ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 148

ย้อนกลับไปในห้องน้ำ เจเน็ตกำลังเกาะโถชักโครกขณะที่โก่งคออาเจียน

เนลล์ลนลานเข้ามาและสายตาของเจเน็ตก็เต็มไปด้วยความสับสนเป็นสิ่งที่ยืนยันถึงความสงสัยของเธอ

เธอไม่ได้เสแสร้งในขณะนั้น

เธอเดินออกมาเพื่อเทน้ำใส่แก้วและกลับมาพร้อมกับกระดาษทิชชู่ด้วย

ขณะที่ลูบหลังของเธอ เนลล์แสดงความกังวลออกมา “เป็นยังไงบ้าง? คุณสบายดีหรือเปล่า?”

เจเน็ตโบกมือในอากาศและส่ายศีรษะ

ใช่เวลาสักครู่ก่อนเจเน็ตจะเปล่งเสียงของเธอออกมา “ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเค”

เจเน็ตจิบน้ำจากแก้วที่เนลล์ส่งให้ เธอบ้วนปากและเช็ดปากของเธอด้วยกระดาษทิชชู่ หลังจากที่เธอทำเสร็จแล้ว เธอจึงพูดขึ้น “ฉันขอโทษที่ทำลายช่วงเย็นของคุณ”

เนลล์ส่ายศีรษะ “คุณพูดอะไรของคุณ? คุณเป็นคนที่ไม่สบาย คุณขอโทษทำไมกัน?”

เธอหยุดชั่วขณะก่อนที่จะถามอย่างโกรธ ๆ “ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันถึงเรื่องสำคัญแบบนี้? เกิดอะไรขึ้น?”

เจเน็ตจ้องมองเธอ เมื่อเธอรู้ว่าเนลล์สงสัย เจเน็ตจึงกัดริมฝีปาก

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ตอบคำถาม “อย่างที่คุณก็บอกได้แล้วว่าฉันกำลังตั้งครรภ์”

เนลล์พยักหน้า “ฉันเดาว่าใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ด้วยอาการที่รุนแรงนั้นของคุณ”

รอยยิ้มของเจเน็ตที่ระบายอยู่บนใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความอ้างว้างไม่สิ้นสุด

“ฉันทะเลาะกับพ่อเพราะเรื่องนี้”

เนลล์ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงทะเลาะกับพ่อของคุณ? ใครคือพ่อของเด็ก? ทำไมเขาถึงไม่แสดงตัวออกมา?”

“พ่อของเด็ก...”

เจเน็ตพึมพำภายใต้ลมหายใจของเธอก่อนที่จะระบายยิ้มอย่างรวดเร็ว

“ลืมมันไปเถอะ ไม่ขอพูดถึงมัน เนลล์ คุณช่วยฉันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้ไหม?”

เนลล์หน้าบึ้ง งงที่เจเน็ตหลีกเลี่ยงการตอบปัญหาเรื่องพ่อ

อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าเจเน็ตก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าเจเน็ตตัดสินใจที่จะไม่บอกใคร เธอในฐานะเพื่อนควรจะเคารพในการตัดสินใจของเธอ

เธอถอนหายใจและพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่คุณมีแผนอะไรที่จะทำกับเด็ก? คุณไม่สามารถซ่อนท้องของคุณได้ตลอดไปนะ คุณเองต้องถ่ายภาพยนตร์ทุกวันเหมือนกัน!”

เจเน็ตจ้องมองอย่างเลื่อนลอยดวงตาของเธอว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ส่ายศีรษะ “ฉันไม่รู้ แต่การถ่ายทำจะเสร็จในอีกสองเดือน ฉันจะพยายามเก็บมันไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ สำหรับในอนาคต...ฉันคิดว่าค่อยว่ากัน!”

