ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 2

ซิลเวียยืนอยู่ข้างหลังฌอน เจนนิงส์ คำรามด้วยความโกรธ “นังแพศยา! แกพูดอะไร?"

เนลล์หัวเราะเยาะ "ก็แค่ความจริง"

เธอไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่อยู่กับเจสันจะเป็นเซลีน

เดิมทีเธอคิดแค่ว่าเจสันหักหลังเธอ เธอเลยทำลงไปด้วยความโกรธเท่านั้นเพื่อให้เจสันดูโง่ ลดคลายความขุ่นเคืองของตัวเอง

แต่คาดไม่ถึงว่าคู่หมั้นของเธอไม่เพียงแต่นอกใจเธอเท่านั้น แต่คนที่เขานอกใจเธอด้วยคือน้องสาวต่างแม่ของเธอเอง!

เป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี!

"แก!"

คุณย่าซิลเวียโกรธมากจนยกไม้เท้าขึ้นมาทุบเนลล์ แต่แซลลี่หยุดเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“แม่เรามาคุยกันแบบดี ๆ กันดีกว่า อย่าเพิ่งโกรธมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ”

จากนั้นเธอก็หันไปหาเนลล์ “เนลล์ เธอไม่ควรทำให้คุณย่าโกรธ เซลีนเป็นฝ่ายผิดก็จริง แต่เธอสามารถทุบตีหรือตะโกนใส่เขาก็ได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องในภายหลัง แต่คุณย่าอายุมากแล้ว ควรเชื่อฟังและไม่เถียงเธอเข้าใจไหม?”

หากผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนและมีน้ำใจของแซลลี โดยที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครพวกเขาคงคิดว่าเธอเป็นที่คนใจดีจริง ๆ

ริมฝีปากของเนลล์เม้มเข้าหากันพร้อมกับรอยยิ้มเหน็บแนม

เมื่อณอร์นพ่อของเธอเห็นการแสดงออกของเธอเขาก็โกรธมากขึ้น

“ตอนนี้แกรู้สึกดีขึ้นหรือยัง? แกพาน้องสาวและคู่หมั้นของแกมาที่สถานีตำรวจและทำให้ครอบครัวเจนนิงส์อับอาย แกยังจำนามสกุลของตัวแกเองได้ใช่ไหม?

“น้องสาวของแกเป็นคนดัง เธอจะไปเจอผู้คนยังไงหลังจากที่แกทำเรื่องในวันนี้? เธอจะอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปได้หรือป่าว? จะเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวเจนนิงส์และครอบครัวมอร์ตันนับจากนี้? แกเคยคิดหรือนึกถึงเรื่องนี้หรือไม่”

เนลล์มองเขาอย่างเย็นชา “ นี่คือคทั้งหมดที่พ่อคิดได้เหรอ?”

ฌอร์นนิ่ง

“พวกเขาเป็นฝ่ายผิดนะ แล้วทำไมถึงมาโทษฉันล่ะ? พ่อคาดหวังจะให้ฉันทำอะไร? เมินและแสร้งทำเป็นว่าฉันไม่เห็นอะไรเลยเหรอ? บางทีพ่ออาจจะชอบถ้าฉันบอกว่าอยากให้พวกเขามีชีวิตที่ยืนยาวและมีความสุขด้วยกัน”

ณอร์นอึ้งไป จากนั้นกรามของเขาก็ขบแน่นขึ้นด้วยความโกรธ “แกรักษาผู้ชายของตัวเองไม่ได้แล้วโทษคนอื่นว่าขโมยเขาไปเหรอ? ถ้าแกเป็นคนดีแล้วเขาจะทิ้งแกแล้วไปหาน้องสาวของแกหรือ? แกไม่คิดบ้างเหรอว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตัวแกด้วย ไม่ใช่จะโทษแต่คนอื่น แกกับแม่ของแกก็ไร้ค่าพอกันไม่ได้ต่างกันเลย!”

เนลล์ตัวสั่นอย่างรุนแรง

เมื่อได้ยินคำพูดที่รุนแรงของพ่อเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ

เมื่อห้าปีก่อนฌอร์น มีครักใหม่และพาแซลลีกับเซลีนเข้ามาในอยู่ครอบครัว จากนั้นเนลล์ก็พบว่าเธอมีน้องสาวที่อายุน้อยกว่าตัวเองห้าปี

แม่ของเธอไม่สามารถรับความจริงได้ และขับรถอลงแม่น้ำเพื่อฆ่าตัวตาย เขากลัวว่าเนลล์จะทำให้เรื่องบานปลาย จึงส่งเธอไปต่างประเทศและทำให้เรื่องเงียบที่สุด

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหากไม่ใช่เพราะมรดกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้ เธออาจจะต้องเสียชีวิตในขณะที่อยู่ต่างประเทศแล้ว

เธอรู้เสมอว่าพ่อและย่าของเธอไม่ชอบแม่ของเธอ แต่เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้แม้จะตายไปแล้วก็ตาม

หัวใจและร่างกายของเธอเย็นชาไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะเย้ย

“ใช่แม้ฉันจะเป็นคนไร้ค่า! แต่ฉันก็ไม่มีแม่ที่เป็นเมียน้อย ฉันจึงไม่ได้สืบทอดความสามารถในการยั่วยวนผู้ชายที่เซลีน เจนนิงส์ ได้รับมาจากผู้เชี่ยวชาญ ถือว่าฉันได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ”

ใบหน้าของแซลลี่ถอดสีทันที

ฌอร์นตะโกนด้วยความโกรธเคือง "แกพูดอะไรของแก?"

“พ่อรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร!”

"แก!"

"พอได้แล้ว!"

ซิลเวียร้องเสียงหลง ฌอร์นอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่แซลลีดึงแขนของเขาจากด้านข้าง

เมื่อพวกเขามองขึ้นไปก็เห็น โทมัส มอร์ตัน นำ เจสัน มอร์ตัน และ เซลีน เจนนิงส์ ออกมาจากห้องสอบสวนที่สุดทางเดิน

การแสดงออกของโทมัสดูไม่น่าพอใจเลยสักนิดแม้แต่ เจสันและเซลีนก็แสดงออกเช่นกัน

เซลีนเกาะแขนของเจสัน ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอบิดเบี้ยวราวกับว่าเธออดทนต่อความยากลำบากอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเธอแดงก่ำไปด้วยน้ำตา ดูบอบบางและน่าสงสาร

ทันใดนั้นคนจำนวนหนึ่งก็พุ่งไปข้างหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “เซลีน! สบายดีหรือเปล่า?”

เซลีนส่ายหัวแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ “หนูสบายดี”