ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 472

“พวกเขามักจะแนะนำให้เธอปล่อยมันเมื่ออยู่ในมือของหน่วยงานความมั่นคงของชาติเพื่อการสอบสวนที่ยุติธรรม แต่มือของเธอก็ยังไม่สะอาดนัก แม้ว่าเธอจะถูกจัดฉาก ฉันแน่ใจว่าครอบครัวของเธอต้องมีส่วนร่วมในกิจกรรมใต้โต๊ะมากมาย

“ถ้าเธอต้องมอบมันให้กับหน่วยงานความมั่นคงของชาติ การติดต่อกับคนเจ้าเล่ห์เหล่านั้นจะถูกเปิดเผย และมันจะเป็นการระเบิดครั้งแล้วครั้งเล่า วิลเบิร์นส์จะทำเพื่ออะไร

“ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเสี่ยงกับครอบครัวของแม่ แต่เธอยังตัดสินใจไม่ได้ว่าเราจะช่วยเธอไหม ดังนั้นเธอจึงหันความสนใจไปที่กิดเดียน

“ทุกคนรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของฉันกับกิดเดียนนั้นมั่นคง หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอสองคน แม้ว่าจะต้องปิดปากเธอ เขาก็จะช่วยเธอจัดการมัน

“เธออาจจะสามารถใช้ประโยชน์จากความต้องการมากขึ้น กิดเดียนจะไม่มีวันละทิ้งความเมตตาใด ๆ ต่อครอบครัวของเธอ ซึ่งเป็นญาติของแม่ของเขา แม้ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนก็ตาม

“โดยพื้นฐานแล้ว เธอมีใบสั่งฆ่าอยู่มือของเธอ และเธอวางแผนที่จะข่มขู่เราด้วยมัน เราจะตกที่นั่งลำบาก และพวกวิลเบิร์นเอาคืน ฉันพูดถูกไหม?"

ด้วยเหตุนี้ห้องนั่งเล่นจึงเงียบลง

มันเป็นความเงียบแบบเงียบมาก

เฮเลนซีดเผือดเกือบถึงตาย จ้องไปที่เนลล์ด้วยความสยดสยอง พูดอะไรไม่ออก

ในระยะที่เอื้อมไม่ถึง ใบหน้าของกิดเดียนก็เปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด

ไม่มีใครคิดว่าเรื่องธรรมดาจะเปิดเผยความจริงที่ค่อนข้างเลวร้ายและน่ารังเกียจ

จู่ ๆ ก็มีเสียงแตกดังขึ้น

ถ้วยชาถูกกวาดออกจากโต๊ะซึ่งทำให้ทุกคนตกใจมาก

กิดเดียนลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ดวงตาที่เฉียบคมของเขาฉายแววเยือกเย็น ดูเหมือนว่าสามารถแช่แข็งเป้าหมายได้

“ป้าจอยซ์ ส่งเธอกลับไปที่วิลเบิร์น! บอกพวกเขาว่าพวกลีย์จะไม่ช่วยวิลเบิร์นอีกต่อไป!”

ป้าจอยซ์ออกมาแล้วตอบด้วยความเคารพ “ค่ะ”

เนลล์เลิกคิ้วไม่พูดอะไร

สีหน้าของเฮเลนเห็นการเปลี่ยนเป็นหน้าซีด เธอเย่อหยิ่งและคว้าแขนเสื้อกิดเดียน

“ลูกพี่ลูกน้อง พี่ทำแบบนี้ไม่ได้ พวกเราคือครอบครัว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา แม่ของฉันที่จากไปอย่างเคารพ ฉันคงเสียหน้า พี่ไม่สามารถทิ้งพวกเราได้!”

ตาของกิดเดียนเย็นชา วินาทีถัดมา ป้าจอยซ์ก็ลุกขึ้นและดึงมือของเฮเลนออกอย่างแรง

“รับผิดชอบการกระทำของตัวเอง กฎข้อนี้จะไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่กับญาติสนิท นับประสาครอบครัวที่อยู่ห่างไกล!”

เขาเดินออกไปแล้วเดินจากไป

เฮเลนฝากความหวังไว้กับเนลล์

เธออ้อนวอนด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “พี่สะใภ้ สงสารเราและช่วยเราด้วย! ฉันไม่อยากแต่งงานกับชายชราคนนั้นจริง ๆ ทั้งชีวิตของฉันจะถูกทำลาย ถ้าฉันแต่งงานกับเขา”

เนลล์ตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันอาจจะพูดได้ถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นในครอบครัว แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับธรรมเนียม...”

เธอขดริมฝีปากเล็กน้อย “ลูกพี่ลูกน้องของคุณยังไม่ช่วยเลย จะขออะไรฉันอีก”

“พี่สะใภ้ ลูกพี่ลูกน้องรักของฉันรักคุณที่สุด เขาจะฟังคุณอย่างแน่นอน โปรดช่วยฉันพูดความรู้สึกบางอย่างกับเขา ฉันแน่ใจว่าคุณทำได้”

“โอ้? จริง ๆ เหรอ?"

เธอขมวดคิ้วอย่างเยือกเย็น “ใครเป็นกันที่ก่อนหน้านี้บอกว่าสถานะที่ต่ำต้อยของฉัน ทำให้ฉันไม่คู่ควรกับกิดเดียน? เธอยังบอกด้วยว่าฉันอยู่ในสถานะน้อยกว่าเธอ? ฉันจะอายเกินกว่าจะอ้อนวอนถ้าเป็นอย่างนั้น ท้ายที่สุด ฉันไม่สามารถแม้แต่จะรักษาตัวเองให้รอดได้ โดยที่มาจากภูมิหลังเช่นนี้ คนอื่นที่ด้อยกว่ามาก?”

ขณะที่สีหน้าของเธอถูกชะล้างออกไป เฮเลนก็ขอร้องอีกครั้ง “มันเป็นการพลั้งปาก พี่สะใภ้ มันเต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระและเรื่องปัญญาอ่อน ลูกพี่ลูกน้องของฉันรักคุณมาก เขาจะฟังคุณ ถ้ามันมาจากปากคุณ

“พี่สะใภ้ ช่วยฉันด้วย ในฐานะผู้หญิงกับผู้หญิงด้วยกัน! ฉันไม่อยากแต่งงานกับชายชราคนนั้นจริง ๆ ฉันจะขอบคุณตลอดไปและเป็นหนี้คุณด้วย!”

เนลล์ขมวดคิ้วแต่สุดท้ายเธอก็ไม่เคยพูดอะไร

“แทนที่จะมาหาฉัน ทำไมเธอไม่ไปเคลียร์กับท่านผู้หญิงล่ะ? เธอดีกับครอบครัวของคุณ เธอจะไม่เพียงแค่นั่งดูโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการแต่งงานของคุณ”