ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 287

จากนั้นโจเอลก็ย่องเบา ๆ และวิ่งไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับแสงไฟที่หรี่ลง และผู้คนก็ไม่ได้ให้ความสนใจ

“พี่ชาย พี่สะใภ้ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่ล่ะ”

“คุณมาที่นี่ได้ แต่เรามาไม่ได้หรือไง?”

เนลล์แกล้งเขาอย่างขำ ๆ

ไม่ทันได้นึงถึงคำพูดโจเอล เขากล่าวอย่างสั้น ๆ ว่า “ขอบอกก่อนนะ ความจริงครอบครัวของเรากำลังจัดการประมูลในคืนนี้ พี่สามารถบอกให้เราทราบได้ว่ารายการไหนที่พี่ต้องการ เดี๋ยวตอนท้ายผมจะแจ้งให้ทราบเพื่อจะได้ไม่ไห้มีใครมาขวางพี่ได้”

ท่ามกลางความประหลาดใจของเนลล์ กิดเดียนเหลือบมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงห้าวว่า “ทำไมแกไม่ให้ของขวัญกับเราล่ะ ถ้าแกมีอำนาจขนาดนั้น”

โจเอลตะลึง

“นั่น ... พี่ชายอย่าทำให้ผมอยู่ในจุดที่น่ารังเกียจ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้หรือไงว่าการเงินของครอบครัวเราอยู่ในมือของพ่อผม เขาคงจะฆ่าผมทิ้งแน่ ๆ ถ้าผมให้เป็นของขวัญจริง ๆ ”

เนลล์หัวเราะเบา ๆ กับท่าทางที่ตลกของเขา ตอนนั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาจากมุมหนึ่งของห้องโถง

“พี่ชาย พี่สะใภ้”

คนที่สวมชุดสูทสีเทาเข้ม มีใบหน้าที่ค่อนข้างหล่อเหลา ด้วยรอยยิ้มของเขาทำให้เขาดูดี และนำความอบอุ่นเข้ามาในห้อง

เมื่อได้พบเขาครั้งที่แล้ว เนลล์รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกิดเดียน ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอที่มีความสามารถโดดเด่น ชื่อของเขาคือ โอเวน แจ็คแมน เธอรีบลุกขึ้นทักทายเขาทันที

ด้วนความงุนงงและวิ่งเข้าไปหาพวกเขา โอเวนจึงถามด้วยความอยากรู้ว่า “พี่สะใภ้ พี่สนใจเครื่องประดับบ้างไหม?”

เขาทราบดีว่ากิดเดียนไม่สนใจของพวกนี้

เนลล์ยิ้ม “ไม่นะ ฉันแค่มาดู”

โอเวนพยักหน้าโดยไม่ได้ถามอะไรต่อ

เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่นี่ โจเอลไม่ได้ไปที่ด้านหน้าและอาจจัดให้มีการเปลี่ยนที่นั่งด้วย เขายังดึงโอเวนไปนั่งด้านหลังกับกิดเดียน และเนลล์

“พี่ ผมจะบอกพี่ให้ว่าคืนนี้มีรายการดี ๆ ไม่กี่อย่าง และมันเหมาะกับพี่สะใภ้จริง ๆ ผมจะแจ้งให้พี่ทราบ เมื่อพวกเขาเอาออกไปในภายหลัง พวกพี่ควรดูให้ดี”

เนลล์รีบหยุดเขา

“เดี๋ยวก่อนนะ นายอย่ามายุยงพี่ชายของนาย เรามาที่นี่เพื่อดูเท่านั้น ไม่มีความคิดที่จะซื้ออะไรเลย”

โจเอลยิ้มอย่างมีเลศนัย

“พี่สะใภ้อย่าเขินสิ ผู้หญิงไม่ควรประหยัดเพื่อพวกเขา แม้ว่าพี่จะไม่ได้อยากใช้เงิน แต่ใครบางคนก็จะยอมจ่ายเพื่อพี่ นอกจากนี้พี่ชายมีเงินมากมาย พี่จะไม่ ... ”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ โจเอลได้รับมะเงกที่หัว

โจเอลฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เขาจับหัวของเขาก่อนที่จะหันไปหากิดเดียนพร้อมกับมองหน้าด้วยความเสียใจ

“พี่ชาย ทำไมพี่ถึงตีผมกะทันหันแบบนี้”

เห็นใบหน้าบึ้งตึงกิดเดียนโพล่งขึ้นอย่างเย็นชา “แกจะหุบปากไหม? แกจะเชื่อไหมว่า ฉันจะไล่แกออกจากที่นี่ถ้าแกยังไม่เงียบ”

โจเอลแสดงท่าทางบีบปากทันที เพื่อบ่งบอกว่าเขาจะไม่พูดอีกต่อไป

จากนั้นกิดเดียนจับมือของเนลล์ และพึมพำ “อย่าฟังเรื่องไร้สาระจากเขา เงินของผมคือเงินของคุณ ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น”

เนลล์อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

โจเอลพึมพำในหัวของเขา และล้อเลียนกิดเดียนว่าน่ารังเกียจ ถึงกระนั้นเขาก็ยังแลบลิ้นและรอคอยอย่างเชื่อฟังเพื่อให้การประมูลเริ่มขึ้น

ในไม่ช้างาน งานก็เริ่มขึ้นพร้อมกับทุกคนในงาน

เนลล์ยังคงจำชุดเครื่องประดับปะการังสีแดงที่กิดเดียนมอบให้เธอได้ ในความเป็นจริงเธอรู้สึกว่าชุดนั้นเหมาะสำหรับคุณยายทวด เธอยังเด็ก และไม่ค่อยได้ไปงานเครื่องประดับประเภทนี้

มันแตกต่างกันสำหรับคุณยายทวด คนที่อาวุโสใช้ชีวิตมายาวนาน มักจะชอบของที่มีสีแดงและเขียวเพื่อความรื่นเริงและความเป็นมงคล

อย่างไรก็ตาม กิดเดียนมอบชุดนี้ให้เธอ มันไม่ถูกต้องที่จะยกให้คนอื่น เนลล์ได้แต่หวังว่าเธอจะสามารถหาเครื่องประดับที่คล้ายกัน ซึ่งมันจะทำให้การมาในคืนนี้คุ้มค่า