ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 55

บทที่ 55 ข่าวคืบหน้าขององค์กรอสรพิษ

บรรดาบอดี้การ์ดที่อยู่ในสวนหน้าบ้านต่างวิ่งหนีแตกกระเจิง เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานถีบประตูคฤหาสน์จนกระเด็นและค่อย ๆ เดินออกมา

เมื่อครู่พวกเขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้านในเช่นกัน เพราะพวกเขาต่างแอบดูเหตุการณ์จากนอกหน้าต่างตอนที่ได้ยินเสียงอึกทึกข้างใน

แน่นอนว่าเมื่อได้เห็นความแข็งแกร่งของอวี้ฮ่าวหรานเรียบร้อย มันก็ไม่มีใครในพวกเขาที่กล้าเผชิญหน้ากับอวี้ฮ่าวหรานอีก

อวี้ฮ่าวหรานเดินออกไปจากคฤหาสน์และเรียกแท็กซี่ กลับไปที่บ้านของเขาก่อนเพราะเขายังไปที่โรงพยาบาลในสภาพแบบนี้ไม่ได้ เสื้อเขาขาดยับเยินแถมยังมีเลือดของบรรดาศัตรูเปรอะอยู่มากมาย ส่วนเหตุผลที่แท็กซี่ยอมรับเขาขึ้นรถเป็นเพราะว่าเขาเสนอเงินก้อนโตให้

จากนั้นเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและทิ้งเสื้อผ้าชุดเก่าไป อวี้ฮ่าวหรานก็เดินทางไปที่โรงพยาบาลอีกรอบพร้อมกับถุงอาหารเต็มมือ แน่นอนว่าเขายังไม่ลืมว่าจะต้องซื้อข้าวให้หลี่หรงกิน

-“ถวนถวน หนูคิดถึงพ่อรึเปล่า?”

“ช่าย! แม่หรง ถวนถวนคิดถึงคุณพ่อมาก ๆ เล้ย!”

ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องพิเศษที่ถวนถวนอยู่ อวี้ฮ่าวหรานก็ได้ยินเสียงพูดคุยของหลี่หรงและถวนถวนดังออกมาถึงนอกห้อง

“ถวนถวน หนูรู้ไหมว่าหนูทำให้แม่หรงเป็นห่วงแทบตาย วันหลัง หนูจะนอนหมดสติแบบนี้นาน ๆ ไม่ได้แล้วนะรู้ไหม”

ในระหว่างที่หลี่หรงและถวนถวนกำลังคุยกันอยู่ อวี้ฮ่าวหรานก็เปิดประตูเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับเมื่อครู่เขาไม่ได้เพิ่งฆ่า คนกลุ่มใหญ่มา

“พ่อ!”

ทันทีที่เห็นอวี้ฮ่าวหราน ถวนถวนตะโกนลั่นด้วยความดีใจ

ในทางกลับกันสีหน้าของหลี่หรงกลับเป็นกังวล เธอได้ยินมาเหมือนกันว่าเมื่อตอนเที่ยง อวี้ฮ่าวหรานถูกชายชุดสูทดำพาตัวไปจากหน้าโรงพยาบาล

แต่เมื่อเห็นตอนนี้เขากลับมาแล้วในสภาพที่ดูไม่เป็นอะไร เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

“พี่เขย พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า เขาเดินเข้าไปกอด ถวนถวน และพูดกับหลี่หรงว่า “พี่จะเป็นอะไรได้ยังไง ว่าแต่ถวนถวน ตอนนี้เป็นปกติดีแล้วใช่ไหม?”

“หมอบอกว่าถวนถวนเป็นปกติดีแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หากพวกเราจะทำเรื่องกลับบ้านวันนี้เลยก็ยังได้”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าตอบรับ จากนั้นพวกเขาจึงไปทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาล และเมื่อจ่ายเงินเสร็จพวกเขาก็พากันขับรถกลับคอนโด แต่แล้วในระหว่างที่อยู่บนรถ เมื่อหลี่หรงเห็นสองข้างทางมีดอกไม้ขึ้นอยู่มากมายตามรายทาง จู่ๆ เธอก็มีความคิดอยากได้ดอกไม้สักช่อ เอาไปจัดที่ห้อง “พี่เขย เดี๋ยวเราแวะที่ตลาดดอกไม้ก่อนจะได้ไหม ฉันอุดอู้อยู่แต่ในโรงพยาบาลมาหลายวัน ฉันอยากจะเอาช่อดอกไม้ ไปวางที่ห้องสักหน่อยเพื่อเสริมบรรยากาศ”

ถวนถวนตะโกนขึ้นเช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หรง “เย้ เย้ หนูก็อยากได้ดอกไม้ ๆ”

“จ้า จ้า เดี๋ยวแม่หรงจะซื้อดอกไม้สีแดงช่อโต ๆ ให้กับถวนถวนนะ ดีไหม?” หลี่หรงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

หลังจากนั้นไม่นาน อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถไปถึงตลาดดอกไม้

ถวนถวนและหลี่หรงต่างพากันเลือกดอกไม้อย่างสุขสันต์

“พ่อจ๋า เมื่อไหร่ที่หนูโตขึ้นหนูจะซื้อดอกไม้ให้พ่อเยอะ ๆ เล้ย!”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะให้กับรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของลูกสาวของเขา

“ได้เลย แล้วพ่อจะรอวันนั้นนะ!”

ภาพแบบนี้หากบรรดาพวกตัวตนระดับสูงในดินแดนแห่งเทพได้มาเห็นเข้า พวกเขาคงตะลึงกันจนอ้าปากค้าง