ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 500

บทที่ 500 การบุกรุก

บทที่ 500 การบุกรุก

หลี่หรงยังอยากรู้กลิ่นของตัวเองให้ได้ เธอทำหน้าบึ้งเล็กน้อย

“พี่เขย ช่วยดมหน่อยสิ”

“อะแฮ่ม…เธอรอ…” อวี้ฮ่าวหรานรีบโบกมือปฏิเสธทันที!

แค่ควบคุมจิตใจก็ยากพออยู่แล้ว ตอนนี้ร่างกายของเขาก็กำลังจะระเบิดเพราะกลิ่นหอมกรุ่น แล้วเขาจะต้านทานอีกฝ่ายได้ยังไงกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ผิวพรรณนวลเนียนและหน้าท้องแบนราบของเธอล้วนถูกเปิดเผยอยู่ตรงหน้าเขา

ความสับสนนี้เหนือยิ่งกว่าที่เขามองเห็นผ่านกำแพงในตอนแรกเสียอีก

ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่างจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน

ทว่าในตอนนั้นเอง ประตูห้องบ่อน้ำร้อนก็เปิดออกในทันใด!

“หือ ใครกัน? ฉันอยากรู้จัง”

“พี่หลง ทำแบบนี้ไม่ได้นะ… ฉันจะทำธุรกิจของตัวเองแบบพี่ได้ยังไง!”

คนสองคนเดินทะเลาะกันเข้ามา คนหนึ่งมีผมสีดำและศีรษะก็มีรอยแผลเป็นจากมีดอยู่บนใบหน้า ทำให้เครื่องหน้านั้นดูดุร้ายอย่างถึงที่สุด

“แม่ง! ฉันใส่ใจกับสิ่งที่แกทำหรอกนะ! ถ้าอยากบริหารที่นี่มากนักก็ออกไปให้พ้น!”

ชายข้างกายเขาคือเจ้าของบ่อน้ำร้อน ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น

“นี่มัน…ไม่ไหวจริง ๆ…ถ้าเรื่องมันแพร่กระจายออกไปพวกเราจบเห่แน่”

“ไสหัวไปให้พ้น!”

เมื่อเห็นว่าเจ้านายตัวอ้วนท้วนยังคงขวางทางอยู่ ชายผู้มีรอยแผลเป็นก็เตะเขากระเด็นออกไป

“อยากรู้จริงว่าจะมีใครกล้าปิดบังฉันผู้มีสายตาเฉียบคมกัน…”

ระหว่างบทสนทนานี้ เขาก็ต้องตะลึงงันในทันใด

เพราะหญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นในบ่อน้ำร้อนนั้นงดงามอย่างถึงที่สุด!

หญิงงามที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน!

หลังจากที่ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ดวงตาของชายผู้มีรอยแผลเป็นก็แสดงความชั่วร้ายออกมา!

“สุดยอด! สุดยอดไปเลย! ผมไม่คิดว่าวันนี้ท่านอาจารย์จะโชคดีขนาดนี้!”

ตอนนั้นเองที่หลี่หรงสังเกตเห็นและส่งเสียงกรีดร้องในทันใด

“อะไรกัน…”

เธอรีบไปหลบอยู่ข้างหลังพี่เขยของตนทันที

เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองมาเช่นนั้น เธอก็รู้สึกร้อนรนอยู่ครู่หนึ่งราวกับถูกสัมผัสโดยบางสิ่งบางอย่างที่น่าขยะแขยง

อวี้ฮ่าวหรานลุกขึ้นยืนแล้ว

เพราะบนร่างกายมีเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว กล้ามเนื้อของเขาจึงถูกเผยให้เห็นอย่างชัดเจน

แต่ชายเจ้าของแผลเป็นก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย

“เจ้าหนุ่ม ทิ้งผู้หญิงข้างหลังไว้แล้วออกไปซะ ฉันจะยกโทษให้เรื่องที่แกมาแย่งที่ฉัน”

น้ำเสียงหยิ่งยโสอย่างถึงที่สุด

ราวกับว่าเขาไปขโมยผู้หญิงของคนอื่นมา และเปรียบเธอเป็นแค่ของขวัญเท่านั้น

อวี้ฮ่าวหรานใบหน้าบึ้งตึง นัยน์ตาเย็นยะเยือก

พวกคนที่ไม่รู้จักกลัวตายนี่มีอยู่ทุกที่จริง ๆ!

“อยากตายหรือไง?”

ด้วยเสียงแผ่วเบา อุณหภูมิโดยรอบก็พลันลดฮวบลงทันที!

ไอน้ำที่เคยฟุ้งกระจายหายไปจนหมดสิ้น!

ชายผู้มีแผลเป็นตะลึงงันเมื่อได้ยินดังนั้น เขาไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มเช่นนี้จะกล้าต่อปากต่อคำกับเขา

หลังจากนั้นเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

“ไอ้เวร! แกกล้าพูดกับท่านอาจารย์แบบนั้นได้ยังไง?”

เสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดทำให้เจ้านายผู้ถูกเตะจนนอนอยู่บนพื้นก่อนหน้านี้ตัวสั่นเทิ้ม

“เจ้าหนุ่ม ทำไม่ได้หรอก… เขา… เขาเป็นขาใหญ่ชื่อดังในละแวกนี้ เธอเอาชนะเขาไม่ได้หรอก รีบหนีไปซะ!”

“ฮึ! จะหนีไปเหรอ? สายไปแล้ว!”

ชายผู้มีแผลเป็นดูจะมีความคิดสกปรกอยู่ในใจ ดวงตาของเขาดูชั่วร้ายยิ่งกว่าก่อนเสียอีก

“นี่ ในเมื่อแกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ งั้นก็เป็นคนแรกเลยแล้วกัน! เยี่ยมไปเลย!”

ขณะที่พูด เขาก็ค่อย ๆ หยิบสนับมือแหลมคมคู่หนึ่งออกมาจากข้างเอว

“เข้ามาสิ! ฉันจะหักขาแกด้วยมือของฉัน แล้วก็จะเอาผู้หญิงให้ดูเอง! ฮ่า ๆ แกต้องมีความสุขมากแน่ ๆ!”

แต่เมื่อพูดจบ เสียงกรีดร้องก็พลันดังขึ้น!

ฉับ! ฉับ!

เมื่อเงยหน้าขึ้น ใบมีดน้ำก็กำลังพุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว!