ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 539

พ่อบ้านรีบตอบกลับทันทีว่า “ครับ นายน้อย”

หลังจากที่ฟังพ่อบ้านรายงานความคืบหน้า โจเอลก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ท้ายที่สุดเขาก็เรียกร้องความยุติธรรมให้กับลูซี่ได้

พ่อบ้านยืนอยู่ต่อหน้าโจเอลด้วยความเคารพและถามว่า “นายน้อย มีอะไรให้กระผมรับใช้อีกไหมครับ?”

โจเอลโบกมือของเขา พ่อบ้านจึงโค้งคำนับและจากไปในเมื่อไม่มีอะไรให้เขาจัดการแล้ว เขารู้ดีว่านายน้อยไม่ต้องการให้ใครมารบกวน นอกจากนี้เขายังได้กลิ่นแอลกอฮอล์ และอาการเดินเซของนายน้อย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่น่ายกย่องที่เขายังสามารถพูดคุยกับพ่อบ้านเกี่ยวกับเรื่องประเภทนี้ได้

อันที่จริง โจเอลซ่อนสิ่งเหล่านี้จากลูซี่เพราะเขารู้ว่าถ้าเธอรู้เรื่องนี้ เธอก็คงไม่ยินยอม เธอเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ และไม่เคยคิดที่จะแก้แค้นใคร

อย่างไรก็ตาม โจเอลไม่ยอมเห็นผู้หญิงที่เขาชอบถูกคนอื่นรังแก เขาจึงแอบส่งคนไปจัดการกับแอสทริด

โจเอลพ่นลมออกจากปากฟู่ใหญ่จากอาการเมาของเขา

โจเอลไม่สามารถนั่งตัวตรงได้อีกต่อไป เขาจึงทรุดตัวลงบนโซฟา เขาไม่ได้ตั้งใจจะลืมทุกอย่างด้วยแอลกอฮอล์หรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้เขาถึงยังคิดถึงลูซี่ถึงแม้ว่าเขาเกือบจะเมาแล้ว?

ดังคำกล่าวที่ว่า 'ปัญหาจะขยายใหญ่ขึ้น เมื่อคุณพยายามกำจัดมันด้วยแอลกอฮอล์'

โจเอลไม่เข้าใจว่าทำไมลูซี่ถึงเมินเขา เพียงเพราะเขาดีกับเธอมาก

ในขณะนั้น ลูซี่ได้รับแจ้งจากหมอว่าเธอสามารถกลับบ้านได้

เมซอยู่ที่นั่นเมื่อหมอแจ้งลูซี่ เขาพูดขึ้น “ตอนนี้ดึกมากแล้ว ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง”

หลังจากนั้น เขาเก็บของของลูซี่และเตรียมส่งเธอกลับบ้าน

ลูซี่ลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น

“ฉันกลับบ้านเองได้ ลำบากคุณเปล่า ๆ มันดึกมากแล้วนะคะ”

แม้ว่าเธอกับเมซจะยังแต่งงานกันอยู่ พวกเขาทั้งคู่ก็แค่แสดงละคร และไม่ได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ดังนั้นมันจึงไม่สุภาพที่จะรบกวนเขา

เมซยิ้มให้เธอ และรวบรวมทุกอย่างเข้าด้วยกันอย่างไม่คาดคิด ในขณะที่เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร คุณเพิ่งจะฟื้นหายดี แถมคืนนี้อากาศค่อนข้างหนาว ดังนั้นผมจะไปส่งคุณที่บ้านเพราะมันจะทำให้ผมสบายใจ”

ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเขาอยู่ที่นั่นแล้ว เขาก็จะยืนกรานที่จะไปส่งเธอไม่ว่าเธอจะปฏิเสธเขามากแค่ไหนก็ตาม

ลูซี่ขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันบอกคาริน่าแล้ว—”

“คาริน่าก็เป็นผู้หญิง มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอที่จะออกไปข้างตอนกลางคืน” เมซขัดจังหวะเธอ

เนื่องจากเธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้อีกต่อไป เธอจึงตอบตกลง “ตกลง ก็ได้ค่ะ”

ลูซี่และเมซเดินไปที่ทางเข้าโรงพยาบาล

มันเป็นคืนที่หนาวและลมแรงมาก เธอรู้สึกว่ามันจะดีกว่าถ้าให้เมซส่งเธอกลับบ้านตั้งแต่เธอเพิ่งหายดี เพราะมันคงจะลำบากถ้าเธอเกิดเป็นหวัดขึ้นมา

รถหยุดจอดตรงหน้าเธอ เมซเดินลงไปเปิดประตูให้เธอ เขาพูดเบา ๆ “ขึ้นมาก่อนครับ”