ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 204

“คู่สามีภรรยาอย่างเราจะกำจัดข้ออ้างเรื่องความจริงใจ และผ่านช่วงเวลาที่ขื่นขมถ้าพวกเราไม่ทำมัน คุณไม่ควรคาดหวังว่าฉันจะเป็นคนโกหกและถูกเขาหลอกใช้ต่อไป และท้ายที่สุดก็เต็มไปด้วยคำสบประมาทและสิ่งสกปรก หลังจากนั้นคุณก็จะกลับมาหัวเราะเยาะฉันเหรอ?”

“ทำไมคุณถึงทำดีเพื่อสั่งสมคุณธรรม และตอนนี้พยายามที่จะปิดบังด้วยการหว่านความลงรอยเหรอ? มันให้อะไรคุณบ้าง? เป็นไปได้ไหมว่า… คุณยังคงชอบฉัน? คุณไม่เห็นว่าฉันเข้ากับ กิดเดียน ลีย์ เหรอ?"

เนลล์ฉายแววยิ้มให้กับเขาที่ดูเหมือนไม่ยิ้ม

ลำคอของเจสันหยุดนิ่ง

ดวงตาเฉียบคมของเธอดูเหมือนจะมองทะลุอะไรบางสิ่งบางอย่าง

เขารีบก้มหน้าและพูดอย่างจริงจัง “เนลล์ ผมเตือนคุณด้วยความจริงใจ เช่นนั้นคุณอย่าคิดว่าผมล้อเล่น”

เนลล์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ว่าคุณยังคงมีความรักหลงเหลืออยู่กับฉัน คุณหวังว่าฉันจะแยกทางกับ กิดเดียน ลีย์ และกลับมาอยู่ด้วยกันกับคุณใช่ไหม?”

เจสัน “...”

เนลล์กระดกลิ้นของเธอและส่ายหัว

“น่าเสียดาย มีคำกล่าวเก่า ๆ ว่าม้าที่ดีจะไม่กลับไปที่ทุ่งหญ้าเดิม เจสัน มอร์ตัน คุณเป็นคนที่ทำให้ฉันผิดหวัง แม้ว่าฉันจะเลิกกับกิดเดียน ลีย์ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะชอบคุณอีกแล้ว ทำไมคุณถึงทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้?”

ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของเจสันก็ปั่นป่วนอย่างอธิบายไม่ถูกกับคำพูดที่ชัดเจนของเธอ

หัวใจของเขาเต้นแรงและเร็วเหมือนเม็ดฝนเล็ก ๆ หนาแน่น

เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากและพูดเสียงเบา “ผมไม่ได้คาดหวังให้คุณกลับมาหาผม ผม... ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม ดังนั้นผมจึงไม่กล้าคาดหวังอะไร ผมหวังแค่คุณจะไม่เจ็บปวดอีก คุณสามารถคิดได้ว่าผมชดใช้สิ่งที่ผมเป็นหนี้กับคุณ”

ตอนนั้นเองเนลล์พบว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องตลก แต่เธอก็ควบคุมตัวเองเอาไว้

เธอควบคุมสิ่งที่เธอแสดงออก และพูดอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้คุณออกไปได้แล้ว!”

เจสันมองไปที่เธอ อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล

สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรและหันหลังจากไป

จนกระทั่งประตูห้องรับรองปิดลงและคนที่อยู่ข้างนอกเดินออกไปไกลแล้ว เธอก็ปล่อยตัวเองให้หัวเราะอย่างเต็มที่

“เนลลี่? คุณเป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงหัวเราะอย่างหนักแบบนี้?”

เนลล์โบกมือของเธอและบังคับให้ตัวเองหยุดหัวเราะ “มันไม่มีอะไรมาก ฉันแค่เพิ่งเจออะไรที่ตลกเป็นพิเศษ”

แนนซี่อยากอยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษ “มีอะไรเหรอ?”

“เจสัน มอร์ตันมาที่นี่ก่อนหน้านี้ เดาสิว่าเขาบอกอะไรฉัน”

แนนซี่หยุดชั่วขณะก่อนจะส่ายหัวของเธอ

“ฉันเดาไม่ออก”

จากนั้นเนลล์ก็ยิ้มและบอกเธอเกี่ยวกับทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น

หลังจากฟังแล้ว แนนซี่ดูเหมือนจะพูดไม่ออก

“เขาบ้า! เขาทำแบบนั้นกับคุณเพื่ออะไร? เขาคิดว่าเขาสามารถบอกคุณให้ไปไหนมาไหนได้ตามที่ใจต้องการ? เขาพยายามปลุกปั่นความสัมพันธ์ของคุณกับคุณลีย์ด้วยซ้ำ เขาคิดว่าเขาสูงส่งและคุณควรจะขอบคุณเขาไหม?”

เนลล์หัวเราะอย่างหัวเสีย หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตบหน้าอกของเธอเพื่อระบายลมหายใจของเธอออกอย่างนุ่มนวลและยิ้ม “นั่นอาจจะจริง! อย่างไรก็ตาม เขาคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงดูค่อนข้างผิดหวังเมื่อเขาออกไป”

แนนซี่เย้ยหยัน

“นายน้อยจากตระกูลมอร์ตันผู้สูงส่งที่มีจิตใจชั่วร้ายและน้อยใจถึงกับหาความไม่ลงรอยกัน เขามีค่าเทียบเท่ากับคุณลีย์หรือไม่ ช่างเป็นอะไรที่ตลก!”

เนลล์ส่ายหัวของเธอ “แม้จะเป็นเรื่องตลก เขาจะตลกแค่วันหรือสองวันเท่านั้น ลืมไปว่าฉันก็ไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไรเช่นกัน โอ้ ใช่ แนนซี่ เมื่อสองสามวันก่อนกิดเดียนกลับไปที่เมืองหลวงมาเหรอ?”