ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 436

“หลังจากที่พวกแกฆ่าเขา แล้วพวกแกยังโยนความผิดให้ใครก็ไม่รู้ที่ไม่มีแม้แต่ตัวตนด้วยซ้ำ ตำรวจก็คอยควบคุมสิ่งต่าง ๆ อยู่ เพื่อช่วยเหลือแก เพราะสถานะของแก! เนลล์! แกฆ่าสามีของฉัน ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็พุ่งเข้าหาเนลล์และพยายามที่ฉีกเสื้อผ้าของเธอเป็นชิ้น ๆ

เนลล์สะดุ้ง เธอพยายามถอยหลังหนีเกือบไม่ทัน ต้องขอบคุณแนนซี่และอีเวตต์ที่รั้งเธอไว้

“อีหน้าด้าน!”

ท่านผู้หญิงโกรธอย่างมาก และไปตบแก้มของเธออย่างรวดเร็ว “สการ์เล็ต แกเสียสติไปแล้วหรือไง?”

การตบนั้นทำให้สการ์เล็ต กลับมามีสติอีกครั้ง

เธอมองมาที่ท่านผู้หญิงด้วยสายตาที่งุนงง เกือบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ท้ายที่สุดแล้วเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านผู้หญิงกริฟฟิน เป็นอัญมณีล้ำค่าของเธอ

“แม่หนูไม่ผิด! พวกเขาเป็นฆาตกร! พวกเขาฆ่าวิลเลียม…”

ขณะที่เธอพูดเธอก็ร้องไห้ออกมา

ท่านผู้หญิงตะโกนว่า “หุบปาก! อย่างแรกพวกเขาไม่ได้ฆ่าเขา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้ทำ วิลเลียมก็สมควรได้รับมัน!”

สการ์เล็ตตกตะลึงอีกครั้ง

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เมื่อใดก็ตามที่ท่านผู้หญิงมีงานยุ่งยากบางอย่าง เธอจะส่งต่อให้สการ์เล็ต และสการ์เล็ตก็จะมอบมันให้กับวิลเลียมอีกที

ตระกูลกริฟฟินมีชื่อเสียงที่ต้องคอยรักษาไว้ หากงานเหล่านั้นดำเนินการโดยผู้ที่มีชื่อจากตระกูลกริฟฟิน ชื่อเสียงของพวกเขาจะถูกทำลาย

สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปเพราะ วิลเลียม คาบอท

เขาเข้าไปพัวพันตามท้องถนนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เนื่องจากภูมิหลังและในสถานการณ์ที่เขาเติบโตขึ้นมา เขามีความสัมพันธ์มากมายในใต้ดิน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะยังขาดความรับผิดชอบกับงานที่ทำมาตลอด แต่เขาก็มีคุณสมบัติมากที่ทำให้บางสิ่งสำเร็จ จากภายนอกเขาอาจดูเหมือนทำงานอยู่ในบริษัท แต่เขาทำหน้าที่เป็นคนให้ข้อมูลแก่ท่านผู้หญิงตลอดเวลา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาทำภารกิจที่ทุจริตให้เธอจนสำเร็จนับไม่ถ้วน ซึ่งมันไม่ควรจะสำเร็จด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาตายไปแล้ว การตายของเขาถูกตอบแทนแบบนี้หรือไง!

สการ์เล็ตเริ่มหัวเราะอย่างกะทันหัน เธอหัวเราะหนักมากจนน้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

เธออุทิศชีวิตมากกว่ายี่สิบปีเพื่อตระกูลนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เธอควรได้รับตำแหน่งของเธอ วิลเลียม คาบอท เป็นสามีของเธอ แม้ว่าความผิดจะเกิดขึ้นกับเขา แต่เธอก็คิดว่าอย่างน้อย เธอก็สามารถได้รับความยุติธรรมสำหรับการตายของเขา

หรือว่าเธอคิดไปเอง… เมื่อพูดไป ความจงรักภักดีก็หายไป เขาเพิ่งจากไปเมื่อวันก่อน ความจงรักภักดีหายไปแล้วเหรอ?

สการ์เล็ตรู้สึกหดหู่ ในขณะนั้นเองที่กิดเดียนก็ถูกพาเข้ามาจากด้านนอก

“เขาสมควรตาย!”

เสียงของเขาชัดเจนในขณะที่พูดกับสการ์เล็ตว่า “ผมให้โอกาสเขา แต่เขาขู่ผมด้วยคนที่สำคัญที่สุดคนเดียวสำหรับผม คุณกริฟฟิน คุณจะให้ผมทำอะไรอีก ให้อภัยเขาอย่างใจกว้างและไม่ต้องให้เขารับผิดชอบ เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสข่มขู่ภรรยาและลูกของผมอีก”

สการ์เล็ตสั่นอย่างเห็นได้ชัด

เธอมองไปที่กิดเดียนด้วยความไม่เชื่อ แต่ไม่ได้คร่ำครวญ “วิธีที่คุณพูด คุณไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ กิดเดียนก็ขัดจังหวะเธอ

กิดเดียนหัวเราะอย่างเย็นชา มุมริมฝีปากยกขึ้นอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าผมจะสนใจสิ่งที่คนอื่นพูดงั้นเหรอ?”

แววตาที่เย็นยะเยือกของเขาทำให้ร่างกายของสการ์เล็ตหนาวสั่น ริมฝีปากของเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย

“คุณ คุณ…”

เธอต้องการระบายความกลัวและความโกรธออกมาด้วยการดุด่า แต่เธอก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

ท่านผู้หญิงโบกมืออย่างทนไม่ไหว “อีเวตต์ พาแม่ของเธอลงไปข้างล่าง! อย่าให้ยายเจอเธออีก มองเธอแล้วทำให้ยายโกรธ!”

อีเวตต์พึมพำ 'ค่ะ' ด้วยเสียงเล็ก ๆ และเดินเข้าไปจับมือของสการ์เล็ต

เมื่อเธอสัมผัสมือของแม่ เธอสังเกตเห็นว่ามันเย็นยะเยือก แม่ตัวสั่นไปทั้งตัว

เธอเม้มริมฝีปาก เธอรู้สึกเจ็บปวดและท้อแท้เหมือนกับที่แม่เป็น