ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 74

เมื่อได้ยินสิ่งที่อวี้ฮ่าวหรานกระซิบบอก หลี่ชงซานก็ถึงกับตะลึงงันไปในทันที

“ลูกพูดจริงงั้นเหรอ ?”

หลี่ชงซานถามกลับด้วยสีหน้าโง่งม แต่เมื่อเขาหันไปมองสีหน้าของหลี่จิงเทียน เขาก็ได้รับคำตอบในใจแทบจะในทันที

“อะแฮ่ม ทุกคนออกไปให้หมดก่อนตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย จิงเทียน แกอยู่ก่อนพ่อมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับแก ฮ่าวหราน ลูกอยู่ด้วยเหมือนกัน”

หลี่ชงซานรู้สึกหดหู่ใจจนแทบอยากจะหลั่งน้ำตา เขารู้จักลูกชายเขาเป็นอย่างดีจนแค่มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ทุกคนที่อยู่ในห้องไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรเลย ทุกคนต่างค่อย ๆ เดินออกจากห้องแต่โดยดีรวมไปถึงหลี่หรงด้วยเช่นกัน

“จิงเทียน แกเข้ามาหาพ่อใกล้ ๆ ตรงนี้”

เมื่อทุกคนออกไปจนหมดและประตูปิดสนิทเหลือแต่หลี่จิงเทียนและอวี้ฮ่าวหราน หลี่ชงซานก็เอ่ยขึ้นเรียกลูกชายของตัวเองทันที

“พ่ออยากให้แกพูดมาตามตรง แกรู้ใช่ไหมว่าใครเป็นคนวางยาพิษพ่อ?”

หลี่จิงเทียนที่เพิ่งเดินมาถึงข้างเตียง เมื่อได้ยินประโยคคำถามนี้เขาแทบเข่าอ่อน ร่างของเขาสั่นไปหมดซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีพิรุธเต็ม ๆ

“พ่อไม่ใช่ผม! ผมไม่ได้ทำ ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น!”

หลี่จิงเทียนรีบปฏิเสธทันที แต่สีหน้าและท่าทางที่ตื่นตระหนกของเขามันฟ้องอยู่เต็ม ๆ ว่าเขามีส่วนรู้เห็น!

หลี่ชงซานเมื่อได้เห็นแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ เขาถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าเศร้าหมองและโมโหในเวลาเดียวกัน

“ฉันถามแก! ใครเป็นคนวางแผนวางยาพิษฉันตอบมา!”

เมื่อเห็นท่าทีที่เกรี้ยวกราดรุนแรงของพ่อตัวเอง หลี่จิงเทียนก็ทนแรงกดดันในใจตัวเองไม่ไหว เขาคุกเข่าลงทันทีพร้อมกับร้องไห้โฮออกมา แต่เขาก็ยังไม่กล้าตอบอะไรกลับไป

อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นเขาเดินเข้าไปหาหลี่จิงเทียนพร้อมกับล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็วจนหลี่จิงเทียนตอบโต้ไม่ทัน

สิ่งที่ติดมือของอวี้ฮ่าวหรานออกมาจากกระเป๋ากางเกงของหลี่จิงเทียนก็คือขวดพลาสติกใสเล็ก ๆ ยาวราว 3 นิ้ว ซึ่งด้านในมีผงสีขาว ๆ เหลืออยู่ก้นขวด

ต่อให้อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้ใช้เนตรเทวะในการตรวจสอบ แต่จากท่าทางของหลี่จิงเทียน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่มันคือขวดยาพิษ!

เมื่อมีหลักฐานมัดตัวเองแน่นขนาดนี้ หลี่จิงเทียนก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม เขาไม่กล้ามองหน้าพ่อของเขาอีกต่อไป

อวี้ฮ่าวหรานซึ่งยืนมองอยู่ข้าง ๆ ตัดสินใจว่าเขาไม่ควรจะพูดอะไรมากนัก ไม่ว่ายังไงนี่มันเป็นเรื่องในครอบครัว เขาจะปล่อยให้หลี่ชงซานเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะเอายังไง

หลังจากร้องไห้ไปได้สักพัก ในที่สุดหลี่จิงเทียนก็เริ่มเผยความจริงออกมา

“พ่อ ผม…ผมผิดไปแล้ว…ผมหลงผิดไป..ทุกอย่างมันเป็นเพราะก่อนหน้านี้ผมโกรธที่พ่อมอบทุกอย่างให้กับอวี้ฮ่าวหราน…ผมโกรธ! ผมโกรธจริง ๆ ที่พ่อทำแบบนั้น ดังนั้นผมก็เลย…ผมก็เลย…วางยาพิษ…ผม…ผมผิดไปแล้ว…”

“เพี้ยะ เพี้ยะ!”

เมื่อพูดจบประโยค หลี่จิงเทียนพลันตบหน้าตัวเองอย่างแรง

“ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่ผมทำมันผิด! ผมเสียใจจริง ๆ โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นพ่อนอนอยู่บนเตียงผมก็ยิ่งเสียใจ! ผมสาบานผมจะไม่มีวันทำแบบนี้อีกแล้ว!”

“เพี้ยะ เพี้ยะ!”

หลี่จิงเทียนตบหน้าตัวเองอีกรอบซึ่งมันแรงกว่าเดิมซะอีก

ทางด้านของหลี่ชงซาน ในตอนนี้เขามองไปที่ลูกของเขาด้วยสายตาผิดหวังแบบที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลย

เขาไม่นึกเลยว่าลูกชายของเขาจะทำแบบนี้กับเขา เขาไม่นึกว่าลูกที่แสนโง่เง่าของเขาจะมีจิตใจที่แสนโหดเหี้ยมวางยาพิษฆ่าพ่อของตัวเองได้แบบนี้!

แต่แล้วด้วยความเป็นพ่อ เมื่อเห็นลูกของตัวเองร้องไห้และตบหน้าตัวเองไม่หยุดอยู่ข้างเตียง หลี่ชงซานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนา

เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เขาควรจะทำยังไงกับลูกชายคนนี้ดี

“จิงเทียน แกออกไปจากห้องก่อน” หลี่ชงซานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงผิดหวังรุนแรง