ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 322

ได้ยินเสียงดังและชัดเจนของแฮริสันเมื่อเข้ามาในห้อง

ที่นั่นมีคนลายคนนั่งอยู่ในห้องนั่นเล่น ในหมู่พวกเขาไม่เพียงแต่เป็นพวกตระกูลการ์เร็ตต์เท่านั้น แต่ยังมีคนที่มาเพื่อแสดงความยินดีกับการกลับมาของลูกสาว ลูกสาวของแฮริสัน

มันเป็นเรื่องปกติที่ทำให้น้ำในเมืองหลวงเต็มไปด้วยโคลน อย่างไรก็ตามสายลมที่พัดมาเพียงเล็กน้อยสามารถกระพือข่าวได้อย่างง่ายดาย

เนลล์และกิดเดียนมาช้า และในเวลาต่อมาเมื่อพวกเขามาถึงเกรแฮมและฟอสเตอร์ ก็อยู่ที่นั่นแล้ว

สีหน้าที่ไม่เต็มใจ โจเอลถูกดึงให้ไปนั่งกับพ่อของเขาซาเวียร์ ฟอสเตอร์

ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเนลล์และกิดเดียนกำลังเดินมาจากด้านนอก

“พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกพี่มาด้วยหรอ?”

กิดเดียนเดินจับมือมากับเนลล์

พ่อบ้านของพวกการ์เร็ตเป็นชายชราชื่อคอลลินส์ เขาเข้าร่วมกับแขกในห้องนั่งเล่น และละเลยการจับตามองเพื่อตรวจดูทางเข้า

เมื่อกิดเดียนเข้ามาใกล้ เขาก็รีบก้าวออกไปในทันทีและยิ้มอย่างแสดงความขอโทษ “กระผมขออภัย กระผมไม่ทราบว่านายน้อยลีย์ให้เกียรติกับพวกเราด้วยการปรากฏตัวของคุณ ได้โปรดรับคำขอโทษของกระผมด้วยที่ไม่ได้ไปต้อนรับคุณที่ประตู”

กิดเดียนยิ้มและตอบกลับอย่างแผ่วเบา “นายคอลลินส์ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ลีย์และการ์เร็ตต์เป็นมิตรเก่าแก่ ผมเคยมาที่นี่หลายครั้งเมื่อยังเด็ก ดังนั้นผมจึงไม่ใช่คนนอก”

ที่ด้านข้าง บางคนพูดขึ้นติดตลกในทันที “ใช่ มาลองคิดอีกที มีการเตรียมการหมั้นหมายระหว่างนายน้อยลีย์และคุณหนูการ์เร็ตต์เอาไว้ พวกเขาทั้งสองคนคงจะเป็นคู่รักกันถ้าไม่ได้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น จริง ๆ ไม่จำเป็นต้อง...”

ก่อนที่คน ๆ นั้นจะพูดจบ ห้องนั่งเล่นก็ตกอยู่ในความเงียบ

คนที่พูดขึ้นคือผู้หญิงผิวขาวของตระกูลหนึ่ง

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหันภายในห้อง ผู้หญิงคนนั้นตกอยู่ในความงุนงง ทว่าก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอปิดปากของเธอเอาไว้

ด้านข้างของเธอ สามีของเธอชำเลืองมองด้วยสายตาดุ ๆ มาที่เธอ

ในไม่ช้า เขาก็เข้ามากล่าวคำขอโทษด้วยรอยยิ้ม

“ฉันขอโทษจริง ๆ นายน้อยลีย์และคุณผู้หญิงลีย์ มันหลุดปากออกไป และเป็นความผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

เนลล์ยิ้ม

“ไม่เป็นไรค่ะท่านประธานเจมส์ คุณผู้หญิงเจมส์เพียงแค่พูดความจริงเท่านั้นและจริง ๆ มันก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ยิ่งไปกว่านั้นกิดเดียนและฉันแต่งงานกันแล้ว ดังนั้นแน่นอน พวกเราจะไม่กังวลกับเรื่องนี้”

ด้วยความสบายใจของประธาน เขาจึงพูดคำพูดประจบประแจงอีกสองสามคำ

นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์อายุกำลังจะเพิ่มขึ้นเป็นแปดสิบปีในปีนี้ และมีสุขภาพไม่ดีนักเนื่องจากความเสียหายจากสถานการณ์สงครามเมื่อเขายังเด็ก

ปัจจุบันเขากำลังนั่งอยู่ที่โซฟา จ้องมองที่คู่รักหนุ่มสาวที่เขามา ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะทักขึ้น

“กิดเดียนและภรรยาอยู่ที่นี่ด้วย มาขอฉันดูหน่อย”

กิดเดียนดึงเนลล์ให้เดินไปหา

แม้จะมีอายุใกล้เคียงกัน นายท่านใหญ่การ์เร็ตต์ดูค่อนข้างแก่ชราเมื่อเทียบกับนายท่านใหญ่ลีย์ และท่านผู้หญิงควินตัน

เขาเงยหน้าขึ้นมองคู่หนุ่มสาว ใบหน้าที่เหี่ยวย่นของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดี

“ดี ดีมาก นานมาแล้วตั้งแต่กิดเดียนมาที่นี่ เป็นอย่างไรบ้าง?”

กิดเดียนตอบ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ขอบพระคุณ”

“นั่นก็เยี่ยมมาก”

ชายชราตบเบา ๆ ที่หลังมือของเขาและถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย “ปู่และย่าของนายมาเมื่อครั้งสุดท้าย แต่ฉันได้พบกับปู่ของคุณหลายครั้งติดต่อกัน เขาไม่สนใจฉันเลยตลอดเวลาสองวันที่ผ่านมา นายควรช่วยฉันหาเหตุผลของเขา และบอกให้เขาเลิกหัวแข็งสักที!”

กิดเดียนยิ้มออกมา

“ได้ครับ”