ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 546

ลูซี่ แคทซ์เต็มไปด้วยความหวังในทันที เธอคว้าแขนของโจเอล ฟอสเตอร์ และขอร้องให้เขาช่วยเธอ

เธอกำลังคว้าชีวิต และไม่ต้องการปล่อยความหวังเดียวที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

โจเอลขมวดคิ้ว ดวงตาที่เย็นชาของเขากวาดสายตาไปที่กลุ่มคนและดึงเธอไป

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างโอเค ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้ว"

โจเอลถอดเสื้อคลุมออก พาดไปที่ลูซี่ และปลอบโยนเธอต่อไป

ก่อนหน้านี้ ชายเหล่านี้ฉีกเสื้อผ้าของลูซี่ออกจากกัน

เธอยังคงจับเสื้อผ้าที่หน้าอกของเธอ แม้ว่าเธอจะดูแย่ อย่างน้อยเธอก็ปกป้องศักดิ์ศรีของเธอ

กลุ่มคนตกตะลึงกับความโกลาหลอย่างกะทันหัน พวกเขาจำ โจเอล ฟอสเตอร์ไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนที่เข้ามาผิดห้อง

กลุ่มของพวกเขาพูดอย่างชั่วร้ายว่า “เฮ้ ไม่ใช่เรื่องของนาย ฉันแนะนำให้แกออกไปทันที”

ขณะที่เขาพูด เขาชี้นิ้วไปที่โจเอล

นิ้วอยู่กลางอากาศและมีเสียงดัง

"อ๊าก!"

บอดี้การ์ดสองคนออกมาจากด้านหลังโจเอล แขนของชายคนนั้นถูกบิดไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว และเขาถูกตรึงไว้ที่ด้านข้างของโต๊ะ

พวกเขาที่เหลือตกใจกับเหตุการณ์ที่อยู่ ๆ ก็ผลิกผัน ถอยหลังไปหนึ่งก้าว และอ้าปากค้างที่โจเอล

“แก...แกเป็นใคร”

โจเอลจ้องที่พวกเขาอย่างเย็นชา และไม่สนใจที่จะตอบกลับไป

เขาประคองลูซี่ไว้ในอ้อมแขน และพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ผมจะให้สองทางเลือกแก่คุณ คุณสามารถคุกเข่า และขอโทษเธอ หรือ... วันนี้ผมจะหักมือของคุณที่แตะต้องเธอ”

หลังจากที่เขาพูดจบประโยค บอดี้การ์ดที่ตรึงชายคนนั้นไว้บนโต๊ะขยับข้อมือเล็กน้อย และได้ยินเสียงร้องดังในทันที ราวกับว่าหมูกำลังถูกฆ่า

กลุ่มคนพวกนี้หวาดกลัว พวกเขาดูเหมือนพวกอันธพาล แต่พวกเขาบางคนก็เป็นได้แค่พวกอันธพาลที่ไม่มีอะไรดี

ปกติที่จะคอยขโมยของคนอื่นเพื่อหาเลี้ยงชีพ มันเป็นสัญชาตญาณของพวกเขาที่จะรังแกคนที่อ่อนแอ และเกรงกลัวผู้มีอำนาจ

มันง่ายที่จะรังแกคนอย่างลูซี่ แคทซ์ ถ้าพวกเขาได้เจอคนที่แข็งแกร่งกว่านี้ พวกเขาก็คงถอยกลับ

แม้ว่าพวกเขาจะจำ โจเอล ฟอสเตอร์ไม่ได้ แต่จากรูปร่างของบอดี้การ์ดทั้งสองของเขา เขาไม่ใช่คนที่ควรเข้าไปยุ่งด้วย

ยิ่งกว่านั้น ด้วยออร่าของคนที่มีอิทธิพลของโจเอล ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

พวกเขาแค่ต้องการเงิน ลูซี่ แคทซ์เป็นบุคคลสาธารณะที่ไม่มีประวัติเท่าไร เธอมาจากครอบครัวที่ยากจน ดังนั้นถึงแม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เธอก็คงจะไม่กล้าพูดอะไร

โจเอลแตกต่างออกไป

ดังนั้นคนเหล่านี้จึงตัวงอด้วยความกลัวกลับไปที่เดิม

พ่อเลี้ยงของลูซี่เห็นสิ่งนี้ ตกตะลึงทันที

ในที่สุดเขาก็มีโอกาสนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ไม่เช่นนั้น คราวหน้าจะหลอกลูซี่ได้ง่าย ๆ

พ่อเลี้ยงของลูซี่รีบพูด “อย่าไปฟังเขา! พวกเขามีแค่สามคนพวกเรามีตั้งหลายคน ถ้าเราสู้กับพวกเขา เราอาจจะชนะก็ได้ แค่เขาพูดเพียงไม่กี่คำก็กลัวแล้ว!”

ขณะที่เขาพูดแบบนี้ เขาก็หันไปหาลูซี่และเสริมว่า “นังบ้า! อย่างไรก็ตามฉันก็ยังเป็นพ่อของแก นี่คือ วิธีที่แกปฏิบัติต่อฉันหรือไง รวมตัวกับใครก็ไม่รู้ เดินมาทางนี้!”

ลูซี่จ้องมาที่เขา ดวงตาของเธอคลั่งไปด้วยความโกรธ

โจเอลตกตะลึงกับคำพูดของเขา

เขามองไปที่ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว และถามว่า “เขาพูดอะไร เขาเป็นพ่อของคุณเหรอ?”

แม้ว่าเจ้าหน้าที่แคทซ์จะออกจากชุมชนก่อน แต่โจเอลก็จำได้ว่า เขาไม่ได้หน้าตาแบบนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าหน้าที่แคทซ์เป็นนายทหาร ดังนั้นเขาจึงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี และเป็นคนซื่อตรง เขาจะไม่มีวันทำสิ่งน่ารังเกียจแบบนั้น

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ใบหน้าของลูซี่หดหู่ และอธิบายว่า “เขาเป็นพ่อเลี้ยงของฉัน”

เสียงของเธอเบาแต่เขาได้ยินชัดเจน

โจเอลอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