ร่องระหว่างคิ้วของเนลล์ลึกขึ้น

อย่างไรก็ตาม เนลล์จะช่วยเธอโดยไม่พูดอะไร

พวกเขากลับไปยังที่นั่ง แม้ว่ากรอบความคิดจะค่อนข้างต่างกันก็ตาม

เนลล์ถอนหายใจหนักหน่วง “พูดตามตรง ฉันถูกกาเร็ธขอร้องให้มาชักชวนคุณให้เข้าร่วมการผลิตที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้ แต่มันคงจะไม่มีทางเกิดขึ้นจากที่สังเกต”

เจเน็ตพยักหน้า “เขาคุยเรื่องการถ่ายทำด้วย บทมันดีนะและจริงๆฉันก็อยากร่วมงาน แต่อย่างที่เห็นที่ได้ชัด สถานะในปัจจุบันของฉันบ่งบอกได้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม”

เนลล์ก้มหน้า นิ้วของเธอค่อยๆเขี่ยช้อนบนโต๊ะขณะที่เธอกำลังไตร่ตรองอยู่ลึก ๆ

แน่นอนว่าคนทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะกิน ในตอนท้ายเนลล์เอ่ยถาม “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? นิกกี้เป็นแค่วัยรุ่นดังนั้นเธอจึงไม่มีประสบการณ์ในหลาย ๆ ด้าน เธอสามารถดูแลคุณเพียงลำพังได้ไหม?”

เจเน็ตหันไปมองที่นอกหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้วพร้อมกับแสงที่ส่องสว่างบนทางหลวงที่มองเห็นผ่านหน้าต่าง การจราจรบนถนนพลุกพล่าน เป็นภาพที่แสดงถึงความเจริญ อย่างไรก็ตามมันตรงกันข้ามกับความปวดร้าวในหัวใจของเธอ

ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีเพียงน้องสาวที่อยู่ตรงข้าม เธอเท่านั้นที่สามารถให้ความอบอุ่นแก่เธอได้

เจเน็ตส่ายหัว “ฉันไม่รู้ พ่อของฉันยึดการ์ดที่เป็นชื่อของฉันเอาไว้ทั้งหมดเพื่อบังคับให้ฉันสำนึกผิด เขาไล่ฉันออกจากบ้านที่ฉันอาศัยอยู่และอีกแห่งหนึ่งบนชายฝั่งตะวันออกของไฮซี ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงแรมกับทีมงานภาพยนตร์”

เนลล์นิ่งไปก่อนจะระบายยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร ฉันจะค่อยๆ ทำไปทีละขั้นตอน! ไม่ว่าเขาจะทำให้ฉันตายก็ตาม”

เนลล์จับมือเธอเอาไว้ทันทีและพูดอย่างจริงจัง “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? คุณยังมีฉัน!”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบบัตรธนาคารและพวงกุญแจจากกระเป๋าของเธอ จากนั้นเนลล์ก็วางของเหล่านั้นไว้ในมือของเจเน็ต

“เก็บการ์ดไว้ รหัสคือวันเกิดของฉัน เงินในบัญชีมีไม่มากแต่คุณสามารถใช้ได้ในตอนนี้ เราจะคิดหาทางออกในภายหลัง กุญแจคืออพาร์ทเมนต์ที่ฉันเคยอาศัยอยู่ พื้นที่ไม่ได้กว้างมากเท่าไร แต่คุณสามารถไปอาศัยอยู่ได้ในตอนนี้ ฉันจะไปเยี่ยมบ่อย ๆ”

เธอเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดต่อ “ฉันอาจจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ทะเลาะกันระหว่างคุณกับคุณลุงแฮนค็อก แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ แต่ปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว เขาเคยดีกับคุณ อย่างไรก็ตามฉันเดาว่าคุณมีเหตุผลของคุณที่ทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่ถามถ้าคุณไม่ต้องการพูดถึงมัน นี่คือการสนับสนุนที่ฉันสามารถให้คุณได้ ฉันทำได้แค่หวังว่าทุกอย่างจะดีกับคุณ”

เจเน็ตจ้องมองไปที่เธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้ น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ

เธอกัดริมฝีปากเอาไว้พลางก้มศีรษะลง หลังจากนั้นไม่นานเธอกระซิบพูดด้วยเสียงอันสั่นเทา “ขอบคุณนะเนลล์”

