ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 36

เนลล์มองไปยังโต๊ะอาหารด้วยความเงียบ แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นอาหารจานโปรดของเธอ หนังสือในห้องทำงาน เสื้อผ้าในห้องแต่งตัวและตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารจานโปรดของเธอ เธอรู้สึกว่ามันจงใจเกินไปที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เขานั้นไม่ได้พูดอะไรเธอจึงแสร้งทำเป็นไม่สังเกตและนิ่งเงียบ ทั้งสองทำตามกฎของการไม่พูดในขณะที่รับประทานอาหารและรับประทานอาหารในความเงียบ

หลังจากนั้นเธอก็ไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านเพื่อดูข้อมูลและเลื่อนโทรศัพท์เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับข่าวบันเทิงล่าสุด ทันใดนั้นกลิ่นของไพรน์วูดที่หอมเย็นและความเย็นเยือกก็กระทบเธอ เธอกระโดด และหันไปเห็นกิดเดียนยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

“อย่าเล่นโทรศัพท์ตอนเดินสิ” เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาขณะที่เขาพูด

เนลล์ไม่ได้ให้ความสนใจและบังเอิญเหยียบก้อนหินที่อยู่ใต้เท้าทำให้เธอสะดุดล้มลงไปด้านข้าง

“อ๊ะ!” เสียงกรีดร้องสั้น ๆ

ความเจ็บปวดที่คาดคิดไม่ได้เกิดขึ้น ชายคนนั้นโอบเอวเธอและพาเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขาอย่างง่ายดาย

“คำพูดของคนที่อายุมากว่าไม่เคยโกหก!” เขาอธิบายกับเธอด้วยใบหน้านิ่ง เนลล์อายจนหน้าแดง แต่เธอไม่สามารถโต้แย้งได้ เธอทำได้เพียงแค่จ้องมองเขาและพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า

“คุณลุงค่ะ เนื่องจากคุณรู้ว่า คุณเป็นคนอายุเยอะแล้ว ดังนั้นอย่าเอาเปรียบเด็กเลยนะคะ ไปกันเถอะ!" เธอพยายามดิ้นรนเอาแขนของเธอออก แขนที่โอบเอวของเธอก็ไม่คลายออก แต่กลับแน่นขึ้นแทน กิดเดียนยิ้มและบ่นพึมพำ

“ผมพูดไปแค่บรรทัดเดียว คุณโกรธแล้วเหรอ? ผมกำลังกอดภรรยาของผม แบบนี้เรียกว่าเอาเปรียบเหรอ?” เนลล์จ้องมองมาที่เขา สุดท้ายกิดเดียนก็ยอมแพ้ เขาปล่อยเธอไปและยอมจำนน

“โอเค ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรใช้โอกาสนี้เพื่อเอาเปรียบคุณ และทำให้คุณโกรธผมมาก งั้นผมปล่อยให้คุณแก้แค้นผมคืน?”

เมื่อพูดอย่างนั้นเขาก็เอนตัวไปและเคลื่อนไหวเพื่อให้เธอกอดเอวของเขา เนลล์โกรธมาก ผู้ชายหน้าด้านคนนี้เกินไป! เธอหันไปหนีไปอย่างเหนื่อยใจ กิดเดียนรู้ว่าเธอโกรธมากจึงรีบดึงสติกลับมา เขาเล้าโลมเธอเบา ๆ

“เอาล่ะ ๆ ผมแค่ล้อเล่นกับคุณ! นี่คุณโกรธผมจริง ๆ เหรอ?” เนลล์ไม่สนใจเขา กิดเดียนพูดอย่างจริงจังว่า “ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ คุณจะฟังไหม?” เนลล์เหลือบมองเขา เมื่อรู้สึกว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นเธอจึงตัดสินใจที่จะหยุด

"เรื่องอะไร?"

“คุณไม่ได้บอกเหรอว่าคุณต้องการพบกับ ไซมอน วิลเบิร์น ก่อนหน้านี้? เขามาถึงที่นี่แล้ว ดังนั้นผมจะนัดให้คุณพบกันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง!”

เนลล์ลองคิดดู ดูเหมือนว่าพรุ่งนี้เธอจะว่างตอนเที่ยง เธอมองไปที่กิดเดียนขมวดคิ้วและพูดอย่างจริงจังว่า

“กิดเดียน ลีย์ ฉันขอบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ชัดเจนนะ แม้ว่าฉันจะขอบคุณมากสำหรับสิ่งที่คุณทำให้ฉัน แต่ฉันก็ยังมีศีลธรรม”

“ถ้า ไซมอน วิลเบิร์น ถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ จริง ฉันสามารถช่วยเขาล้างชื่อเสีย และรักษาชื่อเสียงของเขา ช่วยให้เขาเลื่อนขั้น อย่างไรก็ตามหากข้อกล่าวหาเป็นความจริงก็ขอโทษด้วย”

“แม้ว่าเขาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณฉันก็จะไม่ช่วยเขา!” กิดเดียนหัวเราะเบา ๆ

“ศีลธรรมอะไร? ปกป้องคนอ่อนแอ?” เนลล์กลอกตาไปที่เขา

“คุณคิดว่าฉันเป็นพระแม่มารีหรือเปล่า?” เธอหยุดชั่วคราวและพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า

“ฉันแค่เชื่อว่า ถ้าฉันช่วยคนที่ไม่น่าไว้วางใจที่ไม่อยากแก้ไขปรับปรุงตัวเอง เขาก็จะต้องทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันไม่สามารถติดตามเขาและเช็ดล้างให้เขาได้ เขาจะสร้างปัญหาแบบอื่นไม่ช้าก็เร็ว”

ไซมอนจ้องมองด้วยความไม่เชื่อ เขาเกือบจะสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับการได้ยินของเขา พี่สะใภ้? ลูกพี่ลูกน้องของเขาแต่งงาน? เนลล์เริ่มอายและไอขึ้น

“เอ่อ…เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันเถอะ!”

“ไม่ต้องเร่งรีบ กินข้าวกันก่อน” กิดเดียน เขาจะเต็มใจให้ภรรยาทำงานตอนหิวได้อย่างไร? เนลล์ไม่ได้เรียกร้องอะไร ท้ายที่สุดแล้วเรื่องก็ไม่ได้เร่งด่วนขนาดนั้น ในทางกลับกันไซมอนก็หายจากอาการตกใจในที่สุด เขามองไปที่กิดเดียนราวกับว่าเขาเพิ่งเห็นผี และมุมปากของเขาก็มีรอยยิ้มแปลก ๆ

“พี่ จ้างนักแสดงมาเพื่อหลอกปู่หรือเปล่า? ไม่ต้องกังวลผมจะไม่บอกเขา พี่ไม่ต้องพยายามหลอกผมหรอก” กิดเดียนจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

“ไซมอน วิลเบิร์น แกรู้สึกคันเหรอ?” ไซม่อน

“ ... ” เขารู้สึกเสียใจ

“พี่! ใครก็รู้ว่าพี่ไม่สนใจผู้หญิง? พี่ไม่ต้องกังวล พี่คิดว่าเราอายุเท่าไหร่แล้ว? ผมใจกว้างมาก และจะไม่ตัดสินว่าพี่ชอบผู้ชาย ผม…อ๊ะ! พี่! ทำไมพี่ถึงตีผม” กิดเดียนไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป และคว้าถ้วยน้ำชามาขว้างใส่ไซมอน ด้านข้างเนลล์หัวเราะอย่างสนุกสนาน

เนื่องจากรูปลักษณ์ที่บอบบางและเหมือนผู้หญิงไซมอน จึงมีภาพลักษณ์ของเจ้าชายผู้เศร้าโศกในสายตาของสาธารณชนเสมอ ราวกับว่าเขาสามารถพูดได้โดยไม่ต้องเปิดปาก เขาครองหัวใจของเด็กสาวจำนวนมากได้อย่างเป็นธรรมชาติ เนลล์คิดมาตลอดว่าถ้าเขาสามารถรักษาภาพลักษณ์นี้ไว้ได้นานหลายปี เขาก็ไม่ควรอยู่ในที่ส่วนตัวเช่นกัน โดยไม่คาดคิดว่ามีโลกที่แตกต่างกัน ตัวละครของเขา…ตลกเกินไป!

เมื่อเห็นเธอหัวเราะอย่างมีความสุขกิดเดียน ก็จ้องมองลึกลงไป ความเกลียดชังบนใบหน้าของเขาก็ลดลงเช่นกัน นิ้วเรียวของเขาเคาะโต๊ะและพูดอย่างเย็นชา

“ถ้าแกพูดเรื่องไร้สาระอีก แกเชื่อไหมว่าฉันจะเย็บปากของแกด้วยเข็ม”