ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 507

บทที่ 507 แก้แค้น

บทที่ 507 แก้แค้น

ตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานได้สติแล้ว ทว่าความร้อนรุ่มในหัวใจก็ยากที่จะดับเสียเหลือเกิน

หากไม่ใช่เพราะรักในภรรยาและลูกสาวของตน ตัวเองก็คงหมดความอดทนไปแล้ว

อย่างไรแล้ว แม้ว่าจะเป็นถึงเทพเจ้าผู้สูงส่งมามากกว่าสามร้อยปีแล้ว แต่เพราะใจตั้งปณิธาน เขาจึงแทบไม่แตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย

อวี้ฮ่าวหรานหน้าแดงเถือก เขาอาบน้ำเย็นไปอีกรอบหนึ่ง

เมื่อหลี่หรงได้ยินเสียงน้ำ หน้าของเธอก็ขึ้นสีไปด้วย

ต่างไปจากอวี้ฮ่าวหราน เธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาเท่านั้น!

ยังไม่ต้องพูดถึงแฟนด้วยซ้ำ แค่การใกล้ชิดกับผู้ชายยังไม่รู้ว่าเธอจะเอามาจากไหน

ตอนนี้ทั้งร่างกายของหญิงสาวรู้สึกอ่อนแรงอ่อนยวบไปหมด

หัวใจที่เต้นระรัวทำให้หัวของเธอว่างเปล่า

โชคดีที่ถวนถวนตื่นขึ้นมาเพราะเสียง เด็กน้อยกอดเธอจากข้างหลัง

“คุณน้า…ทำไมตัวอุ่นจัง”

ถวนถวนกล่าวด้วยความงัวเงีย

หลี่หรงตัวแข็งทื่อ ทว่าเมื่อนึกถึงพี่สาวของตัวเอง หลี่เม่ย ความคิดของเธอถึงค่อยเริ่มเป็นรูปเป็นร่างอีกครั้ง

“อันตรายเกินไปแล้ว…”

หลังจากที่ได้สติกลับมา และนึกถึงสถานะในตอนนี้ เธอก็อดจะกลัวไม่ได้

ถ้าเธอยังไม่กลับมาเป็นปกติ เมื่อพี่เขยออกมา เธอจะต้องยึดติดกับมันโดยไม่ได้ตั้งใจอย่างแน่นอน

ขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

คงไม่แย่นักหากจะปล่อยไปตามที่ร่างกายต้องการ แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถตัดสินได้ในทันทีเลย เพราะยังคงมีเรื่องราวมากมายที่ซับซ้อนและพัวพันขัดแย้งเต็มไปหมดอยู่

“เฮ้อ…ฉันจะไปนอนบนโซฟาแล้วกัน”

อวี้ฮ่าวหรานเดินออกมาจากห้องน้ำและถอนหายใจเล็กน้อย

“ไม่! พี่เขย อย่าไปนอนบนโซฟาเลย ฉันจะให้ถวนถวนนอนตรงกลาง”

หลี่หรงรีบหยุดเขาไว้เมื่อได้ยินดังนั้น เธอไม่ได้จองห้องพักนี้เพื่อให้พี่เขยมานอนบนโซฟาเสียหน่อย จึงรีบกล่าวและกอดถวนถวนที่ยังคงสับสนมาวางตรงกลางเตียง

เมื่อเห็นดังนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็พยักหน้า คงจะดีถ้าได้อยู่กับลูกสาวมากกว่านี้

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกในคืนนั้น…

หลี่หรงลุกจากเตียงตั้งแต่ตีห้า

“ไปกันเถอะ! พี่เขย ไปปีนเขากัน!”

“เมื่อคืนเธอนอนเร็วก็พูดได้นี่…”

อวี้ฮ่าวหรานพูดไม่ออก เธอเอาพลังงานมาจากไหนกัน?

“แน่อยู่แล้ว ฉันคิดไว้แล้วว่าจะมาดูมันที่นี่! เพราะภูเขาที่นี่สูงมาก สามารถมองเห็นทะเลเมฆได้เลยเชียว”

หลี่หรงไม่มีโอกาสออกมาเที่ยวหลายปีแล้ว จึงตื่นเต้นดีใจสุดขีด

“ก็ได้”

อวี้ฮ่าวหรานเริ่มหายง่วงแล้ว

เขาฝึกฝนจนเข้าสู่ขั้นร่างกายศักดิ์สิทธิ์ อย่าว่าแต่การนอนหลับเลย แม้จะไม่กินอาหาร เขาก็ยังอยู่ได้

อย่างมากที่สุดก็แค่รู้สึกว่ากระเพาะหิวในระดับทั่วไปเท่านั้น

หลังจากที่รีบอาบน้ำกันแล้ว ถวนถวนก็ตื่นขึ้นพอดี ทั้งสามตรงไปยังเทือกเขาชื่อดังในบริเวณนั้นทันเวลาหกโมงเช้าพอดี

“จะดูทะเลเมฆงั้นเหรอ? นี่มันกี่โมงแล้ว? จะอยู่รอดูมันที่นี่สักพัก แล้วยังไงต่อ?”

คุณลุงที่เป็นยามเฝ้าประตูจ้องเขม็งมา

“จะดูได้ก็ตอน 8-9 โมงเช้านู่น”

“เอ๊ะ?”

หลี่หรงงุนงงทันทีที่ได้ยินดังนั้น เธอไม่คิดว่ามันจะช้าขนาดนี้

“ภูเขาของพวกเราสูงมาก ไม่มีกระเช้าหรืออะไรอำนวยทางขึ้นไปหรอกนะ ถ้าพวกคุณไปกันตอนนี้ ถึงที่นั่นคง 10 โมงแล้วละ”

ชายแก่หัวเราะร่วน

“ขึ้นไปทันเวลาอาหารเที่ยงพอดีน่ะสิไม่ว่า”

หลี่หรงอดเม้มปากแน่นไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เธอทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

“กลับกันเถอะ! กลับไปนอนต่อกัน!”

พวกเขาจำใจกลับไปยังโรงแรม

“อ้าว พี่อวี้ ออกไปข้างนอกกันมาแต่เช้าเหรอ?”

หน้าประตูห้อง เขาพบกับหวังเหยียนที่พึ่งจะออกมา อีกฝ่ายกล่าวทักทาย

“อื้ม!”

หลี่หรงรู้สึกรำคาญเล็กน้อยและตอบไปส่ง ๆ

หลังจากเหตุการณ์ล่าสุด เธอก็รู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

อวี้ฮ่าวหรานส่งเด็กสาวทั้งสองไปที่ห้องพัก แล้วจึงกลับลงบันไดมากับหวังเหยียน