ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 122

ไม่เป็นไรวิลเบิร์น แม้แต่ โอเวน แจ็คแมน ผู้สงบและแน่วแน่ที่สุดในกลุ่มก็ตกใจ เขาปรับแว่นขอบทองที่จมูกของเขาเขาถามว่า

“พี่กิดเดียนเรื่องจริงหรือ? คุณ... คุณได้เพื่อจ้างใครสลายข่าวลือหรือเปล่า?” แม้ว่าเอลียาและกิดเดียนจะสนิทที่สุด แต่โอเวนก็มีความรู้ดีขึ้นเกี่ยวกับสภาพร่างกายของกิดเดียน ไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากภูมิหลังทางการแพทย์ของครอบครัวเขาโดยการค้าซึ่งเป็นชนิดที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เนื่องจากเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับกิดเดียน และพี่น้องคนอื่น ๆ เขาจึงเป็นจุดที่ต้องดูแลร่างกายของพวกเขาเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้โอเวนจึงรู้ดีว่ากิดเดียนไม่ได้เป็นเกย์ ทั้งรสนิยมทางเพศ และการทำงานของร่างกายของกิดเดียนนั้นดีมาก! บางทีอาจมีเหตุผลอื่นที่ทำให้เขาไม่สนใจผู้หญิง เมื่อเหลือบมองไปที่โอเวนกิดเดียนยิ้มจาง ๆ

“คุณจะรู้เมื่อครั้งหน้าเราพบกัน” เขาหยุดชั่วคราวเมื่อตระหนักว่าเป็นความจริง เขารู้สึกทึ่ง

“ดูเหมือนว่าฮวงจุ้ยจะดีมากในจินเฉิง คุณไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงเลยในช่วงหลายสิบปีที่คุณอยู่ต่างประเทศหรือในเมืองหลวง คุณมาที่จินเฉิงได้ไม่ถึงหกเดือนและตอนนี้คุณมีภรรยาแล้ว! คุณแน่นอนว่าเคลื่อนที่เร็วกว่าจรวด!” กิดเดียนแสยะยิ้ม

“อย่าอิจฉา คุณจะไม่สามารถหาภรรยาตัวเองได้แม้ว่าคุณจะหึงก็ตาม” โอเวนรู้สึกราวกับว่าเขาถูกแทงเข้าไปในหัวใจ วิลเบิร์นยิ้ม

"ฉันอยากรู้ เจ้าหญิงองค์ใดจับตาดูพี่กิดเดียนของเรา? คราวหน้าต้องพาเธอไปด้วย ฉันอยากจะเห็นเธอจริงๆ”

"ใช่ เธอเป็นพี่สะใภ้ของเรา คุณพาเธอไปเมืองหลวงเมื่อไหร่? แน่นอนว่าจะต้องเป็นที่ฮือฮาเมื่อเรารวมตัวกัน”

“โอ้ใช่ คุณทั้งสองควรจะกลับมาที่เมืองหลวงใช่ไหม?” กิดเดียนยักหน้า

“ใช่ อีกไม่นาน!”

“เอาล่ะ เราจะรอคุณอยู่ที่เมืองหลวง”

“คุณหมายถึงอะไรเหรอ? ฉันอยากเจอเธอในวันพรุ่งนี้”

“มองไปที่วิลเบิร์น เขามั่นใจว่าเป็นคนใจร้อน ฮ่า ๆ ๆ ๆ..."

ห้องส่วนตัวเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสามัคคีและความยินดี ทันใดนั้นโทรศัพท์ของกิดเดียน ก็ดังขึ้น วิลเบิร์นหยอกล้อ

“เฮอะ เป็นพี่สะใภ้โทรให้พี่กิดเดียนกลับบ้านหรือเปล่า?” เอลียาซึ่งนั่งอยู่ใกล้กับกิดเดียนโน้มตัวเข้ามาใกล้เพื่อแอบดู ตามที่คาดไว้เขาเหลือบไปเห็นไอดี ผู้โทรที่ปรากฏบนโทรศัพท์ของภรรยาสุดที่รักกิดเดียน

“จิ๊ ๆ ฉันกำลังประจบประแจง ตอนนี้คุณโตเป็นหนุ่มแล้วแต่ยังใช้ชื่อน่าเบื่อ พี่ไม่คิดว่ามันเชยบ้างเหรอ?” กิดเดียนตะคอกกลับ

“แม้ว่าคุณจะอยากมีกล้าม แต่ก็ไม่มีใครให้คุณรู้สึกแย่ได้” เอลียา

“ ... ” หนุ่มโสดอย่างเขาถึงต้องอ้าปากค้าง กิดเดียนลุกขึ้นและรับสายข้างนอกโดยไม่สนใจงานเลี้ยง

“เนลลี่คุณเสร็จจากที่นั่นหรือยัง?” เสียงที่อ่อนโยนของเขาทำให้เกิดความอ่อนโยนที่แทบจะเปลี่ยนไม่ทันตั้งตัว อย่างไรก็ตามเสียงของอีกด้านหนึ่งของสายไม่ใช่ความสงบและความห่างเหินตามปกติของเนลล์ มันรีบและบัดซบ

“กิดเดียน ลีย์ คุณสะดวกไหมที่จะพาฉันออกไปที่นี่” กิดเดียนขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉัน ... ฉันถูกวางยาในบ้านของเจนนิงส์” ใบหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไป

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้” กิดเดียนรีบกลับไปที่ห้องส่วนตัวและไม่มีเวลากล่าวคำอำลากับคนในห้องเขาก็คว้าเสื้อผ้าแล้วรีบออกไป

เมื่อสังเกตเห็นรูปลักษณ์สีดำบนใบหน้าของกิดเดียน ทุกคนต่างลุกขึ้นพร้อมกัน

“พี่กิดเดียน เป็นอะไรรึเปล่า?”

"เกิดอะไรขึ้น?" กิดเดียนตอบอย่างบึ้งตึง

“เนลลีกำลังมีปัญหา!”

…

หลังจากคุยโทรศัพท์เนลล์ ก็ไม่เพียงแต่นั่งบนเตียงรอ เธอเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างและเหลือบมองลงไป

วิลล่าที่เจนนิงส์อาศัยอยู่นั้นสูงสามชั้น ด้วยห้องของเธอบนชั้นสองเธอจึงอยู่ไม่ไกลจากพื้นดินมากนัก

เธอประมาณระยะก่อนกลับห้องเพื่อต่อผ้าปูที่นอนและห่มเข้าด้วยกัน ไม่นานเชือกยาวก็ถูกสร้างขึ้น

เนลล์ยึดเชือกไว้ที่ปลายเตียงก่อนที่จะมัดปลายอีกข้างไว้รอบเอวของเธอ จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ไต่ลงไป ใต้หน้าต่างเป็นห้องครัวที่แม่บ้านกำลังขัดจานอยู่ เนลล์หยุดกลางอากาศชั่วขณะและถือโอกาสเลื่อนลงมาที่ผิวน้ำเมื่อพวกเขาหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป

เมื่อเธอลงจากพื้นเธอก็ปลดเชือกและถอดออก วิลล่าของเจนนิงส์ตั้งอยู่ในย่านที่ร่ำรวยที่ใหญ่ที่สุดในใจกลางเมือง เขตขนาดใหญ่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาและทะเลสาบได้รับการพัฒนาในเมืองที่มีประชากรสูงซึ่งที่ดินหายาก

ภาพทิวทัศน์สีเขียวที่สมบูรณ์แบบขนาดของพื้นที่นั้นส่ายไปมา โชคดีที่เนลล์คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและเติบโตที่นี่ เธอใช้เวลาไม่นานก่อนที่เธอจะเห็นถนนที่ใกล้ที่สุดและวิ่งข้ามไป

เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว เธอจึงไม่กล้าอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเพราะกลัวว่าเจนนิงส์จะตามทัน

ขณะที่เธอเห็นจ้องมองเธอสะดุดลงข้างทางและหยุดรถแท็กซี่ คนขับรถแท็กซี่เป็นชายวัยกลางคน เขามีรูปร่างที่แข็งแรงและมีจอน ชายคนนั้นตื่นตากับความงามของเนลล์ในแวบแรก เนลล์ออกมาในชุดเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ชุดนั้นไม่สามารถซ่อนรูปร่างที่ยั่วยวนของเธอได้

ยิ่งไปกว่านั้นใบหน้าของเธอนั้นเป็นเพียงผลงานชิ้นเอกที่สวยงามและไม่ควรที่จะเป็นที่สนใจขอ งดาราหญิงเหล่านั้นในสมัยนิยม เขาเปิดประตูให้เธอแล้วถามว่า

"หญิงสาวคุณกำลังจะไปไหน?" เนลล์เดินโซซัดโซเซและกระโดดขึ้นรถด้วยใบหน้าของเธอ

“ไปยังถนนเลขที่13 ฝั่งทะเลสาบที่สวนลีย์” สายตาของคนขับหดตัวเมื่อเอ่ยถึงสถานที่ เขาหันไปวัดเธอขึ้น สายตาของเขาแฝงไปด้วยความอิจฉา

สวนลีย์ ... เฮอะ! นั่นคือที่ที่คนรวยอาศัยอยู่ เนลล์อยู่ในสภาพที่ทนไม่ได้มากเกินไปที่จะสังเกตเห็นประกายในดวงตาของคนขับ

หลังจากระบุที่อยู่แล้วเธอก็เอนตัวพิงเบาะและหลับตาลง สภาพปัจจุบันของเนลล์ทำให้คนขับเชื่อว่าเธอมึนเมา เขาเริ่มบทสนทนาด้วยรอยยิ้ม

“คุณดื่มมากเกินไปหรือเปล่า? เมื่อคุณอยู่คนเดียวข้างนอกคุณควรดื่มให้น้อยลง! คุณเป็นผู้หญิงคุณก็รู้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณเจอคนเลว” ขณะที่เธอหลับตา เนลล์เอนกายพิงพนักพิงโดยไม่พูดอะไร ครู่หนึ่งโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันคือกิดเดียน

“เนลลี่ คุณเป็นอย่างไรบ้าง? คุณยังทนต่อไปได้ไหม?” เนลล์ยกมือขึ้นวางไว้เหนือหน้าผากก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า

“ฉันออกมาข้างนอกแล้วอยู่ในรถ”

"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?" เธอเอียงศีรษะเพื่อดูทิวทัศน์ผ่านหน้าต่าง

“ฉันคิดว่ารอบ ๆ ศูนย์กลางการค้าระหว่างประเทศ! ฉันได้บอกที่อยู่ของสวนลีย์ดังนั้นฉันควรจะได้กลับบ้านเร็ว ๆ นี้” ในขณะที่พูดการเปล่งเสียงของเธอเริ่มลดน้อยลงยามีผลเต็มที่ แม้จะกัดปลายลิ้นของเธอเพื่อใช้ความเจ็บปวดเป็นเครื่องมือในการรักษาสติและเหตุผล แต่มันก็จะดำเนินต่อไปได้ไม่นาน สามารถรู้ความผิดปกติในเสียงของเธอผ่านการโทรได้ทำให้กล้ามเนื้อใบหน้าของกิดเดียนเกร็งขึ้น

“ได้เลยผมจะไปที่นั่นทันที” ทันทีที่วางสายเนลล์ก็หมดสติ

บางทีอาจต้องใช้เวลาในการเตรียมตัวซิลเวียวางยาเธอด้วยสารที่ทำให้หมดความสามารถ คล้ายกับยาปลุกเซ็กส์ที่คู่รักใช้เพื่อทำให้สิ่งต่าง ๆ มีชีวิตชีวาขึ้น แทนที่จะเป็นปลุกเซ็กส์ที่ทรงพลังของเฮย์ลีย์ได้ใช้กับเธอด้วย