ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 83

บทที่ 83 ปรึกษา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา…

ถึงแม้ว่าจะมีความมั่นใจที่ล้นเหลือสักแค่ไหนมันก็ไม่ได้แปลว่าอาหารที่ทำออกมามันจะกินได้…

อวี้ฮ่าวหรานนั่งเหม่อลอยที่โซฟา ไม่อยากเชื่อว่าฝีมือการทำอาหารของตัวเองมันจะห่วยบรมขนาดนี้

อาหารรสชาติชั่วช้าแบบนั้นมันออกมาจากมือจักรพรรดิเทพผู้นี้ได้ยังไง?

เขามองไปที่ผัดมะเขือยาวเละ ๆ และไข่คนใส่มะเขือเทศที่สุดแสนจะเค็มเหมือนกับใส่น้ำทะเลไปเป็นกะละมัง

อย่าว่าแต่จะให้ถวนถวนกินอาหารพวกนี้เลย แม้แต่หมาข้างถนนมันคงไล่กัด หากเขาเอาอาหารพวกนี้ไปให้พวกมันกิน!

“ช่างเถอะ ถือซะว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ในด้านนี้ก็แล้วกัน”

คนทุกคนย่อมไม่สมบูรณ์แบบอยู่แล้วจริงไหม? หากมันจะมีบางอย่างที่เขาทำได้ไม่ดีมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอกน่า!

หลังจากนั้น อวี้ฮ่าวหรานจึงตัดสินใจรอให้หลี่หรงกลับมาจากที่ทำงานเพื่อมาทำอาหารให้เขากับถวนถวนกิน

ราว 20 นาทีต่อมา หลี่หรงก็เปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับเอ่ยทักทาย

“กลับมาแล้ว…เอ๊ะ? ใครทำอาหารวันนี้?”

หลี่หรงมองไปที่จานอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าประหลาดใจจากนั้นเธอก็เห็นสีหน้าที่หดหู่ของคู่พ่อลูก

“แม่หรงช่วยด้วย! พ่อรังแกหนู! พ่อทำอาหารพวกนั้นมาแกล้งหนู!!”

เมื่อเห็นว่าหลี่หรงกลับมาแล้ว ถวนถวนรีบวิ่งโผเข้าไปกอดด้วยสีหน้าขมขื่นทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่เขย วันนี้พี่ทำอาหารงั้นเหรอ?”

หลังเห็นสีหน้าที่ขมขื่นของถวนถวน หลี่หรงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

ในเวลาเดียวกันเธอก็ได้รู้ว่าพี่เขยที่แสนสมบูรณ์แบบของเธอนั้นก็มีสิ่งที่ทำได้ห่วยเหมือนกัน

“อะแฮ่ม เอาล่ะ ๆ ในเมื่อเธอกลับมาแล้วก็ช่วยทำอาหารให้ถวนถวนกินที ป่านนี้ถวนถวนคงหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าอับอาย เขาเองก็ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะต้องขอร้องให้คนอื่นช่วยเหลืออย่างจนใจแบบนี้

“ได้เลยพี่เขย!”

หลี่หรงหัวเราะเบา ๆ จากนั้นเธอวางกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนที่จะเดินเข้าครัวไปทำอาหาร

หลังจากนั้นราวครึ่งชั่วโมง อาหารที่ดูน่ารับประทาน 3-4 อย่างก็วางอยู่บนโต๊ะ

“เสร็จแล้ว ถวนถวนมากินข้าวได้แล้ว…”

“เย้! แม่หรง แม่หรง เยี่ยมที่สุด!”

บนโต๊ะอาหาร ถวนถวนกินอาหารอย่างเพลิดเพลินสุดฤทธิ์

“งั่ม ๆ ๆ พ่อจ๋า พ่อต้องไปฝึกทำอาหารมาเยอะ ๆ หน่อยนะ ถวนถวนไม่อยากกินอาหารรสชาติแบบนั้นของพ่ออีกแล้ว!”

ในขณะที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปาก ถวนถวนยังคงสามารถบ่นพ่อของเธอได้อีกรอบ

เธออดไม่ได้ที่จะหวนนึกถึงอาหารสุดแย่ที่พ่อของเธอทำซึ่งมันนับว่าเป็นประสบการณ์เลวร้ายต่อลิ้นของเธอมากนับตั้งแต่ที่เธอเกิดมา!

อวี้ฮ่าวหรานหลบสายตาลูกสาวของตัวเองด้วยความอับอาย เขาไม่มีอะไรจะเถียงเพราะอาหารของเขามันรสชาติห่วยจริง ๆ