ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 81

หยวนหลงติดคอขวดอยู่ที่ขอบเขตแปรเปลี่ยนมานานมากแล้ว ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องใช้พลังวิญญาณที่สถิตอยู่ในพวกของโบราณมาทะลวงระดับของตัวเองต่อไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนอยู่หลายรอบถึงประเด็นที่ฝั่งตรงข้ามไม่ได้อ่อนแอไปกว่าตัว เขาจึงตัดสินใจที่จะปล่อยกำไลหยกนั่นไปถึงแม้ว่ามันจะสำคัญต่อเขาก็ตามที

“ผู้เชี่ยวชาญระดับนั้นมันจะดีที่สุดหากเราไม่ไปล่วงเกินเขาอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะบางทีพวกเราอาจใช้ประโยชน์จากเขาได้ในอนาคต”

“รับทราบ!”

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากอวี้ฮ่าวหรานกลับไปถึงคอนโด เขาก็เริ่มบ่มเพาะทันทีด้วยกำไลหยกที่เพิ่งซื้อมาหมาด ๆ

หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง…

ร่างกายของอวี้ฮ่าวหรานตอนนี้แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด และพลังวิญญาณในร่างของเขาก็เพิ่มพูนขึ้นไปอีกระดับ

เขามองดูที่กำไลหยกในมือด้วยความสงสัย

กำไลหยกนี้เมื่อไม่มีพลังวิญญาณสถิตอยู่แล้วมันก็คือกำไลหยกธรรมดา ๆ ที่ไม่มีอะไรพิเศษเลย ทำไมมันถึงมีพลังวิญญาณสถิตอยู่ข้างในได้แบบนี้?

และปัญหาใหญ่อีกอย่างที่เขาเพิ่งสังเกตเห็นตอนนี้… ก็คือกำไลหยกนี้มีพลังวิญญาณสถิตอยู่น้อยกว่ายิ่งกว่าสร้อยคอจี้หยกที่หลี่ชงซานมอบให้เขาหลายเท่า

ถ้าเทียบกันแล้วสร้อยคอจี้หยกนับได้ว่าเป็นของเกรด A แต่กำไลหยกนี้เทียบได้เป็นเกรด C ซึ่งสรุปได้ว่าหากของเกรดต่ำแบบนี้ยังมีมูลค่าถึง 3.5 ล้านหยวน แล้วในอนาคตหากเขาอยากได้พวกของโบราณที่มีพลังวิญญาณสถิตเกรดสูง ๆ เขาจะต้องใช้เงินมากเท่าไหร่กัน?

อย่างน้อย ๆ สร้อยคอจี้หยกของหลี่ชงซานก็ต้องมีมูลค่าไม่ต่ำกว่า 10 ล้านจริงไหม?

เขาจำเป็นต้องหาเงินให้ได้มากกว่านี้!

สถานะการเงินของเขาในตอนนี้ …ถึงแม้ว่าจะดูร่ำรวย แต่ถ้าเขาจำเป็นต้องซื้อของโบราณแบบนี้เป็นจำนวนมาก ๆ เพื่อเอามาบ่มเพาะ มันก็ไม่มีทางเพียงพอเลย!!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานจึงเริ่มนึกถึงแผนการบริหารบริษัททั้งหลายที่อยู่ในมือของเขาตอนนี้ให้ทำเงินให้เขาได้เร็วและมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่งั้นหากเขาไปเจอพวกของโบราณดี ๆ อีกและไม่มีเงินพอจะซื้อมันเขาคงปวดใจเป็นอย่างมาก

ว่าแต่เขาจะบริหารบริษัทพวกนี้ยังไงดีให้มีประสิทธิภาพมากที่สุด? เขาไม่เคยเรียนด้านการบริหารธุรกิจมาก่อน หากเขาอัดเงินทุนให้กับบริษัทแบบส่ง ๆ มันคงใช้ไม่ได้ผลจริงไหมถ้าคิดกันตามหลักแบบง่าย ๆ?

หลังจากคิดอยู่หลายตลบ อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ได้คำตอบสักที

เมื่อคิดไม่ออกเขาจึงออกไปข้างนอกและไปซื้อหนังสือเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจมาหลายเล่มเพื่อมาอ่านดู

หลังจากผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง อวี้ฮ่าวหรานใช้เนตรเทวะจดจำเนื้อหาของหนังสือทั้งหมดเข้ามาในสมองเรียบร้อย

อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ที่ได้มันคือเขาแค่เพียงเข้าใจหลักการพื้นฐานเบื้องต้นในการบริหารธุรกิจเท่านั้น เพราะไอ้พวกคนเขียนหนังสือพวกนี้ต่างก็ไม่ได้มีบริษัทใหญ่เป็นของตัวเอง ดังนั้นรายละเอียดที่อยู่ในหนังสือจึงมีแต่ทฤษฎีพื้นฐานที่คนส่วนใหญ่พอจะนึกออกกันหมด หรือบางเล่มยิ่งเลวร้ายไปว่าคือมีแต่เนื้อหาที่เขียนแผนการทำธุรกิจแบบสุดโต่งซึ่งมันเอามาใช้ไม่ได้กับโลกแห่งความเป็นจริง

หลังจากรู้สึกจนใจอยู่สักพัก อวี้ฮ่าวหรานอดไม่ได้ที่จะนึกถึงหน้าของเฉิงกัวอันขึ้นมาในหัว

เฉิงกัวอันคือหนึ่งในนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จที่สุดในเมืองฮ่วยอัน ดังนั้นหากเขาไปขอคำแนะนำ มันคงจะดีกว่าการอ่านหนังสือที่ไร้สาระพวกนี้สักพันเล่มจริงไหม?

เมื่อตัดสินใจได้ อวี้ฮ่าวหรานพลันขับรถตรงไปหาเฉิงกัวอันที่บริษัททันที