ด้วยดวงตาที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตา เนลล์ฝืนยิ้ม สักครู่หนึ่งหลังจากนั้นเธอเช็ดน้ำตาของเธอและยิ้ม “เอาล่ะตอนนี้มันไม่เหมือนกับว่าฟ้าจะถล่มลงมาแล้ว นี่ไม่ใช่แจนที่ฉันรู้จัก อย่าคิดมากและคลอดถ้าคุณต้องการลูก คุณมีแม่ทูนหัวคนนี้ที่พร้อมจะหนุนหลังคุณอยู่! ไม่มีอะไรเป็นปัญหา สำหรับพ่อของเด็ก ก็ให้เขาลงนรกไปไม่ว่าเขาจะปรากฏตัวหรือไม่ก็ตาม ไม่ใช่ว่าพวกเราจะไปอ้อนวอนให้เขามาเป็นพ่อของเด็ก!”

เจเน็ตรู้ว่าเนลล์พยายามที่จะปลอบโยนเธอ แม้ว่าความทุกข์จะยังคงอยู่ในตัวเธอ แต่อย่างน้อยเธอก็สบายใจขึ้น

ยอมรับในความใจดีของเนลล์ เจเน็ตหัวเราะเบาๆ ในที่สุดบรรยากาศที่เลวร้ายในช่วงที่ผ่านมาก็เริ่มจางลง

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เนลล์ไม่อยากให้เจเน็ตเดินเล่นที่ถนนกับเธอ เนื่องจากอาการป่วยของเธอในตอนนี้ ดังนั้นเนลล์จึงขับรถของเธอตรงกลับไปที่กองถ่าย

ไม่นานหลังจากที่ไปส่งเจเน็ตแล้ว เนลล์จึงขับรถกลับบ้านและระหว่างทาง เธอโทรหากาเร็ธ

ไม่มีการพูดถึงว่าเจเน็ตตั้งครรภ์ เธอเปิดเผยเพียงว่า มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่สะดวกสำหรับเธอที่จะเข้าร่วมการถ่ายทำ

ในการโทร แม้ว่ากาเร็ธจะเตรียมรับมือกับมัน แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดหวังเมื่อได้ฟังคำตอบ

เนลล์เข้าใจ ความเป็นเอกลักษณ์ของตัวละครมีแนวโน้มที่โคจรอยู่ในละครโทรทัศน์

หากครีเอเตอร์ให้ความสำคัญกับส่วนของนักแสดง พวกเขาจะมีแนวโน้มที่จะใช้นักแสดงเป็นพื้นฐานในตัวละครในระหว่างกระบวนการการสร้าง

มันจะเหมือนกับว่าทุกอย่างจะพังลงทั้งหมดเมื่อพบว่าคน ๆ นี้ไม่สามารถเข้าร่วมในการผลิตได้ในตอนท้าย

เธอเอ่ยคำปลอบโยน “ไม่มีอะไรมากที่ฉันทำได้ คุณสามารถให้เพื่อนของคุณขยายเวลาค้นหาของเขาออก ตัวละครอย่างแจนอาจจะมีไม่มาก แต่ถ้าผ่านการตรวจสอบอย่างละเอียดฉันมั่นใจว่าเขาจะหาคนมาทดแทนได้”

กาเร็ธปล่อยความชื่นชมและพูดว่า “พูดตรง ๆ ฉันมีส่วนร่วมในการผลิตด้วย พวกเราตัดสินใจแล้วว่าเจเน็ตจะรับบทนี้ แต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะพวกเรายังไม่แน่ใจว่าจะให้เธอยืนตรงไหน พวกเรามั่นใจว่าพวกเราต้องการให้เธอเข้าร่วมการผลิตหลังจากร่วมงานใน ‘แม่น้ำที่ซ่อนอยู่: แอชลีย์’ มันไม่งานเลยที่จะหานักแสดงใหม่ในตอนนี้”