ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1023

สิ้นเสียงนั้น ก็มีรูปร่างผอมเพรียวของเคธี่ปรากฏขึ้นมา

แม้ว่าจะตกใจไปบ้าง แต่คลื่นแห่งความสุขก็ได้ไหลผ่านเข้ามาที่ใบหน้าของเนลล์

"คุณแม่คะ!"

เคธี่รู้สึกมีความสุขมากที่ได้เห็นพวกเขาเช่นกัน

เธอเมินใส่คนใช้ที่กำลังพยุงแขนของเธอเอาไว้ ก่อนจะสะบัดมันออก และรีบวิ่งเข้าไปหาพวกเขา

“เนลลี่!”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอกันแค่สองสามเดือน แต่พวกเขาก็ยังมีความสุขมากที่ได้พบกันอีก พวกเขาจึงโอบกอดกันเอาไว้จนแน่น

เนลล์โอบกอดเธอไว้อยู่นาน ก่อนจะยอมปล่อยมือออก

ในเวลานี้ เด็ก ๆ ตัวน้อยทั้งสองก็ตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของกิดเดียน

เด็ก ๆ ขยี้ตาเพื่อดูสิ่งรอบกายในต่างประเทศที่พวกเขากำลังมาถึง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน ขณะที่มองดูคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขา

น่าแปลกที่เคธี่ไม่รู้สึกถึงความตื่นกลัว ที่เธอมักจะเป็นเวลาที่ต้องเจอกับผู้คนใหม่ ๆ ซึ่งนั้นอาจจะเป็นเพราะว่าเธอค่อนข้างสบายใจ กับสภาพแวดล้อมปัจจุบันของเธอก็เป็นได้

เมื่อเห็นเด็ก ๆ ทั้งสองคนเธอก็ยิ้มออกมา เธออาจจะไม่ได้ดูอบอุ่นเหมือนกับปู่ย่าตายายทั่วไป แต่ถึงอย่างนั้น เนลล์ก็ยังสังเกตเห็นร่องรอยของความไม่เป็นมิตรได้จากสายตาของเคธี่

เคธี่ยิ้มออกมาพลางพูดว่า “นี่คือลิซซี่และวีมอนด์น้อยใช่ไหม! พวกหนูไม่ตกใจเหรอ? มา มาทางนี่้เร็วเข้า ตามฉันเข้าไปในบ้าน! อย่าทนฝืนยืนอยู่ในอากาศร้อนแบบนี้เลย”

กิดเดียนพยักหน้า ขณะอุ้มเด็ก ๆ ทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน

เป็นเรื่องธรรมดาที่เนลล์จะประคองเคธี่เอาไว้เวลาเดิน

เคธี่สังเกตเห็นว่าเนลล์ดูหน้าตาซีดเซียว และเมื่อเห็นว่าลูกสาวของเธออยู่ในสภาพแบบนั้น หัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที เธอพูดออกมาว่า “มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเดินทางมาถึงคฤหาสน์สินะ แม้ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่จะดี แต่ก็ต้องยอมรับว่าการเดินทางจากสนามบินมามันก็ไกลมากพอสมควร พวกเราเคยชินกับมันไปเสียแล้ว แต่กับเธอที่กำลังตั้งท้องอยู่ฉันคงจะพูดแบบเดียวกันไม่ได้ นอกจากความร้อนแล้ว เธอคงจะรู้สึกเหนื่อยล้ามากเลยทีเดียวสินะ”

เนลยิ้มและส่ายหน้าปฏิเสธ "ฉันสบายดีค่ะ มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก พวกเขาเตรียมน้ำเย็นไว้ให้ในรถแล้ว อีกอย่างในรถก็มีแอร์ด้วย ฉันแค่รู้สึกคลื่นไส้มากกว่านะคะ มันอาจจะเป็นเพราะว่าลูก ๆ ใกล้จะคลอดเร็ว ๆ นี้แล้ว”

เคธี่หัวเราะคิกคักออกมา “ถ้ารู้สึกคลื่นไส้ระหว่างการตั้งครรภ์มันก็เป็นเรื่องปกตินะ เดี๋ยวฉันจะให้ลุงฌอนจัดยาเอาไว้ให้เธอเอง อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้สึกดีขึ้น”

เนลล์พยักหน้ารับ

เมื่อกลุ่มของพวกเขาได้เข้ามาในบ้าน เคธี่ก็สั่งให้คนใช้ไปเตรียมของหวาน และชามาให้พวกเขาในทันที

อันที่จริง อาหารอันโอชะได้ถูกจัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้นานแล้ว แต่พวกเขาแค่รอให้คนใช้มาเสิร์ฟให้เท่านั้นเอง

อาหารถูกนำออกมาเสริฟทีละอย่างที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว เคธี่ชี้ให้แขกของเธอนั่งลง ในขณะที่เธอกำลังโทรหาฌอนทางโทรศัพท์

หลังจากพูดคุยกันสั้น ๆ เคธี่ก็วางสายไป จากนั้นเธอก็นั่งลง แล้วหัวเราะออกมา “ตอนแรกลุงฌอนก็อยู่กับฉันที่นี่ เราทั้งคู่กำลังรอต้อนรับเธออยู่ แต่พอเขาได้รับสายสำคัญจากห้องปฏิบัติการวิจัย เขาก็ออกไปทันที ฉันแค่โทรไปเตือนเขาให้รีบกลับมาหลังจากที่ทำงานเสร็จ”

เนลล์ยิ้มออกมา “ถ้าเขาไม่ว่าง ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะฉันตั้งใจมาเยี่ยมคุณแม่ไม่ใช่เขา”

เคธี่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

บางทีมันอาจจะเป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี หรือบางทีเธออาจจะแค่รู้สึกซาบซึ้งใจ ในที่สุดเธอก็ยอมรับเนลล์ให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ เมื่อไม่นานมานี้เอง

การได้เห็นเนลล์ ยังทำให้เธอเกิดอารมณ์ซับซ้อนขึ้นมาอยู่บ้าง

เธอก้มหน้าลง ขณะที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็ส่งยิ้มให้กับลิซซี่และวีมอนด์น้อย

"พวกเขาอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?"

ลิซซี่ลุกขึ้น พลางตอบว่า “ปีนี้หนูอายุเก้าขวบแล้วค่ะคุณยาย!”

วีมอนด์น้อยกล่าวเสริมอย่างไร้เดียงสาว่า “ส่วนผมก็สี่ขวบแล้วครับ!”

เคธี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“พูดเก่งกันจังเลยนะ มานี่มา ขอฉันดูพวกเธอทั้งสองคนใกล้ ๆ หน่อย”

เด็ก ๆ ทั้งสองคนหันไปมองหน้าเนลล์ และเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้คัดค้านอะไร พวกเขาจึงรีบเข้าไปหาเคธี่