ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1045

กิดเดียนกล่าวอย่างนอบน้อม “ไม่เป็นไรครับ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าคุณแม่มีความสุข เนลล์ก็มีความสุขไปด้วย และเนลล์ก็เป็นความสุขของผมเหมือนกัน”

เขาโปรยอาหารเม็ดลงบนพื้น เงียบ ๆ

เคธี่ยิ้มให้กับคำพูดของเขา

ในคืนนั้นเอง ฌอนนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับ

กว่าสามสิบปีแล้วนับตั้งแต่ที่เขาหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุได้สิบขวบเพื่อมาอาศัยอยู่ในทะเลทราย ตอนนี้มันกลายเป็นบ้านของเขาไปเสียแล้ว จะให้อยู่ ๆ ก็จากไปจึงเป็นเรื่องท้าทาย แต่ทว่าข้อเสนอที่กิดเดียนยื่นมาช่างล่อใจเสียเหลือเกิน ไม่ต้องพูดถึงเคธี่...

เฮ้อ เขาคงปล่อยให้เคธี่ไปประเทศจีนตามลำพังไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธออยู่กับเขา

ร่างกายของเธอยังไม่หายดีนัก ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะพูดคุยกับผู้คนได้คล่องขึ้น ทว่าอารมณ์ของเธอยังไม่คงที่

ยังคงมีอาการวิตกกังวลโดยไม่รู้ตัวเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คนมาก ๆ

ในตอนนี้เคธี่ไม่ไว้ใจใครนอกจากเขา เพียงแค่คิดฌอนก็ยังรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ฌอนเดินออกมาด้วยดวงตาคล้ำเป็นแพนด้าแล้วส่งสายตามองไปยังกิดเดียนทันทีเมื่อเห็นเขา “ลุงจะไปประเทศจีนกับคุณ”

ในตอนนั้นเองกิดเดียนกำลังอุ้มวีมอนด์ตัวน้อยพลางสอนวิธีใช้คอมพิวเตอร์ให้แกอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มมองมาที่ฌอนพลางระบายยิ้ม

“คุณลุงแน่ใจแล้วนะครับ? จะไม่เสียใจใช่ไหมครับ?”

ฌอนที่อยู่ในอารมณ์หงุดหงิด ยิ่งโดนกิดเดียนยั่วโมโห ยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่

เขาจ้องเขม็งไปที่กิดเดียน “ลุงบอกตกลงแล้วไม่ใช่เหรอ?! ลุงไม่เสียใจกับสิ่งที่ลุงพูดไปหรอก!”

หลังจากนั้นเขาก็ออกไปโดยไม่ยอมรับประทานอาหารเช้าด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด

เคธี่เห็นฌอนคว้ากุญแจและออกไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ตอนที่เธอเดินออกมาจากในครัว เธอจึงเอ่ยถาม “เอ่อ คุณจะไปไหนคะ? ถึงเวลาอาหารเช้าแล้วนะคะ!”

ฌอนตะคอกโดยไม่หันกลับมามอง “ผมจะไปที่ห้องแล็บ”

เคธี่หน้าบึ้งพลางกระทืบเท้า “ไม่อยากจะเชื่อเลย! ได้เวลาอาหารเช้าแล้วเขายังจะออกไปห้องแล็บอีกเหรอ?”

เนลล์ยิ้มออกมาพลางจับไหล่ของเคธี่ “คุณแม่คะ คุณลุงไปที่ห้องแล็บเพื่อเตรียมย้ายของค่ะ อย่าห่วงไปเลยนะคะ”

เคธี่รู้ว่าเขาจะตอบตกลง ทว่าการที่ได้ยินเขาพูดก็ยังทำให้เธอยิ้มได้

เธอถูกพรากจากเนลล์มาเป็นสิบปี เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เธอจะอยากอยู่กับลูกหลังจากที่กลับมาพบกัน ทว่าเธอเองก็ไม่อยากจากฌอนไปเหมือนกัน เขาไม่เพียงแต่ดีกับเธอ แต่เขายังมอบความรักที่มีค่าให้แก่เธอมานับสิบปี

ถึงอย่างนั้นการมีสิ่งที่ดีที่สุดถึงสองอย่างนั้นไม่มีอยู่จริง แล้วเธอเองก็รู้อยู่แก่ใจ

สำหรับฌอนที่ต้องไปจากสถานที่ที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของเขา ทั้งทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสร้างขึ้นเป็นสิ่งที่...โหดร้ายมาก

ทว่าเขาก็ยังตอบตกลง

ตอนนี้เขาเลือกแล้ว เขายอมมากพอแล้วเพื่อทำตามความปรารถนาของเธอ