ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 263

โชคไม่ดีที่สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่ต้องการเสมอไป

ความสัมพันธ์บางอย่างเริ่มห่างเหินเมื่อเวลาผ่านพ้นไป

หลังจากที่ทักทายตอบโต้กับท่านผู้หญิงโจนส์แล้ว เนลล์ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรต่อและขอตัวออกมา

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ชายวัยกลางคนผู้นั้นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพวกเขาก็พูดขึ้น

“คุณคือ คุณเจนนิงส์ใช่ไหม?”

เนลล์แปลกใจและหันกลับไป

มีรอยยิ้มที่อบอุ่นบนใบหน้าอันสุขุมของเขา มันเป็นรอยยิ้มประเภทที่บุคคลที่มีอำนาจส่งต่อไปยังประชาชนของเขาด้วยอย่างงดงาม

หญิงสาวพยักหน้ารับ “ค่ะ”

“ผมมีโอกาสได้ชมการแสดงของคุณ และการแสดงของคุณนั้นโดดเด่นมาก ผมได้ยินมาว่าคุณร้องเพลงประกอบซีรี่ส์ด้วยใช่ไหม? ผมชอบเพลงนั้นเป็นพิเศษ คุณจะกรุณาช่วยร้องเพลงนั้นให้ผมฟังในคืนนี้ได้ไหม?”

เนลล์รู้สึกสงสัย

‘การนำทางของคนไร้ค่า’ เป็นเว็บซีรี่ส์ที่ผลิตด้วยงบประมาณไม่มาก เพื่อเป็นการลดค่าใช้จ่าย ทิม คูมบส์ จึงไม่ได้จ้างนักร้องอาชีพ

ครั้งหนึ่ง เขาบังเอิญพบว่าเนลล์สามารถร้องเพลงได้ ดังนั้นเขาจึงจัดการให้เธอไปร้องเพลงประกอบซีรี่ส์ช่วงเปิดตัว

เธอคาดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนผู้นี้จะฟังมัน

เนลล์รู้สึกเขินอายนิดหน่อย และม้วนผมที่ข้างหูของเธอ

“อืม... ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีนะคะ พวกคุณกำลังประชุมกันที่นี่...”

“ไม่เป็นไร เพลงนี้แค่ฟังดูคล้ายกับเพลงที่เพื่อนเก่าของผมที่แต่งขึ้นมา เมื่อผมได้ยินมัน มันทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ ผมแค่ปรารถนาที่จะได้ฟังมันสักครั้งหนึ่งด้วยตัวของผมเอง ความจริงแล้ว คำขอของผมนั้นก็ออกจะกะทันหันจนเกินไป”

เขากล่าวเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม

เป็นความจริงที่ว่าในฐานะคนแปลกหน้าคำขอร้องของเขานั้นค่อนข้างกะทันหันจนเกินไป

แต่ถึงอย่างไร ผู้ชายคนนี้ให้บรรยากาศของสุภาพและมีเมตตาแผ่ออกมาจากตัวของเขา มากไปกว่านั้นน้ำเสียงของเขายังฟังดูจริงใจ ซึ่งทำให้เธอเชื่อว่าเขาแค่อยากฟังเพลงแทนที่จะใช้เธอเป็นส่วนหนึ่งของความบันเทิง

เนลล์ไม่ใช่คนใจร้าย เธอเห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา

นอกจากนั้นเขายังดูเป็นคนจริงใจและไม่ถือตัว เพลงนั้นต้องมีความหมายบางอย่างเป็นพิเศษสำหรับเขาเป็นแน่

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการเข้าสังคมต่อกับผู้เข้าร่วมคนอื่น ๆ ไม่ใช่ว่าเธอร้องเพลงไม่ได้

เมื่อเธอลองไตร่ตรองดูแล้ว และเหลีอบไปเห็นท่านผู้หญิงโจนส์

ท่านผู้หญิงมองมาที่เธอพร้อมกับพยักหน้า

เนลล์เม้มริมฝีปากของเธอ ในที่สุดเธอก็ตอบออกไป “ตกลงค่ะ”

ห้องส่วนตัวพร้อมด้วยระบบเสียงที่ทันสมัย มันอาจจะไม่ซับซ้อนเท่าอุปกรณ์ที่ใช้ในสตูดิโอบันทึกเสียง แต่อุปกรณ์ที่ใช้ในหอประชุมเซียนสุ่ยนั้นมีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมโดยไม่ต้องสงสัย

เนลล์ขอให้ใครสักคนช่วยเลือกเพลงให้กับเธอ จากนั้นเธอก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาและเริ่มร้องเพลง

ตามความเป็นจริงแล้ว ทุกครั้งเมื่อเธอร้องเพลง เธอจะดื่มด่ำกับมัน และในครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน

เมื่อโน๊ตแรกดำเนินมาถึง เนลล์ก็พาจิตวิญญาณของเธอเข้าไปสู่โลกแห่งดนตรี

ว่ากันว่าเพลงนี้เขียนขึ้นมาโดยนักประพันธ์ที่มีชื่อเสียง เขาเขียนเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขาเคยรัก ผู้ที่เสียชีวิตกะทันหันด้วยอุบัติเหตุ เขาคิดถึงเธอมาก และหวังว่าพวกเขาทั้งสองจะได้พบกันอีกครั้งในชีวิตหลังความตาย

แม้ว่าเพลงนี้จะแสดงถึงความรักและความสูญเสีย ทว่าองค์ประกอบของเพลงไม่ได้จมอยู่กับความโศกเศร้า ถึงอย่างนั้นมันก็ถูกแต่งแต้มด้วยความอาลัยอาวรณ์อย่างเป็นนัย ๆ อาจจะกล่าวได้ว่าเพลงนี้เป็นตัวอย่างที่ดีของความรู้สึกเศร้าเสียใจ ทว่าไม่มีใครปล่อยให้ความโศกเศร้าแผดเผาเขาไปได้

เนลล์สื่ออารมณ์ของเธอลงไปในเพลง ในขณะเดียวกันนั้นเองชายวันกลางคนผู้นั้นก็ตกตะลึงเมื่อเธอเปิดปากขึ้นร้องเพลงเป็นครั้งแรก

ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปจากอบอุ่นและมีเมตตา เป็นใครสักคนที่ไม่เชื่อและประหลาดใจเป็นที่สุด

ในที่สุดการฟังแพลงจากการร้องสดนั้นแตกต่างจากการฟังทางโทรทัศน์

เขายังคงกลัวการแสดงของเธอบนโทรทัศน์ ทว่าในไม่ช้าเขาก็กลับมามีสติอีกครั้งและรู้ว่าเนลล์ไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา