ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 124

กิดเดียนพูดเสียงเบา

“ไม่เป็นอะไรหรอก ไปรับอ่างน้ำอุ่นมา” ป้าจอยซ์รีบตกลง

"ค่ะ" กิดเดียนอุ้มเนลล์ไปที่ห้องนอนแล้วป้าจอยซ์ก็ป้อนน้ำ

เขาส่งเธอออกไปและดึงผ้าขนหนูร้อนออกเพื่อเช็ดใบหน้าและมือของเนลล์อย่างระมัดระวังพร้อมกับร่างกายของเธอ

เมื่อมองดูใกล้ ๆ แม้ว่าผู้หญิงจะหมดสติ แต่เธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับอันตรายกิดเดียนถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่นานแมทธิวก็มาพร้อมกับแพทย์

หลังจากการตรวจสอบพบว่าไม่มีอะไรร้ายแรง แม้ว่าเธอจะถูกวางยา แต่ผลกระทบก็ไม่รุนแรงและไม่เลวร้ายอะไรมาก ท้ายที่สุดเจนนิงส์ไม่ใช่ครอบครัวที่น่ารังเกียจดังนั้นโดยแล้วพวกเขาจะไม่ทำอะไรที่น่ากลัวเกินไป

หมอให้ยาแก้พิษแก่เนลล์ และช่วยให้ไข้ลดลงก่อนจากไป แมทธิวรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง หลังจากกิดเดียนยืนยันว่าเนลล์สบายดีเขาก็อุ้มเธอและลงไปชั้นล่าง

“วันนี้คุณรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านพักของเจนนิงส์” การแสดงออกของแมทธิวเริ่มอึดอัดกับคำถาม เขาเหลือบมองไปที่การแสดงออกที่หนักหน่วงของกิดเดียนและพูดอย่างหนักว่า “คุณนายเจนนิ่งส์ โดนวางยาเพราะ…”

แมทธิวบอกกิดเดียนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านพักของเจนนิ่งส์ ในคืนนี้ หน้าของกิดเดียนบึ้งตึ้งแล้ว หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วมันก็มืดลงจนเยือกเย็น

“ประธานทุกคนในครอบครัวเจนนิงส์มาร่วมงานในวันนี้รวมถึงพ่อแท้ ๆ ของเธอด้วย แต่พวกเขาก็ยังทำอะไรแบบนี้กับเธอ คุณ…” กิดเดียนหัวเราะเยาะ

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว นายช่วยไปจัดการอย่างอื่นแทน” เขาพูดขณะยื่นใบขับขี่ให้แมทธิว

“ตรวจสอบบริษัทนี้และบุคคลนี้ ในอนาคตฉันไม่อยากเห็นพวกเขาในจินเฉิง” แมทธิวตัวสั่น เขาสอบใบขับขี่แล้วชำเลืองมอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าชายคนนี้ทำให้เจ้านายของเขาขุ่นเคืองอย่างไร แต่เขาก็ไม่กล้าถามคำถามมากเกินไป เขาตอบด้วยความเคารพว่า

“รับทราบ” แมทธิวหันไปจากไป

ป้าจอยซ์เดินเข้ามาหาอย่างระมัดระวังและถามด้วยความเป็นห่วง

“คุณผู้ชายคะ? คุณนายโอเคไหม?”

"เธอสบายดี" กิดเดียนเดินกลับขึ้นบันไดและหยุดกลางคัน

“ไปทำน้ำน้ำผึ้งมาหนึ่งถ้วย”

"ได้ค่ะ" พอกลับมาที่ห้องนอนเนลล์ก็ตื่นแล้ว ยาแก้พิษที่หมอให้เธอได้ผลดีมาก เพียงครึ่งชั่วโมงเธอก็ตื่นขึ้น

เมื่อเธอเห็นกิดเดียนเธอก็อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า

“คุณเจอฉันได้ยังไง?” กิดเดียนโกรธขึ้นเล็กน้อย เขาก้าวไปข้างหน้าและจับคางของผู้หญิงคนนั้นเบา ๆ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ

“ทำไมคุณไม่รอผมล่ะ?” เนลล์มองเขาด้วยความสับสน

“ฉันกังวลว่าเจนนิงส์จะมาตามฉัน! ฉันไม่สามารถทนได้นานกว่านี้ ถ้าพวกเขาพบฉัน ฉันจะไม่สามารถหนีไปได้”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรจะหลบและซ่อนในที่ปลอดภัย” เพียงแค่คิดว่าเธอมีความกังวลที่จะเข้าไปในรถของคนแปลกหน้าภายใต้สถานการณ์นั้นและเกือบจะพบกับอันตราย เนลล์บูดบึ้งอย่างรุนแรง

“ฉันไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น! ตอนนั้นฉันตื่นตระหนกและสับสน ฉันจะคิดเรื่องนั้นออกได้ไง” เธอมองหน้าเขาขณะที่เธอพูดและกอดแขนเขาอย่างยั่วยวน

“สามีฉันผิดไปแล้ว ~~” หน้ากากเย็นชาของกิดเดียนแตกทันที เนลล์กอดข้อมืออีกครั้งและพูดอย่างน่าสงสาร

