ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 127

ตอนนี้เนลล์หัวเราะ เธอมองไปที่เซลีน และพูดด้วยความเย็นชา

“การเป็นเมียน้อยมันไม่สนุก… คุณพูดแบบนั้นจากประสบการณ์ส่วนตัวของคุณหรือเปล่า? อย่างไรก็ตาม คุณคงเคยเป็นเมียน้อยมาหลายปีแล้ว คุณคงจะมีประสบการณ์และเข้าอกเข้าใจในตอนนี้ คุณมีไหม?”

เซลีนจนตรอก

จากนั้น สีหน้าของเธอซีดเผือดลง

เนลล์หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่างไรก็ตาม คุณควรจะละอายแก่ใจว่าคุณเองก็ไม่ได้ดีพอที่จะคู่ควรกับกับนายน้อยลีย์ ดังนั้นคุณควรจะตัดความคิดแบบนั้นออกไปให้หมดได้แล้ว สำหรับฉันแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องกังวล คุณควรจะเก็บแรงและความกังวลเอาไว้ใช้กับตัวเองแทน หลังจากที่ลูกของคุณเสียไป คุณเองก็เสียอำนาจต่อรองเพียงอย่างเดียวกับครอบครัวมอร์ตันไป ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณควรจะไปอยู่ที่ไหนถ้าเจสันกลับคำพูดของเขา!” สิ่งที่พูดออกไปทำให้ท่าทางของเซลีนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“เนลล์ เจนนิงส์!” เธอขบฟัน

“เหตุผลที่พี่เจย์ยังไม่แต่งงานกับฉัน เพราะฉันยังไม่พร้อม ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการ!”

เนลล์ไหวไหล่อย่างไม่แยแส

“อะไรก็ตามที่คุณพูด!”

มันเป็นความจริงที่เธอตั้งครรภ์ก่อนที่จะแต่งงาน… มันเป็นความจริงด้วยเหมือนกันที่เธอสูญเสียลูกไป...เซลีนโกรธมาก

อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่ได้สนใจเธออีกต่อไปแล้ว หญิงสาวหยิบกระเป๋าของเธอก่อนจะเดินออกไป

ซิลเวียและคนอื่น ๆ ได้ลงไปก่อนหน้านี้แล้ว ในออฟฟิศ... ทุกคนมองไปที่เนลล์ และเซลีนที่ออกมาพร้อมกันและอดที่จะจ้องมองซุบซิบนินทาไม่ได้

เนลล์ไม่ได้สนใจพวกเขาและบอกกับฮันนา “ฮันนา ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก หากมีใครในบริษัทซุบซิบนินทาให้ลบชื่อพวกเขาออกให้ฉันได้เลย” ทุกคนหน้าซีดขึ้นมาในทันที…

ฮันนาห์กลั้นยิ้มของเธอและตอบกลับด้วยความเคารพ

“เข้าใจแล้วค่ะ”

เนลล์หันกลับไปมองพนักงานในออฟฟิศอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนว่า

“ฉันมีความยุติธรรมเหมือนคนอื่น ๆ นั่นแหละ แต่น่าเสียดายที่บางคนชอบที่จะใส่ร้ายป้ายสีฉัน ช่วยไม่ได้จริง ๆ”

“ฉันเข้าใจว่าใคร ๆ ต่างก็ชอบที่จะซุบซิบนินทา แต่ฉันหวังว่าคนเหล่านั้นจะไม่กระจายสิ่งที่ไม่เป็นความจริงออกไป ไม่เช่นนั้น...ฉันเกรงว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา ผู้ร่วมงานจะได้รับผลกระทบเมื่อความจริงเปิดเผย แค่นั้นแหละ! ฉันต้องไปแล้ว ทุกคนคิดให้ดี ๆ ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา” หลังที่พูดจบเนลล์ก็หันหลังและก้าวเดินออกไป

พนักงานในออฟฟินชำเลืองมองกัน ทุกคนดูลุกลี้ลุกลนขึ้นมาชั่วขณะ

ตั้งแต่นั้น... หลังจากที่เรียนรู้ข่าวที่น่าตกใจนี้แล้ว บางคนที่มีความเห็นเกี่ยวกับเนลล์อยู่แล้วก็กุลีกุจอที่จะเผยแพร่ข่าวนี้ผ่านทาง WeChat

อย่างไรก็ตามเสียงที่ตัดสินเธอก่อนหน้านี้ เธออาจจะต้องลงเอยด้วยการหักคะแนนพวกเขาในภายหลัง!

