮ่วหรานพูดเพียงแค่สองพยางค์เท่านั้น
ผู้คนบางส่วนออกจากสนามบินอย่างรวดเร็วก่อนเวลาเที่ยงวันพอดี
ดวงอาทิตย์ส่องแสงระยิบระยับเป็นพิเศษ คนขับรถมากมายเข้ามาทักทายเหล่าลูกค้าในทันที
“คุณจะไปที่ไหนเหรอ? ผมรู้จักที่นี่ดี ไม่มีหลอกลวงแน่นอน”
“น้องชาย มาขึ้นรถพี่สิ แค่ให้ชื่อสถานที่มา พี่สัญญาเลยว่าจะรีบพาไปให้ถึง”
“…”
แสงอาทิตย์อบอุ่นฉายลงมาท่ามกลางเสียงผู้คนเจื้อยแจ้วทำให้ถวนถวนมุดหัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่หรง
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอเดินทางมาไกลถึงขนาดนี้
ท้ายที่สุด อวี้ฮ่าวหรานก็สุ่มเลือกรถแท็กซี่ที่ถูกใจและออกจากสนามบิน
“คิดถูกแล้วที่เลือกผม ผมบอกเลยว่าไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้ภายในพื้นที่ชิงฉวนของพวกเรา”
“อืม”
“ครอบครัวของพวกคุณมาเที่ยวใช่ไหมล่ะ? งั้นต้องบอกเลยว่ามันมีหลายที่ที่ผู้คนถูกฆ่าแถวนี้ คุณไม่ควรไปที่นั่น พวกมันมีไว้ฆ่าคนนอกทั้งนั้นแหละ…”
“อืม”
คนขับพูดจาเรื่อยเปื่อยอีกเป็นเวลานาน และอวี้ฮ่าวหรานแค่พยักหน้าเป็นครั้งคราวเท่านั้น
กลับกัน มันทำให้หลี่หรงและถวนถวนสนใจขึ้นมาเล็กน้อย
ความรู้สึกขวัญผวาจากบนเครื่องบินก่อนหน้านี้ค่อย ๆ จางหายไป
“แล้วมีอะไรน่าสนุกในชิงฉวนไหม?”
“คุณถามถูกคนแล้ว! บ่อน้ำร้อนบนภูเขา วัดเก่าแก่และโบราณสถาน แหล่งท่องเที่ยว ไม่มีที่ไหนที่ผมไม่รู้จัก”
“งั้นก็พูดมาสิ”
หลี่หรงนั่งลงที่เบาะหลังและถามด้วยความสนใจ
“งั้นผมจะบอกเรื่องอดีตรีสอร์ทฤดูร้อนให้ฟัง…”
คนขับรถก็ช่างพูดช่างคุยอยู่แล้ว เมื่อมีคนถามขึ้นมาเขาก็ยิ่งพูดต่อไปอีก
แต่ในไม่ช้า รถแท็กซี่ก็ขับเข้าไปในเงามืด แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างหายไปจนหมดสิ้น
“ที่นี่คือโรงแรมชิงฉวนชื่อดังของเมืองจีน”
ผ่านไปสักพัก อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าไปในโรงแรมและจากไป
เมื่อแสดงหลักฐานการจอง ห้องพัก 2 ห้องก็ถูกเปิดให้ใช้อย่างรวดเร็ว
พวกเขาเข้าไปในห้องตามที่พนักงานโรงแรมบอก สภาพแวดล้อมโดยรอบก็เงียบสงบลงในที่สุด
ตลอดทั้งช่วงเช้านั้นเต็มไปด้วยความยากลำบากกับเรือและรถ ทำให้หลี่หรงอดเอนหลังพักผ่อนไม่ได้
“เฮ้อ…นานมากแล้วที่ไม่ได้ออกมา…เหนื่อยแทบตาย”
เธอถอนหายใจยาว
“ถ้าถือกล่องนั้นให้ฉันได้ก็คงไม่เหนื่อยหรอก”
อวี้ฮ่าวหรานอดพูดไม่ได้
อีกฝ่ายอยากจะอุ้มถวนถวนอีกครั้งและยืนยันที่จะแบกกล่องด้วยตัวเองจึงดูแปลกไม่น้อยที่ยังไม่หมดเรี่ยวแรงเสียที
“ฉันไม่สงสารเธอหรอกนะ น้องสะใภ้…”
ทั้งสองพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย หลังจากพักได้ครู่หนึ่งพวกเขาก็ลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหารด้วยกัน
บ่ายวันนั้น หลี่หรงรอไปที่บ่อน้ำร้อนชื่อดังใกล้ ๆ ต่อไปไม่ไหวแล้ว
“นี่แหละ! พี่เขยที่แสนดี ตอนนี้คนไม่เยอะแล้ว”
แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานเองก็ตามมาด้วย ในสถานที่แปลกใหม่เช่นนี้ เขาไม่อาจปล่อยให้อีกฝ่ายห่างจากข้างกายไปได้
หวังเหยียนอยู่ที่โรงแรมเพื่อวางแผนแก้แค้น เขารอคอยวันนี้นานเหลือเกิน
หลังจากนั้น เขาก็จองบ่อน้ำร้อนที่ดีที่สุดของที่นี่ทันทีโดยไม่ลังเล
แต่ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้า อวี้ฮ่าวหรานพลันสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดแปลกไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]