ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 43

เนลล์และกิดเดียนเข้าไปในวิลล่าอย่างรวดเร็วและพวกเขาก็ได้รับการต้อนรับจากวิวทะเลสาบกว้างหลังขวาง จากที่พวกเขาเดินผ่านหิน ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนระลอกคลื่นเป็นประกายบนทะเลสาบสะท้อนแสงไฟถนนและแสงจันทร์ เพียงแวบเดียวก็มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของทะเลสาบ คนเฝ้าประตูนำทางพวกเขาขึ้นบันไดไปที่ล็อบบี้จากนั้นก็ขึ้นบันไดเลื่อนก่อนจะมาถึงห้องส่วนตัวที่จองไว้

ทะเลสาบพระจันทร์เป็นชื่อของห้องส่วนตัวและมันค่อนข้างเข้ากับอารมณ์ศิลปะในขณะนั้น

การตกแต่งภายในห้องส่วนตัวถูกจัดอย่างประณีต มีการออกแบบแบบโบราณ แต่มีการผสมผสานรายละเอียดบางอย่างเข้ากับการออกแบบทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ทำให้ลูกค้าได้รับประสบการณ์ที่สะดวกสบายยิ่งขึ้น

หน้าต่างบานใหญ่ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของห้องและหันหน้าไปทางทะเลสาบ เมื่อยืนอยู่ในตำแหน่งจะมีมุมมองที่กว้างขึ้นของทะเลสาบมากกว่าถ้ามองจากชั้นล่าง ที่จริงแล้วไฟบนสะพานหินโค้งซึ่งอยู่ห่างออกไปสามารถมองเห็นได้ด้วย แสงไฟระยิบระยับและทิวทัศน์อันวิจิตรงดงามมาก

เนลล์กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมาก ฉันชอบมันมาก"

กิดเดียนเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม เขาเลือกสถานที่แห่งนี้เพราะเขาได้ค้นคว้าเกี่ยวกับความชอบของเธอ หลังจากนั้นทั้งสองก็ไปนั่งและสั่งอาหาร อีกครั้งรสชาติของอาหารเป็นที่ชื่นชอบของเนลล์ เธอเขินอายเพราะความเอาใจใส่ของผู้ชายคนนี้ และเธอมักจะรู้สึกว่าเธอกำลังเอาเปรียบเขา แต่ก็ไม่สามารถตอบแทนเขาได้ แต่อย่างใด

ทันใดนั้นเนลล์ก็คิดถึงกรณีของไซมอน เธอได้ค้นหาบนอินเทอร์เน็ตในช่วงบ่ายขณะที่เธอรอให้ศิลปินกลับมา ไซมอนเผยแพร่โพสต์บนเวยป๋อตามคำแนะนำของเนลล์ และผลตอบรับดีมาก แม้ว่าจะยังไม่มีผลลัพธ์ที่แน่นอน แต่เนลล์ก็มั่นใจว่าคดีจะได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์แบบตราบใดที่แผนของเธอดำเนินไปอย่างราบรื่น ดังนั้นเธอจึงมั่นใจกับกิดเดียน

“คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคดีของไซมอน ฉันได้เริ่มจัดการแล้วดังนั้นมันจะถูกตัดสินโดยสมบูรณ์ในไม่ช้า” กิดเดียนมองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดเบา ๆ ว่า

“ทำไมผมรู้สึกว่าไม่เพียงได้พบภรรยาที่ดี แต่ยังเป็นผู้ช่วยที่ดีด้วย” เนลล์สะดุ้งตื่น ความคิดเข้าครอบงำจิตใจของเธอในขณะนั้น เธอไม่ได้พูดอะไรเมื่อมองไปที่กิดเดียน แต่เธอแอบตัดสินใจ

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้วเนลล์ก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ มีห้องน้ำในห้องส่วนตัว แต่เธออายที่จะใช้เพราะมันไม่ได้กันเสียง ห้องน้ำสาธารณะตั้งอยู่สุดทางเดินซึ่งอยู่ติดกับลิฟต์ หลังจากออกจากห้องส่วนตัวเนลล์ก็มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำสาธารณะของผู้หญิงโดยได้รับความช่วยเหลือจากบริกรที่บอกทิศทางให้เธอ