มีบางคนที่ไม่น่าไว้ใจ...

ในตอนนี้ ฮันนาก้าวไปข้างหน้าและกระแอมในลำคอ

“ทุกคนฟัง อะไรก็ตามที่คุณเจนนิงส์พูด ตั้งแต่พวกคุณทำงานอยู่ที่นี่ มั่นใจว่าคุณทำงานเป็นอย่างดี อย่าซุบซิบนินทาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เข้าใจไหม?”

“เข้า...เข้าใจ”

ทุกคนตอบรับพร้อมกัน และในที่สุดฮันนาห์ก็เดินออกไป

อีกด้านหนึ่ง... เนลล์เดินทางตามซิลเวียไปที่โรงพยาบาลเมื่อคืนที่ผ่านมา... เมื่อ ดีแลน แคป ถูกทำร้ายแล้ว เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามือและเท้าถูกมัด ปากของเขาถูกยัดเอาไว้ด้วยเศษผ้าเหม็น ๆ ที่อาจจะใช้เช็ดชักโครกมาแล้ว

เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ถูกรบกวน ซิลเวียไล่คนรับใช้ทั้งหมดที่อยู่ชั้นสองออกไป ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ แม้ว่าเขาจะกระแทกประตูและร้องขอความช่วยเหลือมากแค่ไหนก็ตาม

หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง ลี ฟอร์ด คาดว่าถึงเวลาแล้วและเข้าไปตรวจอาการตามคำสั่งของมาดามคนเก่า ซึ่งทำให้เขาค้นพบว่า…

ร่างกายของดีแลนไม่มีอะไรผิดปกติเมื่อเขาได้รับการช่วยเหลือ แต่เขาโกรธมาก

เขาสาบานว่าเขาจะแก้แค้นเนลล์ และจะไม่ให้อภัยตระกูลเจนนิงส์ด้วยเช่นกัน

ซิลเวียโกรธขึ้นมาทันที เหตุผลคือเนลล์ดื้อดึงและในทางกลับกันเธอกลัวดีแลนจะโกรธด้วยเหมือนกัน

ท้ายที่สุด ดีแลนก็ไม่ต่างอะไรกับครอบครัวพ่อค้าไร้เดียงสาเหมือนกันพวกเจนนิงส์ เบื้องหลังครอบครัวของพวกเขามีจุดด่างพร้อย และเธอได้ยินมาว่าในอดีตเขาเคยทำสิ่งที่ไม่ดีมาก่อน…

เธอไม่กลัวว่าที่จะเผชิญหน้ากับเขา แต่อย่างไร...ซิลเวียกลัวว่าเขาจะแค้นและเล่นสกปรกแทน

เมื่อเวลานั้นมาถึง แม้แต่เจนนิงส์ และมอร์ตันจะร่วมมือกันก็ไม่อาจทำอะไรเขาได้ ซิลเวียพยายามปลอบให้เขาสงบลง พูดว่าเธอมั่นใจว่าเนลล์จะชดใช้ให้กับเขาด้วยตัวเอง หลังจากเกลี้ยกล่อมเขาเพียงครึ่งวัน เขาจึงยอมอ่อนข้อ ในขณะเดียวกันความเกลียดชังที่เธอมีต่อเนลล์ก็เพิ่มมากขึ้นไปด้วย

โถ่! ไอ้คนน่ารังเกียจ

มองไปที่เขาอย่างเห็นอกเห็นใจ เนื้อหลุดลอยออกจากปากของเขาและยิ่งไปกว่านั้นยังแสดงให้เขาเห็นว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกทำลายไปจนหมดสิ้น

ถ้าเขาไม่แก้แค้น เขาคงไม่ใช่ ดีแลน แคป!

ดังนั้น เมื่อประตูโรงพยาบาลถูกผลักให้เปิดออกและดีแลน มองเห็นครอบครัวเจนนิงส์ เขาดูไม่มีความสุขขึ้นมาทันที

“โอ้ ดูสิพวกเรา ใครอยู่ที่นี่? ไม่ใช่มาดามเจนนิงส์คนเก่าเหรอ? เมื่อวานนี้หลานสาวของคุณยังทุบตีฉันไม่พออีกเหรอ? วันนี้คุณยังพาเธอมาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยฉันอีกเหรอ?”

