ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 357

เซลีนเริ่มร้องไห้อีกครั้งขณะที่เธอพูด

“หนูขอโทษคุณปู่ หนูไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วมันจะออกมาเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของหนูทั้งหมด หนูทำให้ปู่อับอาย และยังทำให้ตระกูลลีย์ขุ่นเคือง หนูขอโทษ"

เซลีนขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าเธอจะพูดคำเหล่านั้นนับครั้งไม่ถ้วน จนถึงจุดที่เธออยากจะอาเจียนออกแทน

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอต้องยอมลดตัวลงไปเสแสร้งต่อหน้านายท่านการ์เร็ตต์

อย่างน้อยที่สุด เธอก็ไม่สามารถทำให้เขาผิดหวังในตัวเธอและยอมแพ้ในตัวเธอได้

แน่นอนว่า นายท่านการ์เร็ตต์มองมาที่เธอและพูดอย่างเย็นชา “หนูรู้ไหมว่าสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดของหนูในวันนี้คืออะไร?”

เซลีนตะลึง

เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าและส่ายหัว

“ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนูไม่ใช่การจัดการกับมันด้วยการฆ่าใครสักคน แต่หนูกลับทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายมีโอกาสหายใจและเขาก็มีโอกาสหันกลับมาโจมตีหนู”

เขาถอนหายใจและพูดว่า “วันนี้มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นเพราะเขายังเป็นเด็กและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตระกูลเลย อย่างไรก็ตามหากหนูต้องการจัดการกับใครบางคนในอนาคต หนูต้องจำไว้ว่าต้องทำร้ายในส่วนที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ว่าหนูจะไม่ทำอะไรก็ตามหรือจะโจมตีอย่างรุนแรง อย่าให้โอกาสศัตรูได้ตั้งหลักซ้อมรบ มิฉะนั้นหนูจะสูญเสียโอกาสทั้งหมดที่ทำไปได้อย่างง่ายดาย แต่หนูอาจเสียประโยชน์จากสถานการณ์และจบลงด้วยการสร้างปัญหาเข้าใจไหม?”

เซลีนตัวแข็งทื่อ

เธอมองไปที่ นายท่านการ์เร็ตต์ ราวกับว่าเธอไม่สามารถเชื่อคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาได้

นายท่านการ์เร็ตต์หัวเราะอย่างเยือกเย็น

“ไม่ต้องแปลกใจ ตั้งแต่หนูเข้ามาในตระกูลของเรา และตอนนี้เป็นสมาชิกของการ์เร็ตต์หนูจะเข้าใจความจริงเหล่านี้ในไม่ช้า

“ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่มีใครที่อยู่ในตำแหน่งสูงและเคยมีมือที่สะอาดหรอก วิธีการบางอย่างจำเป็นสำหรับการรวมตระกูลกับสถานะของพวกเขาไว้เสมอ

“อย่ามองแค่ว่าตระกูลลีย์วางตัวดีและมีอำนาจสูงส่ง อย่างไรในความเป็นจริง สิ่งเลวร้ายที่ปู่และหลานชายของเขาทำก็ไม่น้อยไปกว่าปู่

“ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่า กิดเดียน ลีย์ ขยายอาณาเขตของเขาอย่างต่อเนื่องและกินอำนาจของหลายครอบครัว ทำไมเราจึงต้องหันมาใช้การแต่งงานเพื่อความปลอดภัยของเรา?

“เราถูกบังคับให้มาอยูในจุดนี้ ปู่แก่แล้วและจะจากไปในเร็ววัน ครอบครัวจะต้องพึ่งพาลุงสองคนของหนู ในการดูแลตระกูล แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะฉลาดมาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใช้สติปัญญาในการติดต่อกับบุคคลภายนอก พวกเขาทำลายกันเองอย่างไร้เหตุผลและต่อสู้กันภายใน

“เหตุผลที่ปู่โทรหาหนูให้มาที่นี่ และให้หุ้นกับหนูก็เพื่อที่หนูจะได้มีบทบาทเป็นตัวเชื่อมในอนาคต ปู่รู้ว่าหนูสามารถทำมันได้ หนูฉลาดและไม่ได้เลวร้ายไปกว่าลุงสองคนของหนู ตราบใดที่หัวใจของหนูทุ่มเทให้กับการ์เร็ตต์ ปู่จะไม่ไปยุ่งกับสิ่งอื่นที่หนูทำเข้าใจไหม?”

หัวใจของเซลีนตกใจสุดขีด ขณะที่เธอพยักหน้า

“หนูเข้าใจแล้วค่ะ คุณปู่”

นายท่านการ์เร็ตต์หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าและโบกมือ

“เอาล่ะปูเหนื่อยแล้ว ออกไปแล้วบอกพยาบาลให้เข้ามา”

เซลีนตอบตกลงด้วยความเคารพและหันหลังเดินออกไป

อีกด้านหนึ่งลิซซี่ตามเนลล์กลับบ้าน หลังจากอาบน้ำแล้วเธอก็นอนบนเตียงและขอให้เนลล์เล่านิทานให้เธอฟัง

เนื่องจากวันนี้เจ้าตัวเล็กตกใจกลัว เนลล์จึงไม่อยากให้เธอนอนคนเดียวและวางแผนที่จะอยู่กับเธอในคืนนี้

หลังจากเล่านิทานจบ เจ้าตัวน้อยก็ถามขึ้นว่า “แม่คะน้าเซลีนผลักลิซซี่ลงน้ำรึเปล่า? เพราะลิซซี่ไม่ควรได้ยินที่เธอคุยกับลุงการ์เร็ตต์ใช่ไหม?”

เนลล์ตะลึง

เธอพูดเบา ๆ ว่า “เมื่อกี้หนูว่าไงนะ? เธอได้พูดอะไรกับลุงการ์เร็ตเหรอ?”

เจ้าตัวน้อยขมวดคิ้ว

“พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่หนูรู้สึกว่าการแสดงออกของพวกเขาแปลก ๆ พวกเขาดูเหมือนคนไม่ดี”

เนลล์สะดุ้งเล็กน้อย