ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 293

ขณะที่จีนพูดเธอก็เหลือบตามองไปมองมา และความรู้สึกผิดก็ปรากฎขึ้นทั่วใบหน้าของเธอ

กิดเดียนปฏิเสธที่จะเถียงกับเธออีกต่อไป ไม่ว่าอย่างไรก็ตามความจริงก็จะถูกเปิดเผย และเธอก็ถูกจับได้แบบคาหนังคาเขา

จีนมีอายุมากกว่าเขา และเขาไม่ต้องการทำอะไรเกินขอบเขตของเขา

เขาจึงพูดว่า “ผมจะให้คุณย่าจัดการเรื่องนี้ ระวังตัวด้วยล่ะกัน!"

จากนั้นเขาก็พาเนลล์ออกไป

จีนตื่นตระหนกเมื่อกิดเดียนบอกว่าเขาจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณย่าลีย์ฟัง

เธอวิ่งไปหาพวกเขา และขวางทางของพวกเขา

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป!”

เธอรีบออกไปข้างนอกเพื่อหยุดพวกเขา กิดเดียนขมวดคิ้ว แต่นิ่งเงียบขณะรอให้เธอพูด

จีนหอบและใช้เวลาสองสามวินาทีก่อนที่เธอจะหายใจปกติ

เธอวิงวอน “แกต้องไม่ไปบอกคุณปู่และคุณย่าของแก กิดเดียน น้าข้อร้อง แกต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ถ้าปู่กับย่าแกรู้เรื่องนี้ ฉันตายแน่ ๆ "

กิดเดียนตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณน้าควรจะคิดเรื่องนี้ก่อนที่มันจะมาถึง พวกเขาคงจะได้รู้สักวัน”

จีนเหมือนจะร้องไห้

“ไม่ ตราบใดที่พวกเราทั้งสามคนไม่พูดอะไรออกไป ปู่กับย่าของแกจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไง?”

กิดเดียนหัวเราะอย่างเกรี้ยวกราด

“โอ้? จริงเหรอ? คุณน้าเต็มใจที่จะขายเครื่องประดับที่คุณย่ามอบให้ และคุณน้าแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะเก็บเป็นความลับตลอดไป”

การแสดงออกของจีนเปลี่ยนไป และใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับกระดาษ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มพูด

“กะ…แกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

กิดเดียนมองเธออย่างเคร่งขรึมโดยไม่ตอบ

เนลล์อธิบายว่า “เมื่อวานนี้หนูไปร่วมงานประมูลกับกิดเดียน และได้เห็นเครื่องประดับโดยบังเอิญ แต่ไม่ต้องกังวล กิดเดียนได้ประมูลมันมาแล้ว ดังนั้นตอนนี้มันจะไม่ไปจบลงที่คุณปู่และคุณย่าแน่นอน

อย่างไรก็ตามหนูคิดว่าคุณน้าคงต้องสารภาพกับกิดเดียน เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น และคุณน้าไปลงเอยกับมันได้อย่างไรกับสถานการณ์นั้น หากวันหนึ่งความจริงถูกเปิดเผย เราจะไม่สามารถช่วยคุณน้าได้ แม้ว่าเราจะอยากช่วยก็ตาม”

จีนเริ่มผ่อนคลาย และพยักหน้า

“ใช่ น้าควรสารภาพกับทั้งสองคน นอกจากเธอสองคนแล้วน้าก็ไม่รู้จะพึ่งพาใครอีก”

มีคนเดินเข้าเดินออกจากห้องโถงมากเกินไป และไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการพูดคุย

สุดท้ายจีนแนะนำร้านกาแฟในบริเวณใกล้เคียงที่มีบรรยากาศเงียบสงบ พวกเขาจึงมุ่งหน้าไปยังพื้นที่นั้น

เนื่องจากแนนซี่ไม่ควรรับฟังเรื่องภายในของตระกูลลีย์ เธอจึงเลือกนั่งที่ชั้นหนึ่งเพื่อดื่มกาแฟสักแก้ว

กิดเดียน เนลล์ และจีนมุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวที่ชั้นสอง

เมื่อได้ที่นั่งแล้ว เนลล์ก็สั่งกาแฟให้ทุกคนก่อนที่จะเริ่มคุยธุระกัน

“คุณน้าไม่ใช่ว่าเราช่วยคุณน้าไม่ได้ แต่อย่าปิดบังอะไรพวกเรา และบอกความจริงเพื่อที่เราจะได้วางแผนช่วยเหลือคุณน้า”

ตอนนี้จีนไม่จองหองต่อเนลล์อีกต่อไป

เธอรู้ว่าเธอหมดหวังที่จะได้รับความช่วยเหลือ เธอจึงลดความทะนงตนลงและถอนหายใจ “เรื่องมันยาว มันเริ่มตั้งแต่ปีที่แล้ว”

หนึ่งปีที่ผ่านมาจีน และท่านผู้หญิงทะเลาะกัน เธอปฏิเสธที่จะบอกพวกเขาว่าพวกเขากำลังต่อสู้กันเรื่องอะไร และเนลล์กับกิดเดียนก็ไม่ได้ถามเธอเช่นกัน