“ฉันคิดว่าคุณจะพบฉันเร็ว ๆ! ไม่คิดเลยว่าคนขับจะแย่ขนาดนี้ นอกจากนี้ฉันไม่สบายด้วยนะ? ไม่มีคนเลวคนไหนกล้ารังแกฉันกับสามีที่กล้าหาญของฉัน!” เสียงของผู้หญิงนั้นนุ่มนวลและไร้ที่เปรียบโดยเจตนาถึงจุดที่มีความกระปรี้กระเปร่า แต่แทนที่จะดูน่ารังเกียจสำหรับชายคนนั้นกลับได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อแทน กิดเดียนยิ้มอย่างเย็นชา

ในตอนท้ายเขาปล่อยคางของเธอ และพูดอย่างเย็นชาว่า

“ครั้งนี้คุณโชคดี” เขาไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรหากเขาไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนรถหรือหากเขาพลาดไป

ดวงตาของเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่มืดลงเมื่อความคิดมาก อย่างไรก็ตามเนลล์ ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป ท้องของเธอก็ร้องออกมา อาหารที่เธอกินในตอนกลางคืนได้ถูกย่อยไปแล้วในตอนนี้ เธอลูบท้องแล้วกระซิบว่า

“สามีฉันหิว” กิดเดียนหยุดและชำเลืองมองเธอ

"หิว?"

“ใช่ฉันหิว ฉันไม่ได้กินอะไรมากในตอนกลางคืนและเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ มีของเหลือที่ฉันสามารถกินได้หรือไม่?”

“ทำไมผมรู้สึกว่าคุณอยากกินผมมากกว่ามื้อเย็น” เนลล์

“ ... ” มันสมควรหรือไม่ที่จะพูดเช่นนั้น? เธอหน้าแดงและพูดอย่างเชื่องช้า

“อะแฮ่ม ไม่นั่น…หมอให้ยาแล้ว ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ฉันไม่ต้องการสิ่งนั้นจริง ๆ” กิดเดียนยิ้ม แต่ไม่ชัดเจนว่ากำลังเยาะเย้ยหรือไม่และหันไปหลังจากไป

“ลงมาเอง ถ้าคุณอยากกิน” เนลล์ตะลึง

“โอ้”

ชั้นล่างในห้องอาหาร กิดเดียนขอให้ป้าจอยซ์เตรียมอาหารส่วนเนลล์ก็นั่งกินคนเดียว

ชายคนนั้นเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เนลล์มองไปที่ใบหน้าของเขา และเห็นว่าเขาดูเหมือนจะโกรธอีกครั้ง เธอรู้สึกผิด เธอเป็นเหยื่อ ทำไมเขาถึงโกรธอีก? มันไม่มีเหตุผล!

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอสอนเกี่ยวกับคืนนี้เธอก็โกรธเล็กน้อย สำหรับซิลเวียที่จะไปได้ไกลขนาดนี้อาจกล่าวได้ว่าความสัมพันธ์ของเนลล์กับครอบครัวเจนนิงส์ถูกทำลาย เธอคิดอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่ดื่มซุปของเธอ

เดิมทีเนลล์ต้องการใช้โอกาสกลับไปที่ครอบครัวเจนนิงส์สักพักเพื่อค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างเจนนิงส์และเมืองหลวง เธอมักจะรู้สึกจมดิ่งอยู่เสมอว่ามีบางอย่างที่น่ารังเกียจเกี่ยวกับเรื่องนี้และเธอไม่สามารถสบายใจได้ถ้าเธอไม่ได้ไปถึงจุดต่ำสุดของเรื่องนี้

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยคาดหวังว่าจะล้มเหลวอย่างน่าสังเวช เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาทำให้เธอโกรธ ในเวลานี้จู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เนลล์มองไปที่หน้าจอ มันคือฮันนา

"เกิดอะไรขึ้น?"

"คุณเจนนิ่งส์เมื่อเช้ามีคนไม่กี่คนที่อ้างตัวว่าเป็นย่าและพ่อของคุณมาหาคุณและบอกว่าพวกเขาอยากเจอคุณ เราไม่สามารถหยุดพวกเขาได้และตอนนี้พวกเขาก็อยู่ในสำนักงานของคุณแล้ว” เนลล์ตกตะลึงเมื่อการแสดงออกของเธอเปลี่ยนไป

จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะ ดีมาก พวกเขากล้าที่จะริเริ่มตามหาเธอ? เธอพูดเสียงเบา

“เอาล่ะ ฉันกำลังจะไปแล้ว” หลังจากวางสายเนลล์ขับรถตรงไปที่ซิงฮุย

ครอบครัวเจนนิงส์มาหากันตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเอะอะโวยวายและการนินทาก็เข้ามาในบริษัทแล้ว พนักงานทุกคนมองไปที่เนลล์ด้วยสีหน้าซุบซิบ เนลล์มองตรงไปตรงมาและเดินเข้าไปในลิฟต์ ทันทีที่เธอออกไปพนักงานหลายคนที่เข้ามาในภายหลังก็เดินไปที่แผนกต้อนรับและถามว่า

"เฮ้ เกิดอะไรขึ้น? ครอบครัวเจนนิงส์มาหรือยัง?”

"ใช่!" พนักงานต้อนรับดูกระอักกระอ่วนและลังเลที่จะพูด พนักงานล้วนเป็นชนชั้นสูงและรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น พวกเขาถามอย่างกระตือรือร้นว่า

“เกิดอะไรขึ้น? แจ้งให้เราทราบโดยเร็ว”