ทันทีที่เนลล์ออกมาจากห้องน้ำเธอก็สังเกตเห็นร่างที่คุ้นเคยเดินเข้ามา เธอรู้สึกตะลึงด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงถอยหลัง ด้วยเหตุนี้เธอจึงซ่อนตัวอยู่หลังเสาลายมังกรที่ทางเข้าห้องน้ำ

เจสัน มอร์ตัน และ เซลีน เจนนิงส์ เป็นคนที่กำลังเดินไป พวกเขาก็มาพร้อมกับชายวัยกลางคนในแว่นตากรอบสีดำ เนลล์จำผู้ชายคนนั้นได้ทันที เขาเป็นผู้กำกับรายการชื่อดังของประเทศ กาเร็ธ ลีย์ ทั้งสามคนสนทนากันอย่างมีความสุข

กาเร็ธ หัวเราะและพูดว่า

“คุณมอร์ตันก่อนหน้านี้ผมได้ยินมาว่าคุณมีภรรยาที่สวยงาม แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ในที่สุดผมก็รู้ว่ามันคือเซลีน”

เจสันตอบเขาด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้กำกับลีย์ ขอบคุณที่ดูแลเซลีนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมหวังว่าจะได้รับความร่วมมือที่ดีในครั้งนี้”

"แน่นอน ผมเฝ้าดูเซลีนเติบโตขึ้นและเธอมีศักยภาพที่ดี เธอจะกลายเป็นนักแสดงหญิงที่อายุน้อยที่สุดในยุคนี้แน่นอน”

เซลีนยิ้มกว้าง “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของคุณผู้กำกับลีย์”

“ผมทำงานในบทภาพยนตร์เรื่อง 'แม่น้ำที่ซ่อนอยู่: แอชลีย์' มาหลายปี มันคือเลือดและหยาดเหงื่อของผม ดังนั้นคุณต้องไม่ทำให้ผมผิดหวังเซลีน!”

“ผู้กำกับลีย์ ไม่ต้องกังวลฉันจะพยายามตีความตัวละครให้ดีที่สุดและฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” เซลีนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เยี่ยมมาก…ผมจะได้สบายใจ”

ในที่สุดพวกเขาทั้งสามก็เดินผ่านเนลล์ไป วันนี้เนลล์สวมชุดสีดำและเธอผอม จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเธอเมื่อเธอซ่อนตัวอยู่หลังเสาซึ่งเป็นจุดที่มีแสงสลัว เธอเดินออกมาเมื่อทั้งสามคนเข้าไปในลิฟต์ ขณะที่เธอดูพวกเขาจากไปเธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เนลล์เคยอ่านบทภาพยนตร์เรื่อง แม่น้ำที่ซ่อนอยู่: แอชลีย์ โดยบังเอิญในอดีต

เธอได้พัฒนาความชอบที่แข็งแกร่งในทันที เนื่องจากละครส่วนใหญ่เป็นผู้ชายที่โดดเด่นในยุคนี้แม้ว่าจะมีนางเอกในละครโบราณชิ้นส่วนของเธอส่วนใหญ่จะอยู่ในห้องสำหรับพระสนมของจักรพรรดิ ในตอนท้ายของเรื่องราวจะวนเวียนอยู่กับผู้หญิงสองสามคนที่ต่อสู้กับผู้ชายคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม 'แม่น้ำที่ซ่อนอยู่: แอชลีย์' เป็นละครที่แตกต่างออกไป มันเป็นมหากาพย์ของผู้หญิงอย่างแท้จริงและเรื่องราวเกี่ยวกับสงครามสันติภาพและการเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์ก็แสดงให้เห็นอย่างเต็มที่จากมุมมองของผู้หญิงคนหนึ่ง เลือดของเนลล์ถูกเผาไหม้ด้วยความหลงใหลหลังจากที่เธออ่านบทภาพยนตร์ เธอเห็นคุณค่าที่แตกต่างไปจากละครอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงไม่ได้ผูกพันกับความรักเพียงอย่างเดียวและหากได้รับทรัพยากรและสถานะเท่ากันผู้หญิงก็จะไม่ด้อยไปกว่าผู้ชาย