ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 40

ในท้ายที่สุดเนลล์บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และพูดว่า

"รอสักครู่ ฉันจะเปลี่ยนเป็นชุดอื่น”

จากนั้นเธอก็เปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มค้นหา เมื่อกิดเดียนมาที่นี่อาจไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะบอกว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนอื่น มิฉะนั้นเขาอาจคิดว่าเธอสวมชุดนอนเซ็กซี่โดยตั้งใจและตั้งใจจะเปลี่ยนตอนนี้เพื่อดึงดูดความสนใจของเขา แม้ว่าความจริงแล้วเธอไม่ต้องการใส่ชุดนี้ แต่เขาจะรู้เรื่องนี้หรือไม่?

เนลล์รีบหาเสื้อคลุมอาบน้ำที่เข้ากันได้จากตู้เสื้อผ้าและสวมมัน เสื้อคลุมอาบน้ำพอดีตัวและยาวถึงหัวเข่าของเธอ ขณะที่เธอผูกริบบิ้นไว้รอบเอวหน้าอกของเธอก็ถูกปิดไว้ด้วยทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

กิดเดียนนิ่งเงียบตลอดเวลา แต่แววตาของเขากลับมืดลง ไวน์ที่เหลืออยู่ในถ้วยของเขาก็ถูกดื่มหมดแล้ว

"คุณจะเปลี่ยน?" เนลล์พยักหน้า

“งั้นก็นอนกันเถอะ!”

เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่เตียงด้วยขายาวและทันใดนั้นก็เริ่มเปลื้องผ้า ตาของเนลล์กระตุก

"คุณกำลังทำอะไร?" กิดเดียนมองหน้าเธอที่กำลังทำหน้าบูดและขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณไม่อยากนอนเหรอ?” เนลล์กลับมามีสติและตระหนักว่าปฏิกิริยาของเธอเกินจริงเกินไป เธอฝืนยิ้ม

“เอ่อ…คุณอยากอาบน้ำก่อนไหม” กิดเดียนจ้องมองเธอครู่หนึ่งแล้วหยุด

“ได้” เขาหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ในที่สุดเนลล์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และหลับตาลง ร่างกายของเธอผ่อนคลายและทิ้งตัวลงบนเตียงราวกับผ่อนคลายกับการจากไปของชายคนนั้น อย่างไรก็ตามในขณะนี้จู่ ๆ เสียงของชายคนนั้น

ก็ดังมาจากห้องน้ำ

“ที่รักคุณช่วยหาชุดนอนให้ผมได้ไหม?”

เนลล์ “ ... ”

'ทำไมคุณถึงเข้าห้องน้ำโดยไม่สวมเสื้อผ้า?'

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลุกขึ้นช้า ๆ และนำชุดนอนมาให้เขา เสื้อผ้าของชายคนนั้นถูกเก็บไว้ในช่องที่สองของตู้เสื้อผ้าเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่สวยงามของเธอ กิดเดียนดูน่าเบื่อกว่ามาก ส่วนใหญ่เป็นสีดำสีขาวและสีเทาโดยมีการสาดสีเล็กน้อยเป็นครั้งคราวแม้แต่ชุดนอนของเขาก็เป็นสีเทาเข้มเรียบง่าย

เธอหยิบชุดและไปที่ประตูห้องน้ำแล้วเคาะ ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว แต่ไม่เหมือนอย่างตอนที่เธอเปิด รอยแตกเขาเปิดมันจริง ๆ เปิดอย่างกว้างขวาง

กิดเดียน ลีย์ ยืนอยู่ตรงนั้นหยดน้ำหยดลงและยังคงปกคลุมด้วยโฟมแชมพูบนศีรษะ หยดน้ำนับไม่ถ้วนไหลลงตามกล้ามเนื้อหน้าท้อง ดวงตาของเนลเบิกกว้างทันที

“อ๊ะ!”

เสียงกรีดร้องสั้น ๆ ออกจากริมฝีปากของเธอก่อนที่เธอจะปิดปากของเธอได้ทันเวลา วินาทีต่อมาเธอโยนเสื้อผ้าอย่างแรงเท่าที่จะทำได้และปิดประตูดังปัง

“กิดเดียน ลีย์ ! คุณกำลังทำอะไร ?"

กิดเดียน “ ... ???”

เสียงเสียใจของชายคนนั้นดังมาจากห้องน้ำ “ ที่รักผมกำลังอาบน้ำ?”

เนลล์ “ ... ”

'อ๊า! ฉันจะบ้า!'

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ต้องการที่จะพูดมากกว่านี้เนลล์ก็ไม่ได้บังคับ หลังจากสิบนาทีครอบครัวเจนนิงส์ก็มาถึง

หลังจากเหตุการณ์จัดเลี้ยงวันเกิด ความเกลียดชังของครอบครัวเจนนิงส์ที่มีต่อเนลล์ นั้นอาจกล่าวได้ว่าซึมเข้าไปในไขกระดูกของพวกเขา นั่นคือเหตุผลที่เนลล์รู้สึกประหลาดใจที่พวกเขาเต็มใจให้ความร่วมมือและส่งคืนมรดกของแม่ให้เธอ อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาได้รับตู้นิรภัยตามการนัดหมายก่อนหน้านี้

ภายใต้การรับรองของทนายเนลสัน ซิลเวียเปิดตู้เซฟด้วยตัวเธอเอง สิ่งที่อยู่ในตู้เซฟไม่ใช่เช็คขนาดใหญ่ หรือเงินสด หรืออสังหาริมทรัพย์ มันเป็นเพียงสร้อยคอโบราณธรรมดา ๆ

ทุกคนต่างตะลึง เนลล์ก็แปลกใจเช่นกัน

เธอจำได้ลาง ๆ ว่าเคยเห็นสร้อยเส้นนี้ครั้งหนึ่งเมื่อเธอยังเด็ก แต่เธอจำรายละเอียดไม่ได้ชัดเจนมีเพียงแม่ของเธอที่ดูจะหวงแหนมันมาก เธอเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอ นายเนลสันยิ้มและกล่าวว่า

“คุณเจนนิงส์นี่คือสิ่งที่แม่ของคุณทิ้งไว้ให้คุณ ตอนนี้ได้มอบให้คุณเหมือนเดิมแล้ว ผมหวังว่าคุณจะดูแลมันเป็นอย่างดี”

เนลล์พยักหน้า แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมแม่ของเธอจึงทิ้งสร้อยคอที่ดูธรรมดานี้ให้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายของเธอ แต่แม่ก็คงมีเหตุผลของเธอ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรตราบใดที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้มันต้องมีความหมายของมันอย่างแน่นอน เนลล์จะทะนุถนอมและรักษามันไว้เป็นอย่างดี

แมทธิวใส่สร้อยคอลงในตู้เซฟที่เขานำมาและคนกลุ่มนั้นก็เดินออกจากธนาคาร

เมื่อพวกเขาแยกจากกันซิลเวียทำให้เธอจ้องมอง ๆ เธอ แล่วพูดอย่างเย็นชา

“เนลล์ แกคงพอใจกับตัวเองมากแล้วสินะตอนนี้ ที่แกได้เป็นคุณผู้หญิงลีย์” เนลล์มองเธออย่างเฉยเมยไม่ถ่อมตัวหรือแสดงอาการอะไร

“เมื่อย่ารู้ว่าหนูพอใจ แล้วทำไมย่าถึงยังคงถามอีก?” ซิลเวียหัวเราะเยาะ

“แกจะเสียใจไม่ช้า เมื่อถึงเวลาแกจะคุกเข่าขอร้องฉัน” จากนั้นเธอก็พาเจนนิงส์ที่เหลือและขึ้นรถก่อนจะขับออกไป

เนลล์ขมวดคิ้ว ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอไม่สบายใจเกิดขึ้นภายในใจของเธอ