ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 12

กิดเดียน ลีย์ หันศีรษะและมองไปที่เนลล์ในที่สุด

ผู้หญิงตัวเล็กที่สวมเสื้อกันลมสีเบจยังคงดูสะอาดและสดชื่น แต่ดูเหมือนจะมีร่องรอยแห่งความเศร้าจาง ๆ อยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเธอซึ่งเขาจับได้อย่างดีเยี่ยม

การจ้องมองของเขาลึกขึ้น แต่เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็น แต่เขาพยักหน้าเล็กน้อย

“อืม นิดหน่อย”

เนลล์ฝืนยิ้ม

ผู้ชายโกหกเก่งจริง ๆ กลิ่นแอลกอฮอล์แรงขนาดนี้มันจะนิดหน่อยได้ไง?

เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มเยอะมาก!

อย่างไรก็ตามเธอไม่มีสิทธิ์และรู้สึกอายเกินกว่าที่จะเป็นห่วงเขาเธอจึงเม้มริมฝีปากของเธอและนิ่งเงียบ

แมทธิวหันหน้ามาถามเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณเจนนิงส์ครับ คุณอาศัยอยู่ที่ไหน?”

เนลล์บอกที่อยู่ให้เขาทราบและแมทธิวก็ป้อนมันลงในอุปกรณ์นำทางก่อนที่จะขับรถ

ภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบ เนลล์วางมือของเธอไว้บนตักแล้วเอนศีรษะเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

บางทีอาจเป็นเพราะออร่าของผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอนั้นทรงพลังเกินไป เนลล์รู้สึกเกร็งและต้องนั่งตัวตรง

กิดเดียนมองดูท่าทางที่แข็งทื่อของเธอและยกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างเงียบ ๆ

“คุณออกมาจากบ้านพักของเจนนิงส์หรอ?”

เนลล์ตะลึงและตอบว่า“ อืม ใช่”

“เท่าที่ผมรู้ คุณมักจะไม่กลับไปที่นั่น ทำไมจู่ ๆ คุณถึงตัดสินใจกลับไป?”

ในฐานะผู้หญิงที่เคยหลับนอนมาด้วยกันแล้วเนลล์คาดหวังว่าเขาจะสืบหาข้อมูลของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจที่เขารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอ

เธอลังเลและไม่ได้ให้คำตอบโดยตรง

“เรื่องส่วนตัวนะ…ฉันต้องจัดการนิดหน่อย”

“เรื่องส่วนตัว?”

กิดเดียนเลิกคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเหมือนจะมีรอยยิ้มจาง ๆ ท่ามกลางแสงสลัว เขาเคาะนิ้วที่ข้างหน้าต่าง

“ผมคิดว่าในฐานะสามีภรรยาตามกฎหมาย ผมควรมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องส่วนตัวของคุณ”

เขาพูดแบบนี้ด้วยรอยยิ้ม ถ้าเป็นเขาอีกคน เนลล์คงคิดว่าเขาล้อเล่น

อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก

แม้ว่ามุมปากของเขาจะยกยิ้ม แต่ดวงตาของเขาก็จริงจังมาก ดูเหมือนว่าเขากำลังเตือนเธอ - เป็นการดีกว่าที่เธอจะบอกเขาอย่างตรงไปตรงมาแทนที่จะบังคับให้เขาสอบสวนเป็นการส่วนตัว

เนลล์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และไม่กล้าขัดขืน เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

ในใจเธอแอบเฝ้ารอสิ่งนี้

ท้ายที่สุดมันเป็นชื่อของเธอที่พิมพ์พร้อมกับชื่อของเขาบนหนังสือสีแดงเล่มนั้น เขาคงจะช่วยเธอได้ถ้าเห็นผู้หญิงของเขาถูกรังแก!

เช่นเลี้ยวรถไปรอบ ๆ ทันทีและรีบกลับไปบ้านของเจนนิงส์เพื่อช่วยเธอระบายความโกรธ!

ไม่ทันคาดคิด

“พูดอีกนัยหนึ่งคุณรู้สึกเศร้ากับเรื่องน่าเกียจนั้นหรือ?”

เนลล์ เจนนิ่งส์ “???”

‘คุณผู้ชาย คุณไม่ได้โฟกัสตรงจุดไปหน่อยเหรอ?’

เธอยิ้มอย่างเชื่องช้า “ไม่ ฉันไม่ได้เศร้า! ใครบอกว่าฉันเศร้า?”

รอยยิ้มปรากฎบนริมฝีปากของกิดเดียนเริ่มเย้ยหยันเล็กน้อย

เนนล์กัดริมฝีปากของเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย

เธอจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะลดเสียงลงในที่สุดและพึมพำ “ฉันไม่ค่อยพอใจ! ความจริงที่ว่าแฟนของฉันถูกพรากไปจากฉันโดยไม่มีเหตุผล ฉันต้องทำตามคำสั่งด้วยการแสดงที่พวกเขากำหนดและดูพวกเขาแสดงความรักของพวกเขา แค่คิดถึงมันก็ทำให้ฉันหดหู่!”

กิดเดียนมองไปที่แววตาที่เศร้าหมองและครุ่นคิด