ท่าทางเลอะเทอะและขี้โกงที่เขาแสดงออกบนเตียงนั้นช่างแตกต่างไปจากท่าทางสุภาพและอ่อนโยนที่แสดงออกที่โต๊ะอาหารค่ำเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง

“ฮ่า ฮ่า... คุณแคป คุณกำลังพูดอะไรอยู่? ฉันยังไม่ได้ขอโทษคุณเลย ทำไมฉันถึงจะต้องหัวเราะเยาะคุณด้วย? เนลล์รู้ว่าเมื่อคืนเธอทำบางอย่างผิดไป เช่นนั้นเธอจึงถามฉันว่าพาเธอมาเพื่อขอโทษคุณโดยเฉพาะได้ไหม?” ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอหันไปหาเนลล์ที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าและจ้องมองเธอ

“เนลล์ เข้ามา!”

หลังจากนั้น ดีแลนจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเนลล์นั้นยืนอยู่ข้างประตู

เธอสวมสูทสีดำเรียบง่ายกับผมที่เธอรวบเป็นหางม้าเอาไว้ที่ด้านหลังศีรษะ มันเป็นเครื่องแต่งกายที่เรียบง่ายมาก แต่เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น เธอดูเหมือนกับเป็นภาพวาดที่สวยงามกับความเย็นชาที่แผ่ออกมา ราวกับเธอเป็นดอกไม้บนสันเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ซึ่งผู้คนสามารถชื่นชมได้จากระยะไกลเท่านั้น

ดีแลนตกตะลึง… เขาโกรธมากก่อนที่เธอจะมาถึง

อย่างไรก็ตาม... เมื่อเขาเห็นเธอปรากฏตัวที่หน้าประตู ใบหน้าที่สงบและงดงามไร้ที่ติของเธอทำให้ความโกรธของเขาหายไปจนหมดสิ้น

ตราบใดที่เธอเต็มใจน้อมรับความผิดพลาดของเธอและยอมจำนนต่อเขา เขาก็เต็มใจที่จะปล่อยให้อดีตผ่านไป และทำทุกอย่างเพื่อให้มีเธออยู่

ดวงตาของดีแลนฉายแววแผดเผา

“โอ้ คุณเจนนิงส์ เป็นคุณจริงๆด้วย อภัยให้ผมด้วย ผมเกือบจะมองไม่เห็นคุณตรงนั้น อย่างไรก็ตาม สำหรับคุณเจนนิงส์ คนที่มีสถานะที่น่ายกย่องที่มาเพื่อขอโทษผม คุณจะไม่รู้สึกผิดใช่ไหม?”

ดีแลน แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาดูไม่เหมาะสม ทำให้คนอื่นมีความรู้สึกอยากจะต่อยเขา

เนลล์ยิ้มและเดินไปรอบ ๆ

“คุณพูดถูก ฉันควรจะรู้สึกผิดถ้าฉันจะขอโทษคุณ” ดีแลนด์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยท่าทางอวดดี

“ดังนั้น... วันนี้คุณเจนนิงส์จะขอโทษใช่หรือไม่?”

เนลล์เอียงศีรษะและพิจารณา

“อืม... ฉันไม่ชอบอะไรที่ไม่ยุติธรรม เช่นนั้นฉันคงจะต้องบอกความจริงกับคุณเช่นกัน!”

จากนั้นเธอก็ดึงเก้าอี้และนั่งลงอย่างใจเย็น

ด้านหลังของเธอ ซิลเวียตะโกนเตือนดังขึ้น

“เนลล์!”

ท่าทางของเนลล์ในตอนนี้ไม่ได้สนใจและเยือกเย็น

“มาดามเจนนิงส์คนเก่า คุณเป็นอีกหนึ่งคนผู้ที่พาฉันมาที่นี่ในวันนี้ ไม่ต้องกังวล ฉันจะบอกคุณแคปทุกอย่างที่คุณบอกให้ฉันพูดระหว่างทางที่มาที่นี่ ฉันจะไม่ให้พลาดเลยแม้แต่จุดเดียว”